Με την απαραίτητη προσαρμοστικότητα, για να αντιμετωπίζουν την όποια κοινωνική αναγκαιότητα με την παγερότητα της ψευδολογίας και της αδιαφορίας πρός το δημόσιο αίσθημα.
Του Στέλιου Συρμόγλου
Η συνείδηση της ομαδικής ευθύνης, άρα και της ενοχής, ήταν ένα από τα επιτεύγματα της ολοκληρωτικής λογικής των κυβερνώντων. Το άλλο ήταν ο ευνουχισμός της σκέψης μας και της επιβολής της αδιαμαρτύρητης αποδοχής των όσων αποφασίζουν για μας και πριν από μας. Και έτσι ως μέλη της κοινωνίας, μιας εξαθλιωμένης και φοβισμένης κοινωνίας, παύσαμε να αποτελούμε το δυναμικόν και αυθύπαρκτον πυρήνα της. Το αποτέλεσμα: Η ομαδική υποταγή στο δράμα της ασυμφωνίας μας για όσα μας επιφυλάσσουν οι κρατούντες. Υποταγή στην υπερτροφία του ατομικισμού μας με κάποιες ισχνές ενέργειες "αλληλεγγύης" πρός τους δεινοπαθούντες, ώστε να "κανακεύουμε" τη συνείδησή μας. Υποταγή στην αδυναμία μας για οργάνωση των ατομικών θελήσεων και υποταγή τέλος στην πολιτική μονοφωνία, που ισοπεδώνει την ολότητα.
Τι παρατηρούμε τα τελευταία χρόνια; Την "τραγική συνάντηση" του προσωποποιημένου πολιτικού ψεύδους με την κοινωνική αναγκαιότητα για την ανάταξη της αλήθειας. Μιας αλήθειας που να ιστορείται, όπως κάθε συγκεκριμένη και επιστητή πραγματικότητα. Και τελικά υπερισχύει το πολιτικό ψεύδος, το παραμύθιασμα. Εισβάλλει ύπουλα στα κρύφια της κοινωνικής αμεσότητας με τη μορφή της προσδοκίας ή του εκβιαστικού διλήμματος. Και παραλύει τις λογικές δυνάμεις της έγχρονης κοινωνικής συνείδησης, διαστέλλει το συναίσθημα, υποκρούει το έναυσμα των αφετηριών...
Το επώδυνο παρελθόν μας ως λαός και οι άληστες στιγμές του δεν έγιναν μνήμη, ανάμνηση και μάθημα. Και έτσι "κυρίαρχο" κράτος και κοινωνία "ελευθέρων" ατόμων, βρισκόμαστε μπροστά στο φάσμα της ντροπής μας! Αποδεχόμενοι την καθ' υπαγόρευση των επιταγών των δανειστών μας λειτουργία του κράτους και της κοινωνίας. Υφιστάμενοι μνημονιακές πολιτικές που αφανίζουν το εισόδημα μας, υποθηκεύουν το μέλλον μας, καταπατούν την κοινωνική, ατομική και εθνική μας αξιοπρέπεια, υποταγμένοι στην ένοχη "λογική" της υπερκατανάλωσης και του υπερδανεισμού παρελθόντων χρόνων.
Τι είμαστε; Μια αδιαμαρτύρητη κοινωνική ομοιομορφία, με τη συμπλεγματική ανοχή καταστάσεων, με κυρίαρχη την αντίληψη που συμπυκνώνεται στη ρήση "μη χάσουμε ό,τι μας απέμεινε", με την "ανθρωποφαγική" κοινωνική διάθεση, με άκριτη αντιμετώπιση του πολιτικού μονολόγου. Ενός πολιτικού λόγου επίπεδου, ανούσιου, παρωχημένου. Συνήθως καταστροφολογικού σε σχέση με την απαρέγκλιτη τήρηση των μνημονιακών όρων και εσχάτως, δια στόματος του πλέον αφερέγγυου πρωθυπουργού των τελευταίων δεκαετιών, "διαποτισμένου" με ολίγη αισιοδοξία πρός άγραν ακόμη περισσότερης ανοχής και αντοχής από τους πολίτες ενόψει και των επερχόμενων εκλογών. Από τους πολίτες μιας χώρας, που έχει μεταβληθεί σε...γαλέρα δουλοπάροικων, που αποδεδειγμένα στεριώνει την εξουσία των διαφόρων κατεργάρηδων, ανεξαρτήτως πολιτικής απόχρωσης!..
Και πως βρίσκουμε εκτόνωση; Στο πλαίσιο το περγεγραμμένο από τις εθιστικές μας λειτουργίες, άλλοι περισσότερο και άλλοι λιγότερο. Στα καφέ της ραστώνης και της αλλοτριολογίας, στις ταβέρνες με τα κοψίδια, στα μπουζουκομάγαζα της πακιστονοτουρκικής αισθητικής λαικών ακουσμάτων, για να "πνίξουμε" το ντέρτι μας ή να εξαντλήσουμε το "κέφι" μας, με την παρακολούθηση των γελοίων εκπομπών της τηλεοπτικής κλειδαρόπορτας με τους εν γένει αμόρφωτους παρουσιαστές της ισοπεδωτικής ξεφτίλας και εσχάτως με την ανάρτηση φωτογραφιών από την προσωπική μας ζωή στο facebook και σ' άλλα Μέσα κοινωνικής δικτύωσης, επιζητώντας την πρόσκαιρη αυτοικανοποίηση μας με πομφολυγώδη κολακευτικά σχόλια των υποτιθέμενων "φίλων" μας...
Και έτσι οι Ελληνες με βουβά μάτια, όπως οι αγελάδες στα σφαγεία, οδηγούνται στη "σφαγή" και στο κληρωθέν είδος της προσωπικής εξαφάνισης. Η Ελλάδα παραδίδεται στην ερημία και στη σιωπή. Ζούμε μ' όλη την αυτόχθονη συμφορά μας, μια πραγματικότητα κοινωνικής ζωής. Και της ζωής αυτής, είμαστε αδιάφοροι θεατές. Χωρίς συμμετοχή. Γιατί "συμμετοχή" σημαίνει σκέψη, σκέψη για ευθύνη και αντίδραση!