Σειρά εξωφρενικών προτάσεων/ιδεών για το κυπριακό διακινούνται σε Λευκωσία και Αθήνα.
Αν πραγματοποιηθούν, συνεπάγονται οριστική καταστροφή του κυπριακού κράτους, ως έστω ελάχιστα κυρίαρχου, ανεξάρτητου, δημοκρατικού, οδηγούν μεσοπρόθεσμα στον τερματισμό χιλιάδων χρόνων ελληνικής παρουσίας στην Κύπρο (οι ‘Ελληνες δεν θα παραμείνουν στο νησί στερούμενοι κρατικής προστασίας, ήδη άλλωστε εξαναγκάζονται με οικονομικές μεθόδους σε μετανάστευση), συνιστούν ανυπολόγιστη καταστροφή για τη μητροπολιτική Ελλάδα. Μετά την οικονομική καταστροφή Ελλάδας-Κύπρου από τα Μνημόνια, την απώλεια του μεγαλύτερου μέρους της ανεξαρτησίας-κυριαρχίας τους, την μετατροπή σε «αποικίες χρέους», ήρθε η ώρα «γεωπολιτικών» Μνημονίων να αποτελειώσουν τον ελληνισμό, όχι σε απροσδιόριστο μέλλον, αλλά τώρα, ίσως μέσα στο 2014.
Πιστεύουμε ότι δεν διαφεύγει του Πρωθυπουργού η καθοριστική σημασία της Μεγαλονήσου για τον ελληνισμό συνολικά και το προσωπικό του μέλλον. (Νομίζουμε επίσης ότι θα ήταν ευχής έργο να αρχίσει από την τραγικά πληττόμενη Κύπρο τις διεθνείς περιοδείες του ο Αλέξης Τσίπρας.
Η αριστερά πρέπει επίσης να ασχοληθεί πολύ εντατικότερα με το κυπριακό, κύριο ζήτημα της ελληνικής εξωτερικής-αμυντικής πολιτικής). Η καταστροφή του ανεξάρτητου, δημοκρατικού, κυρίαρχου χαρακτήρα του κυπριακού κράτους θα καταστήσει την Ελλάδα όμηρο των δυνάμεων που θα ελέγξουν την Κύπρο - καμιά ελληνική κυβέρνηση δεν μπορεί να αγνοήσει τη μοίρα των Ελληνοκυπρίων. Ο στρατιωτικός-στρατηγικός συσχετισμός Ελλάδας/Τουρκίας θα επιδεινωθεί σημαντικά. Το σημαντικότερο ελληνικό στρατηγικό ατού, ο έλεγχος του νησιού της Αφροδίτης, απαράμιλλης στρατηγικής αξίας, θα χαθεί για πάντα. Τυχόν απώλεια της Μεγαλονήσου δεν θα είναι παρά προθάλαμος οριστικής καταστροφής του κράτους που προέκυψε από το 1821, όπως προφητικά διείδε ο Ανδρέας Παπανδρέου («Αν η Κύπρος χαθεί και η Ελλάδα θα χαθεί»). Θα οδηγήσει ασφαλώς σε καταστροφή τους Ελλαδίτες πολιτικούς που τυχόν συσχετισθούν με τέτοια εξέλιξη.
Ελπίζουμε να μη μας πείτε «υπερβολικούς». Ανήκουμε στις ελάχιστες «Κασσάνδρες» που διέγνωσαν εγκαίρως τον χαρακτήρα της διεθνούς επίθεσης κατά των δύο ελληνικών κρατών, που εκδηλώθηκε ιδίως με το σχέδιο Ανάν, το 2004, μετά με τα Μνημόνια-Δανειακές και, δυστυχέστατα, επιβεβαιωνόμαστε μέχρι τώρα διαρκώς. Ο καθένας μπορεί να λέει ότι θέλει, αλλά «τα γραπτά μένουν», «τα γεγονότα είναι πεισματάρικα». ‘Όταν γράφαμε, προ ετών, περίπου μόνοι, ότι τα κυπριακά πετρέλαια κινδυνεύουν να αποδειχθούν «κατάρα», όχι «ευλογία», ότι πρέπει να έχουμε σχέσεις με το Ισραήλ, άλλου τύπου όμως και όχι μονόπλευρες, οι συντριπτικά περισσότεροι μας κύτταζαν συγκαταβατικά, σαν να είχαμε τρελλαθεί. ‘Εγραφαν κι έλεγαν ότι η Κύπρος θα γίνει πάμπλουτο Κουβέιτ, πανίσχυρη χώρα που θα δείξει στην Τουρκία «πόσα απίδια χωράει ο σάκος».
