Η Ελλάδα διαλύεται εις τα εξ ων συνετέθη. Η αμφισβήτηση - ανατροπή των αποικιοκρατικών Μνημονίων και Δανειακών Συμβάσεων κατέστη συνθήκη εκ των ουκ άνευ για τη σωτηρία, την αξιοπρέπεια, την επιβίωση του ελληνικού λαού.
Αλλά τέτοια προσπάθεια για να γίνει και να έχει πιθανότητες επιτυχίας από μια κυβέρνηση, καλύτερα από ένα, τόσο απαραίτητο σήμερα, παλλαϊκό μέτωπο κοινωνικής - εθνικής σωτηρίας απαιτεί σειρά προϋποθέσεων και σοβαρότατη προετοιμασία.
Απαιτείται ύπαρξη ενός ισχυρού λαϊκού κινήματος, ενός μετώπου που να συσπειρώνει χωρίς αποκλεισμούς όλους τους τίμιους πατριώτες αυτής της χώρας, οργανωμένους σε επιτροπές, συνεταιρισμούς και άλλες συλλογικότητες, παντού όπου ζουν και δουλεύουν Έλληνες, χωρίς ιδεολογικούς ή κομματικούς αποκλεισμούς. Χρειάζεται σταθερή και σαφής στις επιδιώξεις της ηγετική ομάδα, μια πολύ σπουδαία οικονομική, νομική, τεχνοκρατική προετοιμασία. Χρειάζεται επίσης –και είναι εξόχως σημαντικό– μια τεράστια διεθνής καμπάνια για την υπεράσπιση του ελληνικού λαού ευρωπαϊκά και παγκοσμίως.
Οι Σέρβοι έχασαν και κατεστράφησαν στη δεκαετία του 1990 όχι επειδή το ΝΑΤΟ είχε περισσότερα αεροπλάνα από αυτούς, αλλά γιατί δεν ήξεραν να παίξουν το παιχνίδι της επικοινωνίας, της προπαγάνδας και των δυτικών τηλεοράσεων – και γιατί ο Μιλόσεβιτς, ηλιθίως, πίστευε ότι οι Αμερικανοί θα τον βοηθήσουν κατά της Γερμανίας. Ο πόλεμος κατά του Ιράκ και της Λιβύης δεν θα μπορούσε να γίνει αν δεν είχε προηγηθεί η καμπάνια δαιμονοποίησης του Σαντάμ και του Καντάφι, ανάλογη με την καμπάνια δαιμονοποίησης της Ελλάδας και των Ελλήνων που προηγήθηκε της επίθεσης των αγορών το 2010. Οι πόλεμοι του Βιετνάμ και της Αλγερίας κερδήθηκαν εξίσου στα πεδία των μαχών και στους δρόμους και τις πλατείες της Ευρώπης και της Αμερικής.
Η ελληνική χούντα γνώρισε την πιο σημαντική ήττα της στο εξωτερικό. Εμείς, οι καταστρεφόμενοι τώρα Έλληνες, έπρεπε εδώ και τριάμισι χρόνια να έχουμε γίνει ο πονοκέφαλος κάθε ευρωπαϊκού συμβουλίου, κάθε συνεδρίασης της ΕΚΤ και του ΔΝΤ, των οικονομικών δολοφόνων της χώρας μας.
Το ’χουμε πει και ξαναπεί, έχει μαλλιάσει η γλώσσα μας κυριολεκτικά να το λέμε εις ώτα, δυστυχώς, μη ακουόντων από πολλού καιρού, χωρίς τέτοια ευρωπαϊκή και παγκόσμια προσπάθεια η ελληνική προσπάθεια είναι χαμένη. Το φθινόπωρο του 2011, ο Μίκης Θεοδωράκης μου ’κανε την τιμή να μου ζητήσει να συντάξω μια έκκληση για τη σωτηρία της Ελλάδας και των ευρωπαϊκών λαών (Αυγή, 30/10/2011). Η έκκληση υπεγράφη επίσης από τον Μανώλη Γλέζο, τον Αλέξη Τσίπρα, όλους τους ηγέτες της ευρωπαϊκής ριζοσπαστικής Αριστεράς, αλλά και από προσωπικότητες πέραν αυτής, όπως ο πρώην διευθυντής της LeMondeDiplomatique Μπερνάρ Κασέν, ο Ελβετός κοινωνιολόγος Ζαν Ζιγκλέρ, ηγετικά στελέχη του γαλλικού σοσιαλιστικού κόμματος, ο μεγάλος συγγραφέας από την Ουρουγουάη Εντουάρντο Γκαλεάνο, ζώσα συνείδηση της Λατινικής Αμερικής, κ.ά. Ο ίδιος ο Τσίπρας αποθεώθηκε όταν τη διάβασε στο συνέδριο της γερμανικής Αριστεράς. Η έκκληση, που έμεινε γνωστή ως «Έκκληση Μίκη - Γλέζου», παρέμεινε αναρτημένη επί διετία, έως πρόσφατα, στην πιο κεντρική θέση της ιστοσελίδας του «Κόμματος Ευρωπαϊκής Αριστεράς» και ήταν, φοβούμαι, το μόνο ολοκληρωμένο κείμενο σε αυτή την ιστοσελίδα που να συνδέει το ελληνικό ζήτημα με την ευρωπαϊκή κρίση και να αναδεικνύει την κεντρικότητα της επίθεσης κατά της χώρας μας από τις «αγορές» – και άρα τους λόγους για τους οποίους θα ’πρεπε ακόμα και οι Γερμανοί να μας υποστηρίξουν προς το συμφέρον τους και όχι μόνο από δημοκρατική ή ανθρωπιστική αλληλεγγύη. Να σημειώσουμε ότι, δυστυχώς, τα υλικά αυτά της σελίδας για την ελληνική καταστροφή παραμένουν εξαιρετικά φτωχά.
