Γράφει ο Γιώργος Τσακίρης
Σελίδες επί σελίδων,
μελέτες επί μελετών και συγγράμματα
επί συγγραμμάτων έχουν γραφεί για το
τεράστιο δημογραφικό πρόβλημα που
αντιμετωπίζει εδώ και δεκαετίες η χώρα.
Υπάρχει πραγματικά
κανένας λόγος να ασχοληθεί κάποιος για
άλλη μία φορά με το αντικείμενο για να
τονίσει το προφανές;
Ναι, διότι πρέπει να
γίνει άμεσα κατανοητό ότι οι Έλληνες,
λόγω του δημογραφικού προβλήματος που
έχει ενταθεί τα τελευταία χρόνια λόγω
της οικονομικής κρίσης, είναι απολύτως
βέβαιο ότι το πολύ σε 50 χρόνια, θα είναι
μειονότητα στην πατρίδα τους.
Σε δημοσίευμα του
περιοδικού «Άρδην» επισημαίνεται :
σήμερα το TFR (Total Fertility Rate, Συνολικό Ποσοστό
Γονιμότητας) στην Ελλάδα βρίσκεται στο
1,33, αλλά για τους Έλληνες της απογραφής
του 2001, υπολογίζεται πως είναι στο 1,
ίσως και πιο κάτω! Ξέρουμε τη σύνθεση
του πληθυσμού ανά πενταετείς ηλικιακές
ομάδες, ξέρουμε το μέσο όρο της ηλικίας
τεκνοποίησης (είναι τα 29 έτη), το προσδόκιμο
επιβίωσης, το δείκτη γεννητικότητας.
Αν βαριόμαστε να κάνουμε τους υπολογισμούς,
ξέρουμε τι έχουν πει διάσημοι δημογράφοι
για το τι συμβαίνει στους πληθυσμούς
με TFR κοντά στο 1: η Κατίνκα Μπάρις του
«Κέντρου για Ευρωπαϊκή Μεταρρύθμιση»
(CER) γράφει πως με δείκτη γεννητικότητας
«κοντύτερα στο 1… κάθε γενιά θα φθάνει
το 60% της προηγούμενης» ενώ σε άρθρο του
ο Ράσελ Σόρτο των Νιου Γιορκ Τάιμς γράφει
πως «για τους δημογράφους ο αριθμός
αυτός (σ.σ: TFR<1.3) έχει πολύ συγκεκριμένες
μαθηματικές επιπτώσεις: σημαίνει πως
ο πληθυσμός μιας χώρας θα μειωθεί κατά
50% μέσα σε 45 χρόνια, προκαλώντας
ανεπανόρθωτη μείωση του πληθυσμού».
Μείωση κατά 50% μέσα στα
επόμενα 45 χρόνια ! Εάν αληθεύουν αυτές
οι προβλέψεις, το 2060 οι Έλληνες κάτοικοι
αυτής της χώρας, θα αριθμούν κάτι λιγότερο
από 5.000.000!
Εάν συνυπολογίσουμε
ότι ήδη από την δεκαετία 1991-2001, το 96,8%
της Συνολικής Αύξησης του πληθυσμού
της χώρας προήλθε από την καθαρή
μετανάστευση (την διαφορά δηλαδή μεταξύ
αυτών που έφυγαν από τη χώρα σε σχέση
με αυτούς που ήλθαν), γίνεται πιστεύω
απόλυτα κατανοητό για τι μεγέθους
πρόβλημα μιλάμε (εικόνα 1).
Σε ερώτησή της το Μάρτιο
του 2013 η βουλευτής του κινήματος των
Ανεξαρτήτων Ελλήνων σημειώνει : Δεν θα
ήταν υπερβολή να πούμε ότι, η αυξανόμενη
υπογεννητικότητα και η σύγκριση των
αριθμών αυτών με τους καταγραφόμενους
κατ’ έτος θανάτους, οδηγούν στη ραγδαία
συρρίκνωση του γένους και απειλούν τα
θεμέλια του Έθνους.
Στην Περιφέρεια
Ανατολικής Μακεδονίας και Θράκης,
σύμφωνα με τα στοιχεία της Ανώτατης
Συνομοσπονδίας Πολυτέκνων Ελλάδας, και
ειδικότερα στις αγροτικές περιοχές, το
πρόβλημα παρουσιάζεται εντονότερο. Το
2009, χρονιά στην οποία αναφέρονται τα
στοιχεία, υπήρξαν 1.588 γεννήσεις και
3.074 θάνατοι (εικόνα 2)!
