του Στρατή Μαζίδη
Όχι δεν γύρισα στην Ελλάδα χθες, έπειτα από 20 ξενιτειάς στη Βραζιλία. Όμως νομίζω ότι η ανάπτυξη επιχειρήσεων ξένων της CIA με επιδιωκώμενο στόχο τη σύλληψη και απαγωγή του Χριστόδουλου Ξηρού συνιστά κατάλυση της εθνικής κυριαρχίας.
Ακόμη και όταν χαρίσαμε τον Οτσαλάν στους Τούρκους, χρειάστηκε να περάσει ένα χρονικό διάστημα στο οποίο τον περιφέραμε σε διάφορες χώρες μέχρι ότου καταλήξαμε στο Ναϊρόμπι της Κένυας. Κι εκεί όμως, αν δεχθούμε τις περιγραφές του Καλεντερίδη, ο ασφυκτικός κλοιός είχε περικυκλώσει την ελληνική πρεσβεία αλλά δεν εισήλθε μέσα. Ή τουλάχιστον δεν πρόλαβε και χρειάστηκε να παραδοθεί εκτός ελληνικού εδάφους.
Ο Ξηρός μπορεί να είναι ένας δολοφόνος που κυκλοφορεί ελεύθερος γιατί τον άφησε η πολιτεία. Σε καμία περίπτωση όμως δε θα πρέπει να ανεχθούμε μια επιχείρηση τύπου αρπαγής Αιχμαν, όταν τότε, και με το δίκιο τους, οι ισραηλινοί είχαν στήσει μια εκπληκτική επιχείρηση με την οποία τον άρπαξαν δίχως να ανοίξει ρουθούνι.
Υποτίθεται ότι στη χώρα μας υπάρχουν ακόμη ορισμένα πράγματα ή βασικά υποτίθεται πως υφίσταται ακόμη κράτος. Αν σήμερα είναι ο Ξηρός, αύριο μπορεί να είναι κάποιος άλλος, που ίσως να μην έχει το παρελθόν του αλλά να θεωρείται για ευνόητους λόγους εχθρός του καθεστώτος και από το σπίτι του να βρεθεί στο Γκουαντάναμο.
Η ελληνική πολιτεία είναι αυτή που οφείλει να εντοπίσει το Χριστόδουλο Ξηρό, να τον συλλάβει και να τον στείλει εκεί από όπου διέφυγε. Στο ενδιάμεσο φυσικά, θα απολαύσει τις συνέπειες της όποιας δράσης προλάβει να αναπτύξει.
Δυστυχώς όμως, αυτό το εφιαλτικό σενάριο κατάλυσης της εθνικής μας κυριαρχίας και ποδοπατήματος των νόμων αυτής της χώρας, δεν έχει απαντηθεί από την ελληνική κυβέρνηση.
Ποια ελληνική; Ποια κυβέρνηση;