Οι εξελίξεις τρέχουν...Και εμείς, άλλοι ασθμαίνοντες και δυσπνοικοί τρέχουμε πίσω από τα γεγονότα και άλλοι ράθυμοι με το συνεχές χάσμημα του καναπέ αρκούμαστε στο...βαυκάλημα της τηλετύφλωσης.
Και πάντα έχουμε έτοιμη τη δικαιολογία, για να υποστηρίξουμε τη αυτάρεσκη απραγία μας. Και δεν έχουμε συειδητοποιήσει εν πολλοίς ότι μέχρι τώρα όλα "εν ύπνω και κατ' όναρ" μας τα επιβάλλουν οι "εθνοσωτήρες" μας.
Οι εκλογές πλησιάζουν και οι "δικαιολογίες" μας αρχίζουν να ξεθωριάζουν και να υποχωρούν υπό το εύρος πλέον της δικής μας ευθύνης. Είναι καιρός για αφυπνισμό και εγρήγορση, γιατί το μαρτυρολόγιο της κοινωνίας δεν τελειώνει στις πομφολυγώδεις δηλώσεις αισιοδοξίας των κυβερνητικών εταίρων περί "πρωτογενούς πλεονάσματος", που έγινε μάλιστα και "μήλον της έριδος" μεταξύ του πρώην αβέλτερου πρωθυπουργού και μονίμως περιπλανώμενου Γιώργου Παπανδρέου και του νυν νευρωτικού πρωθυπουργού του "σωλήνα" Αντώνη Σαμαρά.
Αν συνεχίσουμε να επιτρέπουμε να επιχύνεται ύπνος επί των οφθαλμών μας, εξαιτίας των υπνογόνων πρακτικών και μεθοδεύσεων των πολιτικών "σωτήρων" μας, τωρινών και επίδοξων, τότε με δεδομένο ότι όσα διαδραματίζονται στη χώρα μας δεν είναι και αποκομμένα από την εθνική μας μνήμη, θα είναι πολυδιήγητη η περιπέτειά μας ως κοινωνία και ως έθνος.
Και αναφέρομαι στην εθνική μας μνήμη, γιατί η μνήμη σ' ένα λαό δεν μπορεί να είναι απλώς καταγραφή απολιθωμένων γεγονότων, αλλά η κριτική πορεία μέσα από αυτά. Ο,τι δεν αναλύεται, πεθαίνει. Ούτε πάλι η μνήμη μπορεί να είναι μνησικακία, που συντηρεί την εκδίκηση. Ούτε καταλογογράφηση, που αχρηστεύει τον νου. Ούτε "λαβωματιά" που θηριεύει τα ψυχικά συμπλέγματα. Ούτε φιλολογική αναφορά, που συντηρεί λείψανα. Ούτε εθνική λογόρροια, που δικαιολογεί την ραστώνη μας εν μέσω χειμώνα...
Ενας λαός έχει μνήμη και όταν μπορεί να ξεχνάει και είναι αμνήμονας και όταν θυμάται. Χρειάζεται κριτικός νους και ταυτόχρονα μια έγερση πάνω από την ιστορία, ακόμα και την επικαιρότητα, που θα επιτρέψει το διύλισμα, την αξιολόγηση και την κατάταξη των γεγονότων, ιδεών και καταστάσεων. Τίποτα δεν μπορεί να έχει σημασία από τα παρελθόντα, αν τα εκλάβουμε ως δεδομένο. Α, όμως, το δούμε μέσα στις συναρτήσεις που το γέννησαν, τότε προσλαμβάνει τη σημασία του και δηλώνει τη χρησιμότητά του, την αποδοκιμασία του,την καταδίκη του, την αποφυγή του.