Σήμερα, η κυπριακή οικονομία και το κράτος κείτονται σε ερείπια, πνέουν τα λοίσθια. Ο κυπριακός ελληνισμός αντιμετωπίζει τη μεγαλύτερη απειλή της ιστορίας του! Κι αντί αυτά να προκαλέσουν τον αναγκαίο αναστοχασμό και συνολική, στρατηγική επανατοποθέτηση, βλέπουμε πάλι μια απίστευτα ιδιοτελή, εξαρτημένη, αντεθνική άρχουσα τάξη και το πολιτικό προσωπικό του νησιού να πιάνονται από την ύπαρξη υδρογονανθράκων όπως ο πνιγμένος από τα μαλλιά του, διασπείροντας τις (αυτ)απάτες τους στον εν απελπισία τελούντα πληθυσμό. Στην πραγματικότητα, όσο μεγαλύτερα είναι τα κοιτάσματα, τόσο αγριότερες θα είναι οι προσπάθειες των ξένων, που επιβουλεύονται πάντα το νησί και δεν αποδέχτηκαν ποτέ την ανεξαρτησία του, να το αρπάξουν. Είναι θανάσιμο (και ιδιοτελές στην περίπτωσή μας) «λάθος» να μην καταλαβαίνει κανείς ποιος και γιατί είναι εχθρός, ποιος είναι φίλος.
Ακριβώς η ύπαρξη υδρογονανθράκων, ήταν μια αιτία επιπλέον που έσπρωξαν την Κύπρο να αποκτήσει μη βιώσιμο χρέος, να γίνει «αποικία χρέους», να υποχρεωθεί να δίνει όλο και περισσότερα από τα έσοδά της, χωρίς ποτέ να ξεχρεώνει, όπως οι κολλήγοι που χρεώνονταν στους κοτζαμπάσηδες. Το φαινόμενο της τοκογλυφίας είναι οδυνηρά πασίγνωστο στην κυπριακή ιστορία. Αυτή η μέθοδος εφαρμόστηκε/εφαρμόζεται τώρα στο νησί από τους «Πιστωτές» και τους «Προστάτες», με τη συνδρομή των πάμπλουτων και απάτριδων ολιγαρχών της, υποδουλώνοντας δια της καταστροφής, καταστρέφοντας δια της υποδούλωσης. (Το ίδιο, ότι δηλαδή υπάρχει «μαγική λύση» στο ελληνικό πρόβλημα, με την απόδοση των πετρελαίων νοτίως της Κρήτης στη Noble, προσπαθούν τώρα κάποιοι να πείσουν τον ΣΥΡΙΖΑ). Στην πραγματικότητα, η αποτίναξη του αποικιοκρατικού ζυγού Μνημονίων-Δανειακών είναι προϋπόθεση επωφελoύς εκμετάλλευσης ορυκτών σε Ελλάδα και Κύπρο. Σε συνθήκες οικονομικά-νομικά ισοδύναμες προς κατοχή, η εκμετάλλευση υδρογονανθράκων συνιστά λεηλασία εθνικού πλούτου και μελλοντικών γενεών. Τα ορυκτά, οι πόροι, ο στρατηγικός χώρος, η γεωπολιτική υπεραξία που πάνε μαζί πρέπει να χρησιμοποιηθούν για την ανάκτηση της ανεξαρτησίας-κυριαρχίας του ελληνικού λαού, όχι την υποδούλωση και εκμετάλλευσή του.
Η σύγκρουση εξουσίας στην ‘Αγκυρα και η σύγκρουση Ερντογάν-Εβραίων, ανέστειλαν, άγνωστο πόσο, την επιδίωξη λύσης στο κυπριακό, γλυτώνοντάς μας, προς ώρας, από την είσοδο στην … καταληκτική φάση της Κυπριακής Δημοκρατίας, ιστορικό έργο που ήρθε να πραγματοποιήσει ο Αναστασιάδης, πρωταγωνιστής το 2004 του «Ναι» στο σχέδιο Ανάν κατάλυσης της Κυπριακής Δημοκρατίας. Αν ο Χριστόφιας απεδείχθη «Γκορμπατσώφ», μη μπορώντας να φτάσει μέχρι την τελική κατάλυση του κράτους, όπως ο Γκορμπατσώφ έβαλε τις βάσεις αλλά δεν μπόρεσε να διαλύσει την ΕΣΣΔ, χρειάστηκε να έρθει μετά ο Γέλτσιν για να τελειώσει τη δουλειά, έτσι και τον Αναστασιάδη τον προορίζουν για ρόλο «Γέλτσιν», τον άνθρωπο δηλαδή που θα καρφώσει το φέρετρο της Κύπρου). Προσωρινώς λοιπόν ο Ταγίπ μας έσωσε, αλλά είναι αδύνατο ένα κράτος να διατηρηθεί επ’ άπειρον, επειδή η Τουρκία ή το Ισραήλ δεν είναι ακόμα έτοιμοι να υπογράψουν τη συνθηκολόγηση των Ελληνοκυπρίων! Από την ημέρα εκλογής του Αναστασιάδη συνέβησαν, μεταξύ άλλων, τα εξής:
Οι «δρόμοι της αυτοκτονίας»
- Προτάθηκε η επιστροφή Αμμοχώστου με αντάλλαγμα, λέγεται, το άνοιγμα του αεροδρομίου Τύμπου και την κατάργηση των βέτο στην ευρωτουρκική διαπραγμάτευση. Αυτά πρακτικά σημαίνουν την λύση του κυπριακού επί του εδάφους, γιατί αθωώνεται πολιτικά η Τουρκία, αίρεται κάθε αποκλεισμός και οποιαδήποτε ουσιαστική κύρωση προς το ψευδοκράτος. Σε σχέση με τις προτάσεις αυτές, Αναστασιάδη-Κασσουλίδη, η διχοτόμηση είναι πολύ καλύτερη, γιατί τουλάχιστον δεν αφήνει νομικο-πολιτικά περιθώρια διεκδίκησης της νότιας Κύπρου από τους Τούρκους! ‘Οσο για τα βέτο στην ευρωτουρκική διαπραγμάτευση είναι το σημαντικότερο διπλωματικό όπλο που διαθέτουν σήμερα Κύπρος και Ελλάδα έναντι της Τουρκίας, της Ευρώπης, του άξονα ΗΠΑ-Βρετανίας και του Ισραήλ. Γιατί να το προσφέρουν, χωρίς ουσιαστικό αντάλλαγμα, αλλά προωθώντας και την καταστροφική, για Ελλάδα, Κύπρο και Ευρώπη, προοπτική τουρκικής ένταξης; (‘Ηδη ήρθη ένα, χωρίς αντάλλαγμα!)
