Ποιο είναι το μαρτύριο των καιρών μας; Η μωρία της σοφίας ως η σοφία της μωρίας! Αγωνίζεται και εκδιώκει από τη ζωή μας τη λογικότητα και την αξιολογική κρίση των πραγμάτων.
Η μωρία μας αναπαύεται στους κόλπους της του λαού σοφίας. Μια "αναπαυτική" στάση που υπαγορεύεται από την αδυναμία της γνώσης, ότι μπορεί δηλαδή ο λόγος να συνειδητοποιήσει τα όρια του και να φτάσει στην αυτογνωσία. οικοδομείται έτσι μια ζωντανή, φλεγόμενη, περίπνοη και ταυτόχρονα άρρητη σχέση με το παράλογο σ' όλες τις εκφάνσεις της κοινωνικής και πολιτικής ζωής μας.
Ανακαλύψαμε ωστόσο την αμφισβήτηση και την "αλλοτρίωση". Την πρώτη ως πρόσχημα διανοουμενίστικο (και αναφέρομαι στους διανοούμενους της συντεταγμένης ξεφτίλας και της αρπακτής...), για να περάσουμε στην ισοπέδωση κυρίαρχων αξιών. Τη δεύτερη ως αποτέλεσμα της διαδικασίας διάβρωσης των ριζών μας, για να δικαιολογήσουμε όλα τα στραβά μας. Το αποτέλεσμα: Οι "αμφισβητίες" εν πολλοίς ουτιδανοί, μη μπορώντας σοβαρά να μελετήσουν τα αμφισβητέα, ρίχτηκαν με μανία στο ξεθεμελίωμα των ριζών αυτής της φυλής από το "αρχαίο πνέυμα αθάνατο" και το φιλοσοφικό λόγο, μέχρι οτιδήποτε σχετίζεται με τη Θεογνωσία.
Τι κάνει ο λαός ευρισκόμενος αντιμέτωπος με ολέθριες πολιτικές πρακτικές, που ευτελίζουν το κύρος όχι μόνο της κυβέρνησης των εκτρωματικών εταίρων και αμαυρώνουν ακόμη περισσότερο την αξιοπιστία του "εγχώριου" πολιτικού συστήματος, αλλά κυρίως πλήττουν ό,τι απέμεινε από το γόητρο αυτής της χώρας; Ο λαός είναι σοφός, συνηθίζεται να λέγεται. Και ο λαός αρέσκεται να ακούει ότι είναι "σοφός" και ότι η ...σοφία του αποτελεί δικλείδα ασφαλείας για πολλά. Από ποιους όμως εκστομίζεται κατά κόρον αυτή η "κολακευτική" φράση; Από τους ίδιους πολιτικούς που αναμασούν και την άλλη "ελπιδοφόρα" ρήση ότι στη "δημοκρατία δεν υπάρχουν αδιέξοδα".
Από τους πολιτικούς που, μολονότι η όλη τους δραστηριότητα θυμίζει τη δραστηριότητα κώνωπα επί κέρατος βοός, πρωταγωνι-
στούν στο πολιτικό προσκήνιο για χρόνια, συχνά ως "κληρονόμοι" πολιτικών τζακιών, ανεβάζοντας κακότεχνες παραστάσεις που επί της ουσίας απευθύνονται σε μωρούς, αφελείς και πρόθυμους πανηγυριώτες της πολιτικής φαντασμαγορίας!.. Με τη μωρία της σοφίας ως η σοφία της μωρίας του λαού οδηγηθήκαμε τελικά στην επιπέδωση του δημόσιου και ιδιωτικού ήθους, για να περνάει ανεμπόδιστα ο πολιτικός αμοραλισμός των κυβερνήσεων με απεχθείς μάλιστα πρακτικές απολήξεις. Με τη λογική να παραπέμπονται όλα στις καλένδες. Και δεν είναι τυχαίο που βρίσκουν απήχηση σε μεγάλες κοινωνικές ομάδες οι εθνοκτόνες πολιτικές των κυβερνώντων και οι βλακώδεις δηλώσεις τους.
Και δεν είναι τυχαίο ότι όλα αλλάζουν περιστασιακά και επαφίεται πλέον ο καθορισμός της προσωπικής και εθνικής μας ζωής στη μοιραία φορά των πραγμάτων. Και δεν είναι, επίσης, τυχαίο ότι άλλοι Ελληνες είναι αμυνόμενοι και άλλοι επιτιθέμενοι. Αμυνόμενοι οικονομικά και ηθικά για να σωθούν από το μη χείρον. Επιτιθέμενοι για να σταθούν και να ισχυροποιηθούν κατά βάση οικονομικά και κοινωνικά, αδιαφορώντας αν η ασκούμενη πολιτική σ' αυτόν τον τόπο διαμορφώνεται με παλινωδίες, παλινδρομήσεις, δολιχοδρομίες, επιπολαιότητες και κατ' εξακολούθηση απατηλές υποσχέσεις.
Αν αυτό θεωρείται "σοφία λαού" και μάλιστα εκφράζεται με την ανάδειξη στο Κοινοβούλιο διαφόρων ανικάνων, ανεπάγγελτων και μετρίων έως βλακών με καρδινάλιο μάλιστα ύφος, αλλά "ικανοτάτων" να μετατρέψουν τον άρτον τους τον επιούσιον σε άρτον πλούσιον σε βραχύ χρονικό διάστημα, τότε υπεραπλουστευτικά αναφερόμαστε στη "σοφία" του λαού. Μια "σοφία" που προτιμά τις μονοχρωμίες, που μόνιμα εξοβελίζουν τις αποχρώσεις και που αποδέχεται τις κενόλογες απόψεις και τις επιπόλαιες εκτιμήσεις των πολιτικών της χρεοκοπίας του έθνους των Ελλήνων!..
Αν ένα λαός, οποιοδήποτε λαός, διαθέτει σοφία, τότε στον τόπο του δεν ευτελίζονται δοκιμασμένες αξίες, ούτε φυλλορροεί η έννοια της σοβαρότητας. Ούτε αδυνατίζει η κρηπίδα της γλώσσας του. Δεν βρίσκει καταφύγιο η κάθε είδους ψευδολογία και δεν επέρχεται η καθίζηση. Ολα αυτά συμβαίνουν όταν ο λαός είναι απλώς μαζοποιημένος, άβουλος, αδρανής και έχει πάντα χρόνο να σκέπτεται και συχνά να μεθοδεύει το χείριστο για τους άλλους και το ωφελιμότερο γι' αυτόν, ενώ κατά χρονικά διαστήματα "δραστηριοποιείται" κατά τις εντολές του καθεστώτος, που ο ίδιος με τη μωρία του ανέδειξε.