Πανευρωπαϊκό μέτωπο δράσης
Η έκκληση αυτή καλούσε ήδη από τον Οκτώβριο του 2011 σε επείγουσα σύμπηξη ενός ευρέος πανευρωπαϊκού μετώπου δράσης για τη σωτηρία των ευρωπαϊκών λαών και της ευρωπαϊκής Δημοκρατίας από τον ολοκληρωτισμό του χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου και ζητούσε την εκπόνηση ενός μεταβατικού ευρωπαϊκού προγράμματος για την αντιμετώπιση της κρίσης. Δυστυχώς όμως έμεινε «ντουφεκιά στον αέρα», «κούκος» που δεν «έφερε την άνοιξη». Δύο χρόνια μετά, δεν έχει γίνει ακόμα καμία σοβαρή προσπάθεια ενημέρωσης του ευρωπαϊκού και παγκόσμιου κοινού για το τι και γιατί συμβαίνει στην Ελλάδα. Όσο για τις ιδέες της ευρωπαϊκής «ριζοσπαστικής Αριστεράς» ως προς την κρίση δεν υπερβαίνουν, φοβάμαι, το πλαίσιο ενός συνδικαλιστικού ευχολογίου –γι’ αυτό, μεταξύ άλλων, βλέπουμε και τη θυελλώδη ανάπτυξη της άκρας Δεξιάς. Ακόμα χειρότερα. Η ευρωπαϊκή ριζοσπαστική Αριστερά, αν δεν κάνει βήματα προόδου, κάνει ωστόσο βήματα οπισθοδρόμησης. Γιατί τι άλλο από βήματα οπισθοδρόμησης είναι το «φλερτ» Λαφονταίν με τη διάλυση της Ευρωζώνης. Στη συγκεκριμένη περίπτωση, αντί να δούμε τι θα γίνει με τους καταστρεφόμενους Νότιους, κοιτάμε πώς να αποδεσμεύσουμε τους Γερμανούς από τις υποχρεώσεις της ευρωπαϊκής αλληλεγγύης.
Σήμερα, δυστυχώς, ο μέσος Γερμανός, Γάλλος, Ευρωπαίος πιστεύει ότι οι Έλληνες είναι ανεπρόκοποι και τεμπέληδες, διεφθαρμένοι μπαταχτσήδες, εσχάτως και φασίστες. Δεν κατηγορείται το Μνημόνιο γιατί παράγει φασισμό, όπως έκανε η Συνθήκη των Βερσαλλιών, κατηγορείται και γι’ αυτό η Ελλάδα. Τι λέτε εσείς ότι θα συμβεί όταν πάει μια ελληνική κυβέρνηση, σε αυτές τις συνθήκες, και χωρίς να έχει προηγηθεί μια τεράστια διεθνής καμπάνια, να ζητήσει από το Βερολίνο και τους υπόλοιπους να «κουρέψουν» το ελληνικό χρέος και να μας δώσουν κι ένα Σχέδιο Μάρσαλ από πάνω για να επιζήσουμε;
Γι’ αυτό απαιτείται μια μεγάλη διεθνής καμπάνια, όχι μόνο από τον ΣΥΡΙΖΑ, αλλά όλες τις αντιμνημονιακές δυνάμεις, όπως επίσης την Εκκλησία, την Ακαδημία, την ΕΣΗΕΑ. Με τι σπουδαιότερο ασχολούνται αυτοί οι οργανισμοί, αν όχι με τη διαφώτιση της ευρωπαϊκής και παγκόσμιας κοινής γνώμης για τη γενοκτονία, το κοινωνικό ολοκαύτωμα που συμβαίνει στην Ελλάδα. Ούτε στον Τρίτο Κόσμο δεν έχουν συμβεί αυτά τα πράγματα – με τέτοιο απολογισμό, η Μέρκελ, ο Σόιμπλε, ο Μπαρόζο και η Λαγκάρντ θα ’πρεπε να μην τολμάνε να κυκλοφορήσουν στο δρόμο, όχι να επαίρονται ότι βοήθησαν την Ελλάδα και να μας κάνουν και μαθήματα επί των ερειπίων που συσσώρευσαν!
