Επειδή περίτρανα έχει καταδειχθεί ότι το προελληνικής προέλευσης διονυσιακό στοιχείο εκφράζει τη ψυχοτροπία του Ελληνα. Και επειδή έτσι διαμορφώθηκε η άμορφη λαική μάζα, ώστε να κατρακυλάει στον κατήφορο χωρίς κανένα εμπόδιο.
Και επειδή ό,τι απέμεινε στον Ελληνα είναι το φιλέορτο γνώρισμα, αφού έχει διανύσει μια μακρά περίοδο "ψευδούς συνειδήσεως", ψευδαισθήσεων και απάθειας. Και επειδή βρίσκεται ως "προβατοποιημένος", από τους πολιτικούς της ανευθυνότητας, της ανικανότητας, της παραμορφωμένης προδευτικότητας και του κλαυσίγελου, σε μα σύγχυση για να μπορεί να καθορίσει το εννοιολογικό περιεχόμενο πολλών χαρακτηρισμών της πολιτικής και γενικότερα της κοινωνικής ζωής, είναι καλύτερα να προσαρμόσει τη συμπεριφορά του στην...οιστρηλασία και το μπρίο, που προκαλούν καθημερινά οι δράσεις και οι αντιδράσεις των πολιτικών του ταγών.
Ετσι θα νιώθουμε καλύτερα. Θα γελάμε με τη διαλυτική φαιδρότητα των κυβερνώντων και γενικότερα της πολιτικής, ανεξάρτητα αν υποθηκεύει το μέλλον μας και εκποιεί τις όποιες αξίες απέμειναν να υποστηλώνουν την κοινωνία. Εχουμε τόσα πολλά για να γελάμε και να μετατραπούμε σε "ηδονοβλεψίες" των κωμικοτραγικών δρώμενων της πολιτικής μας ζωής. Αυτό που λέει χύδην ο λαός "μπανισταρτζίδες".
Η Ελλάδα έχει μετασχηματιστεί σ' ένα απέραντο "παλκοσένικο" περιγέλαστων πολιτικών ανοησιών και αλλοπρόσαλλων πολιτικών πρακτικών. Κι αυτό είναι το λιγότερο. Το περισσότερο; Η καθολική έλλειψη σοβαρότητας και το εύρος της βλακείας διέπουν την πολιτική ζωή. Και εμείς βιώνουμε και διαμορφώνουμε τη στάση μας σ' ένα κράτος κακό, σκληρό, μονίμως φτωχό και κάθε μέρα που περνάει φτωχότερο. Σ' ένα κράτος ασυνεπές και αυταρχικό, όπου ο νόμος από προστάτης του πολίτη και της πολιτείας, γίνεται "οσφυοκάμπτης" της πολιτικής φαιδρότητας και της πολιτικής ολιγαρχίας, με τον πολίτη να τρέπεται και να εκτρέπεται οπουδήποτε νομίζει ότι μπορεί να διασφαλιστεί.
Και φυσικά τρέπεται προς την παρανομία, όταν η νομιμότητα λειτουργεί μόνο για τους αδύναμους. Παρανομία και τύχη έγιναν τα ιδανικά καταφύγια των Ελλήνων. Παρανομία μεν γιατί διδάσκεται επίσημα ως επιτυχημένος τρόπος ζωής. Τύχη δε γιατί εκφράζει την αναπάντεχη και άκοπη ισχύ. Χρειάζεται ένας Σαμψών να ταρακουνήσει το άπιστο κράτος και τους επίορκους πολιτικούς. Οσο ο Σαμψών εξακολουθεί να βρίσκει θαλπωρή και ηδονή στην αγκαλιά της Δαλιδά του συμβιβασμού και του ωχαδερφισμού, όσο "ξαπλωμένοι" στον καναπέ της απάθειας θα παρακολουθούμε τα συμβαίνοντα που κονιορτοποιούν και εξαθλιώνουν τη ζωή μας, οι θνησιγενείς κυβερνητικοί εταίροι θα ακκίζονται διαφωνούντες ενίοτε για τροπολογίες που ήδη έχουν ψηφίσει.
Διαφωνούντες και επί της ουσίας συμφωνούντες θα συνθέτουν όλες τις προυποθέσεις της αποσύνθεσης της ζωής μας. Η αλήθεια είναι ότι με την απάθειά μας και το όποιο "βόλεμα" μας ή τις ανομολόγητες φοβίες μας, χωρίς να τολμούμε να κάνουμε αυτοκριτική και με τον αυτοστοχασμό να παραμένει παράμετρος άγνωστη για τους περισσότερους από εμάς, έχουμε φτιάξει το δίχτυ του αυτοεγλκωβισμού μας. Περιμένουμε κάποιον Σαμψών να "ξεγλιστρήσει" από τη λάγνα αγκαλιά της Δαλιδά και να κάνει για μας τη...βρωμική δουλειά. Και να δώσει τέλος στην κυνική λαιμαργία των πολιτικών της αθλιότητας. θα την πάθουμε στο τέλος, όπως συμβαίνει με την αράχνη.
Οταν υφαίνει τον ιστό της για τα έντομα, εκθέτει την παρουσία της στα αρπακτικά πουλιά... Επειδή λοιπόν είναι κοπιώδης και καταπονούσα διαδικασία ο αυτοέλεγχος. Και η αντίδρασή μας περιορίζεται στην παθητική παρακολούθηση των καταστάσεων, με το φόβο της μη έκθεσής μας για λόγους που υπαγορεύονται από τη δειλία, τη ραγιάδικη νοοτροπία μας, τα ευκαιριακά συμφέροντα του καθενός, αλλά και τις απλές εθιστικές μας λειτουργίες.
Και επειδή η αντίδραση απαιτεί υπευθυνότητα και ορθή σκέψη. Και η ορθή σκέψη, παρατηρεί ο Πουανκαρέ, είναι ένα αστροπελέκι μέσα στη μακρινή νύχτα, κι αυτό το αστροπελέκι είναι το παν, αλλά εμέις ως κοινωνία βιώνουμε τη νύχτα χωρίς ξημέρωμα και τη ξηρασία λόγων και πράξεων, είναι καλύτερα να το ρίξουμε στο γέλιο με τα χάλια μας...
Κάποια μέρα θα "ξυπνήσουμε" βέβαια και θα διαπιστώσουμε ότι με την κακομοιριά μας και την παθητικότητά μας, για την οποία επινοούμε μύριες όσες προσχηματικές δικαιολογίες, έχει παγιδευτεί και η ιστορική μας μνήμη. Δεν μιλώ για την αξιοπρέπειά μας, ατομική, κοινωνική και εθνική, που έχει κατολισθήσει προ πολλού... Μέχρι τότε γελάστε...Μην αλλάζετε τις συνήθειές σας του "δε βαριέσαι αδελφέ" και του "μια ζωή την έχουμε". Γελάστε, γιατί χανόμαστε!..