Κάπου στή Ρωσία. Ἱερέας διαβάζει προσευχές ὑπέρ ὑγείας σέ ἀσθενεῖς στήν ἐντατική μονάδα ἑνός νοσοκομείου.
Χῶρος ὅπου σφίγγεται ἡ καρδιά σου.
Σιωπή πού σέ πληγώνει.
Οἱ ἐπισκέψεις ἐπιτρέπονται μόνο σέ καθορισμένες στιγμές καί πρέπει νά εἶναι σύντομες. Οἱ συγγενεῖς συμμετέχουν στόν πόνο τοῦ προσφιλοῦς τους προσώπου.
Μόνο σέ αὐτό τό ἔσχατο ὅριο μεταξύ ζωῆς καί θανάτου καταλαβαίνεις τήν μηδαμινότητά σου καί τήν ὑπεροχή τοῦ Θεοῦ.
Μόνο ὅταν ἡ ζωή σου κρέμεται κυριολεκτικά σέ μία κλωστή ξεχνᾶς καί μίση καί κακίες καί μικρότητες καί ἐμπάθειες καί ἕνα σωρό ἄλλες ἀνθρώπινες ἀδυναμίες.
Εἶναι οἱ εὐλογημένες αὐτές στιγμές πού μαλακώνει ἡ ψυχή τοῦ ἀνθρώπου, πού νιώθει τήν ἀνάγκη νά συγχωρεθεῖ μέ αὐτόν πού τόν «ἔβλαψε», πού θέλει νά κλάψει, νά ζητήσει τό ἔλεος τοῦ Θεοῦ, νά ἐξιλεωθεῖ.
Ἡ ἀρρώστια καί ὁ πόνος εἶναι τό μεγαλύτερο πανεπιστήμιο τῆς ζωῆς.
Κι ἄν ὁ Θεός ἐπιτρέψει νά βγεῖς ὑγιής ἀπό μιά τέτοια περιπέτεια, τότε νιώθεις πώς δέν ἔχεις ἄλλη ἐπιλογή παρά μόνο νά ἀγαπᾶς καί νά συγχωρεῖς.
Τότε καταλαβαίνεις τί σημαίνουν τά λόγια τοῦ εὐαγγελιστῆ Ἰωάννη: «Ὁ Θεός ἀγάπη ἐστί καί ὁ μένων ἐν τῇ ἀγάπῃ ἐν τῷ Θεῷ μένει καί ὁ Θεός ἐν αὐτῷ».
Θεέ μου, βοήθησέ μας νά καταλάβουμε αὐτές τίς σωτήριες ἀλήθειες. Διῶξε ἀπό μέσα μας τήν οἴηση πού σκοτίζει τόν νοῦ μας καί δῶσε μας τήν ὑψοποιό ταπείνωση πρίν εἶναι ἀργά...