- Αφέθηκε να εννοηθεί, ιδίως από την Αθήνα, ότι αρκεί ακόμα και συμφωνία σε κοινό ανακοινωθέν εν όψει επανέναρξης των συνομιλιών για να αρθούν τα βέτο, στη σημασία των οποίων αναφερθήκαμε παραπάνω
- Συζητήθηκε και έγινε σε κάποια στιγμή δεκτή η συμπερίληψη στο υπό έκδοση κοινό ανακοινωθέν (που τελικά δεν εκδόθηκε) ρυθμίσεων που υπονομεύουν την ενιαία και μοναδική κυριαρχία και την ενιαία ιθαγένεια του κυπριακού κράτους. Προτού δηλαδή καν αρχίσουν οι διαπραγματεύσεις, έρχονται οι εκπρόσωποι των Ελληνοκυπρίων και της Κυπριακής Δημοκρατίας να συμφωνήσουν ότι η κυριαρχία πηγάζει από δύο λαούς και όχι από έναν, να απορρίψουν μόνοι τους δηλαδή την διεθνώς αναγνωρισμένη νομική και πολιτική βάση ύπαρξης και νομιμότητας του κυπριακού κράτους! Τώρα τι να πούμε εμείς και τι να σχολιάσουμε; Ούτε βαριά ηττημένα κράτη δεν αποδέχονται τέτοια πράγματα! Αυτή η «μεθοδολογία» είχε χρησιμοποιηθεί και στο σχέδιο Ανάν, που άρχιζε ανακηρύσσοντας στα πρώτα μισά άρθρα του την «Ενωμένη Κυπριακή Δημοκρατία» και μετά, στα υπόλοιπα μισά, την αποδομούσε, την διχοτομούσε, καταργούσε το δημοκρατικό της χαρακτήρα και την έκανε αγγλοαμερικανική (όχι τουρκική) αποικία δια των περίφημων «τριών δικαστών».
- Η Λευκωσία φλερτάρει με την μεταφορά αερίου μέσω Τουρκίας και την αναγνώριση Κοσόβου Το μόνο που χρειάζεται τώρα είναι να περιμένουμε να αποσαφηνισθεί η κατάσταση στην ‘Αγκυρα, να συμφωνήσουν ίσως ΗΠΑ, Ισραήλ και Τουρκία, για να μάθουμε από ποιους δρόμους θα προχωρήσει η καταστροφή της Κύπρου. Στο τραγικό σημείο που οδηγηθήκαν τα πράγματα, από ένα απείρως εξαρτημένο, διεφθαρμένο, ανίκανο πολιτικο-ηγετικό προσωπικό Κύπρου και Ελλάδας, μόνο ένα παλλαϊκό-πανεθνικό μέτωπο, κοινωνικής και εθνικής σωτηρίας και απελευθέρωσης, σε Ελλάδα και Κύπρο, αντίστοιχο, τηρουμένων των αναλογιών, και ανεξαρτήτως ιδεολογικών προτιμήσεων, της ΕΑΜικής εποποιίας, θα μπορούσε να σώσει τον ελληνικό λαό. Μπορεί όμως να παραχθεί κάτι τέτοιο από την καταστρεφόμενη τώρα «μικροαστική θάλασσα» δύο χωρών σε βαθιά σήψη και παρακμή επί δεκαετίες; Θα το ξέρουμε ίσως στους επόμενους, λίγους μήνες.
* Συγγραφέας, δημοσιογράφος, συνεργάτης ΕΛ.Κ.Ε.Δ.Α.
konstantakopoulos.blogspot.gr