Τέλος στη γενοκτονία
Ελπίζουμε ότι ο κ. Τσίπρας, ως υποψήφιος του «Κόμματος Ευρωπαϊκής Αριστεράς» για την προεδρεία της Κομισιόν, θα κάνει –όπως είναι άλλωστε και όπως αξίζει– κεντρικό του θέμα την ανάγκη άμεσης διακοπής της γενοκτονίας και του ολοκαυτώματος των Ελλήνων στην Ελλάδα, δυστυχώς ήδη και στην Κύπρο. Και, μάλιστα, με αυτούς τους όρους γιατί το να μιλάμε εδώ για λιτότητα είναι εξωραϊσμός της πραγματικότητας. Λιτότητα είναι αυτό που γίνεται στη Γαλλία, να πάει, δηλαδή, το όριο συνταξιοδότησης από τα 60 στα 62. Εδώ μιλάμε για ανεργία που ισοδυναμεί πια με θανατική εκτέλεση, για ουσιαστική κατάργηση συντάξεων και περίθαλψης, με καταστροφή μιας χώρας. Το να περιγράφουμε αυτή την καταστροφή με όρους όπως «λιτότητα» είναι σαν να χαρακτηρίζουμε ένα βιασμό ως κάπως εχθρική συμπεριφορά ή μια δολοφονία ως απλή «εκδήλωση επιθετικότητας».
Τις προάλλες ένας πρύτανης ΑΕΙ μου περιέγραφε τι θα γίνει με τις απολύσεις του διοικητικού προσωπικού. Ήταν τόσο πειστικός, που στο τέλος του ’πα: «Καλά, εσείς τι θα μείνετε να κάνετε στα πανεπιστήμια;». Αλλά η προσπάθεια των πανεπιστημιακών, των υπαλλήλων των μουσείων, των υγειονομικών και, εντέλει, όλης της χώρας να μας πείσουν για τα καταστροφικά αποτελέσματα της ασκούμενης πολιτικής δεν έχει πολύ νόημα – έχουμε ήδη πειστεί. Καλύτερα θα έκαναν να βομβάρδιζαν τους συναδέλφους τους στην Ευρώπη και παγκόσμια με αυτά που κάνει στη χώρα μας το «πρόγραμμα διάσωσης» ή, μάλλον, «ευθανασίας» ή, ακόμα ακριβέστερα, «πρόωρου και οδυνηρού θανάτου» της Ελλάδας που εφαρμόζει η Ευρώπη και το ΔΝΤ.
Ο κ. Τσίπρας θα ’πρεπε να βρει το κουράγιο να πει στην κυβέρνηση Μέρκελ και Σόιμπλε ότι είναι η πρώτη μεταπολεμική κυβέρνηση της Γερμανίας που έχει αίμα άλλων Ευρωπαίων στα χέρια της και ότι λυπάται πολύ γι’ αυτό, γιατί χρειαζόμαστε πολύ τη Γερμανία στην Ευρώπη, χρειαζόμαστε όμως μια πολύ διαφορετική Γερμανία. Ο υποψήφιος Τσίπρας θα ’πρεπε να πάει να μιλήσει στους Γερμανούς εργάτες στα εργοστάσιά τους για το τι συμβαίνει στην Ελλάδα και γιατί είναι εις βάρος και δικό τους, να πάει να βρει τα γερμανικά συνδικάτα που θέλουν Σχέδιο Μάρσαλ, και φυσικά, όλους τους Νότιους. Έχοντας στις βαλίτσες του όχι μόνο –επαναλαμβάνουμε– ένα απέραντο ευχολόγιο, αλλά ένα σοβαρό εναλλακτικό πρόγραμμα, το «ευρωπαϊκό μεταβατικό πρόγραμμα» στην επεξεργασία του οποίου και ο ίδιος καλούσε από διετίας.
konstantakopoulos.blogspot.com
Το άρθρο δημοσιεύτηκε στο περιοδικό ΕΠΙΚΑΙΡΑ (Τεύχος 215)