ΕΙΝΑΙ ρητορικό το ερώτημα, ωστόσο, περιμένουμε απάντηση. Απ’ τους πολιτικούς-κυρίαρχους και ρυθμιστές του παιχνιδιού. Για θέματα «εν ου παικτοίς».
ΣΗΜΕΡΑ, έκαναν πίσω και «πρωταγωνιστής» είναι η Δικαιοσύνη. Εξωτερικά αγνώριστη και στο βάθος η ίδια, σταθερή και αναλλοίωτη. Δεν μπορεί κι ούτε πρέπει (η Δικαιοσύνη) να υποδεικνύει ενόχους (διάβαζε πολιτικούς και κυβερνήσεις) της (φαινομένης) απραξίας της όσο οι μεγαλοκλέφτες ήσαν πεσμένοι στο ψητό. Είχε την πρόθεση-δεν είχε τη δυνατότητα, μιας και ο δικαστής δικάζει με βάση τον νόμο. Κι αν ο νόμος (και όχι μόνο) του δένει τα χέρια; Όταν οι πολιτικοί ορθώνουν π.χ. τον νόμο περί (μη) ευθύνης υπουργών, μην περιμένεις χειροπέδες σε «διάσημους» της κλεφτουριάς.
«ΚΑΤΑΣΚΕΥΑΣΑΝ» το Σύστημα οι πολιτικοί κι έστρωσαν το παιχνίδι τους. Τα κόμματα κατά την «ιδεολογία» τους κι ο καθένας με τον ρόλο του. Οι κυβερνώντες όριζαν το δρόμο, οι «άλλοι» περπατούσαν…βρίζοντας, για να δείχνουν, σήμερα, ενόχους και «ενόχους».
ΜΙΑ κάποια δύναμη έδωσε τσιμπιές γερές στα πισινά των κυβερνώντων(;) και βλέπουμε ένα ντόμινο. Ξύπνησαν μεταμορφωμένοι κι άλλαξαν ρότα, αφήνοντας ελεύθερη τη Δικαιοσύνη. Με λυτά χέρια και με το πραγματικό της πρόσωπο, που δεν υπήρξε-το πιστεύουμε-φτιασιδωμένο. Περνάει χειροπέδες, ανοίγει κελιά για μεγιστάνες, τρίβουμε τα μάτια και οι κυβερνώντες κομπορρημονούν. Για την «ανεξάρτητη Δικαιοσύνη» που επηρέαζαν πλαγίως. Και οι πολιτικοί…γενικώς; Έχασαν τη δυνατότητα να της ορθώνουν εμπόδια με νόμους βολικούς (για πάρτη τους), λούφαξαν και περιμένουν.
ΠΟΙΑ δύναμη, λοιπόν…συμμόρφωσε τους κυβερνώντες και αχρήστεψε τις προθέσεις και τα «έργα» των πολιτικών; Δεν τη λέμε (μισητά) μνημόνια-πικρή η αλήθεια. Τη λέμε «ξένες δυνάμεις»! Για το καλό μας; Όχι. Για το συμφέρον τους; Έστω. (Ποτέ τους δεν «δούλεψαν» για ‘μας κι είναι χρεωμένοι με τις ιστορικές μας τραγωδίες). Άλλως, τα ημεδαπά καθάρματα δεν θα’ ταν στα κελιά τους.