Χρειάζεται η κριτική μνήμη στο λαό. Μόνον ο λαός που φροντίζει να διατηρεί τις μνήμες του και να είναι ώριμος, χωρίς να περιμένει να ωριμάσουν οι γύψοι των καθεστώτων, μπορεί να κοιτάζει μπροστά. και η εξουσία αποκτά τόση σκληρότητα, όσο περισσότερο της αφήνεται με εμπιστοσύνη, με την όποια ανασφάλειά του και τη φοιβία του, εν λευκώ και ακρισία ο λαός. Είναι σαν την...ενδοοικογενειακή βία. Οσο μια γυναίκα υφίσταται τη βίαιη και ανάρμοστη συμπεριφορά του άντρα της, με τη "λογική" του φόβου ή της ανασφάλειά της, τόσο με την ακρισία της υποθηκεύει κάθε προοπτική αξιοπρεπούς και ελεύθερης ζωής...Η τέτοια ακρισία καταστρέφει τη μνήμη ή τη σηματοδοτεί αποπροσανατολιστικά, οπότε πάλι την αχρηστεύει. Τότε η πολιτική εμπειρία στο λαό παύει να λειτουργεί.
Σαν να είναι πρωτάνθρωποι χωρίς δηλαδή παρελθόν. Ακριβώς η παντεποπτική μνήμη είναι η πολιτική εμπειρία. Και εμπειρία δεν έχει ένας άνθρωπος ή ένας λαός που έζησε απαραίτητα πολλά, αλλά όποιος έδωσε κίνηση και δυναμισμό στην πείρα του. Εμπειρία είναι η μετάπλαση της πείρας σε βίωμα, σε διανόημα, σε πράξη!..Αν η πείρα ήταν εμπειρία και ικανότητα, ως αποτέλεσμα γνώσης, αναπροσαρμογής και μελέτης, τότε οι δυστυχέστεροι λαοί, θα ήταν και οι ικανότεροι. Το μόνο που καταφέρνουν είναι να μακραιωνίζουν τη δυστυχία τους και την ανελευθερία τους.
Τα πουλιά φοβούνται τα σκιάχτρα και υποτάσσονται στην ανελευθερία και την πείνα τους. Και όταν τα συνηθίσουν, δεν διανοούνται να τα προσπεράσουν. Κάπως έτσι στοιχειοθετήθηκε μέσα στην ιστορία η καθήλωσή μας. Και κάπως έτσι, στους δαιδαλώδεις θαλάμους της λήθης, περιπλανώμαστε οι Ελληνες, εξαιτίας ιδίως των στερουμένων πολιτικής εμπειρίας και ιστορικής μνήμης ποδηγετών μας. Γι'αυτό στην Ελλάδα δεν υπάρχει εθνική πολιτική και στάση. Γι' αυτό παρατηρούνται αμετροέπειες, επιπολαιότητες, ευκαιριακές πολιτικές, παλινωδίες και αναγωγή του εφικτού σε μυθοπλασία, ενώ το "βάπτισμα" της όποια ςπρόσκαιρης επιτυχίας "μουκιάς" στα κομματικοιδεολογικά ποτήρια των νοθευμένων κρασιών, δίνουν τη διάσταση της πολιτικής υποτίμησης τούτου του λαού!
Και ως λαός ερχόμαστε αντιμέτωποι με το αποτέλεσμα, που είναι κατά κανόνα οδυνηρό. Η πρόθεση, η αναγγελία και η διαδικασία είναι προνόμιο της πολιτικής ηγεσίας. Το προνόμιο αυτό βέβαια εκλαμβανεται ως αυθαίρετο δικαίωμα. Η δε δημοκρατία επιβάλλει και τη λαική συνηγορία. Αποφεύγω τον όρο κυριαρχία, γιατί η μεν κυριαρχία υφαρπάζεται από την εξουσία, η δε συνηγορία ζητείται από το λαό. Η διασφάλισή της όμως δεν επιχειρείται με την λογική εκτίμηση, αλλά με τη λογική υποτίμηση...
Και οι Ελληνες, ως λαός χωρίς εθνική μνήμη, θα ζητούμε πάντα έναν Μεσσία. Και αν δεν τον προσποιηθεί κάποιος, θα ενεδρεύουν οι διάφοροι "εθνισωτήρες" τύπου Σαμαρά, βενιζέλου ή και Τσίπρα, οι οποίοι ανενδοίαστα θα μιλούν για "έξοδο από την κρίση", όπως οι δύο πρώτοι ή θα βρίσκονται σε πλήρη σύγχυση, όπως ο τρίτος. Ενας ακόμη κύκλος στην επιφάνεια του τέλματος, καθώς οι Ελληνες θα βυθίζονται "ανίδεοι" μα χορτάτοι από πλαστά λόγια, όπως οι σύντροφοι του μυθικού Οδυσσέα...