Θα κλείσω αυτό το
σημείωμα με μία αναφορά και ευθεία
σύνδεση του δημογραφικού προβλήματος,
με το επίσης τεράστιο πρόβλημα της
μετανάστευσης.
Είναι πλέον σε όλους
γνωστό ότι λόγω της οικονομικής κρίσης
στην Ελλάδα, παρατηρείται και πάλι
έντονα το φαινόμενο της μετανάστευσης
σε άλλες (ευρωπαϊκές κυρίως) χώρες με
σκοπό την εύρεση εργασίας. Την ίδια
στιγμή, η χώρα μας δέχεται ένα μεγάλο
κύμα παράνομων μεταναστών. Ένα πρόβλημα
που σε καμία περίπτωση δεν ήταν και δεν
είναι έτοιμη να διαχειρισθεί.
Και ως απάντηση σε όσους
πιστεύουν ότι ο τεράστιος, για τα
πληθυσμιακά δεδομένα της χώρας, αριθμός
των παράνομων μεταναστών, θα μπορούσε
να … αφομοιωθεί, ας διαβάσουν τις
παρατηρήσεις που ακολουθούν (από το
ίδιο δημοσίευμα του «Άρδην»):
- Η διάθεση ενός μετανάστη να ενταχθεί στην χώρα υποδοχής εξαρτάται από το συμβολικό κύρος της χώρας αυτής. Από αυτήν την άποψη, η ελκυστικότητα της Ελλάδας βαίνει μειούμενη. Ποιος αλήθεια και γιατί θα κατέβαλλε τον κόπο να ενταχθεί πολιτιστικά και κοινωνικά σε μία παρακμιακή χώρα γερόντων χωρίς μέλλον (όπως θα είναι η Ελλάδα σε μερικές δεκαετίες αν το δημογραφικό πρόβλημα αφεθεί ανεξέλεγκτο), όταν θα μπορούσε να διεκδικήσει την έντονη, αυτόνομη παρουσία του ως δυναμικό και νεανικό μουσουλμανικό, αφρικανικό κ.ο.κ. στοιχείο;
- Ποιος θα μπορούσε να αποκλείσει ακόμη και την καλλιέργεια αποσχιστικών διαθέσεων ; Σε ορισμένες (πχ) πιο ανθηρές, ή απομονωμένες, ή πολιτιστικά ιδιαίτερες περιοχές του ελλαδικού χώρου, ίσως να δημιουργούνταν εναλλακτικές συλλογικές «ταυτότητες διαφυγής» από την παρακμιακή, γηράσκουσα, κοινή ελληνική ταυτότητα.. Σημερινοί γραφικοί «τοπικισμοί» θα ήταν δυνατό, σε ορισμένες τουλάχιστον περιπτώσεις όπου έχουν μεγαλύτερο βάθος από τη μια, θα είχαν ικανούς υλικούς όρους από την άλλη, να μετεξελιχτούν σε «εθνικισμούς», οδηγώντας ακόμα και σε αποσχιστικά προτάγματα από τον γηράσκοντα, εκπτωχευόμενο και εξασθενούμενο ελλαδικό κοινωνικό σχηματισμό (σας έρχεται στο μυαλό κάποια συγκεκριμένη Περιφέρεια της χώρας ; )
- Εάν το πρόβλημα αφεθεί στην τύχη του, υπάρχει περίπτωση να δημιουργούνταν απορίες ακόμη και για τη δυνατότητα προάσπισης της εδαφικής ακεραιότητας της χώρας ; Ή μήπως ως φυσική συνέπεια όλων των προηγουμένων, πιθανόν να είναι και η τροποποίηση των συνόρων (ακόμα και χωρίς πόλεμο), κάτω από την πίεση διεκδικήσεων από πιο ανθηρά, ισχυρά, πολυάριθμα έθνη;
- Αν μάλιστα σε ορισμένες περιοχές είχαμε και την ανατροπή της εθνοτικής σύνθεσης του πληθυσμού (πχ η Θράκη ή τα νησιά του Αιγαίου), μήπως η «αποκοπή» τμημάτων της χώρας προς τη μια ή την άλλη κατεύθυνση, θα έπρεπε να θεωρείται ως μία εξέλιξη τόσο φυσιολογική, που στη συγκυρία της εποχής κάθε αντίσταση θα έμοιαζε με «τυχοδιωκτισμό», «αδυναμία αναγνώρισης των νέων πραγματικοτήτων» κ.ο.κ;
Τροφή για σκέψη και
προβληματισμό, αλλά και για άμεσες
ενέργειες.
Κι ας αναλάβει ο καθένας
τις ευθύνες του.