Μεγαλώνοντας τα παιδιά μας πρέπει να τους πούμε μερικές απλές αλήθειες πριν εκτεθούμε ανεπανόρθωτα απέναντί τους.
Ζούμε από κάθε άποψη ιστορικές στιγμές τόσο σε εθνικό, όσο και σε παγκόσμιο επίπεδο. Όσο κι αν κοροϊδεύουμε καταρχήν τους εαυτούς μας, με όσα τους λέμε ή όσα υποκριτικά-αλλά και ψεύτικα- προσπαθούμε να τους διδάξουμε μεμονωμένα ή στο πλαίσιο της εκπαίδευσής τους μπορούμε σε μια κρίση ειλικρίνειας να τα κοιτάξουμε κατάματα και να τους πούμε μερικές αλήθεια.
Το παραμύθι της «εξέλιξης», της «προόδου», της «ανάπτυξης» του ανθρώπου είναι το πρώτο μεγάλο ψέμα. Πρόοδος που σκοτώνει εκ προθέσεως 6.500.000 εκατομμύρια παιδιά το χρόνο και που 1,1 δισεκατομμύριο άνθρωποι στον πλανήτη γη υποσιτίζονται, δεν νοείται. «Εξέλιξη» στον κόσμο όπου οι μισοί πεθαίνουν απ’ την πείνα κι οι άλλοι μισοί απ’ το φαΐ είναι μια μεγάλη απάτη.
Μεγαλώνουμε τα παιδιά μας τονίζοντάς τους τη σημασία της υπακοής στους νόμους και την ανάγκη να συμμορφωνόμαστε στους κανόνες του κράτους, όταν οι νόμοι και το κράτος αποδεικνύεται ο μεγαλύτερος απατεώνας, όταν οι θεσπισμένοι νόμοι, αντί να υπηρετούν τυραννούν και σκοτώνουν άμεσα ή έμμεσα τους πολίτες τους.
Τα προτρέπουμε στην εντιμότητα και την ηθική, ενώ τα ίδια βλέπουν την ατιμία και την ανηθικότητα να επιβραβεύονται και την ηθική να θεωρείται γραφικότητα ή αφέλεια.
Τους λέμε να πιστεύουν στο Θεό και να σέβονται το ιερατείο, μόνο που πολλάκις αυτό το ιερατείο δε σέβεται, όχι το Θεό αλλά τον ίδιο τον εαυτό του.
Πόσο ξεδιάντροπα μιλάμε στα παιδιά μας για την ανάγκη να μορφωθούν και να ασκήσουν έντιμα ένα επάγγελμα που θα τους εξασφαλίσει τον αξιοπρεπή βιοπορισμό τους, ενώ αντιλαμβάνονται πως άλλα είναι τα «εφόδια» που θα τους βοηθούσαν για την επίτευξη αυτού του στόχου τους.
Τους μιλάμε για τη σημασία της οικονομίας, αλλά νωρίς καταλαβαίνουν πως οι σύγχρονες οικονομίες δεν έχουν σχέση με παραγωγή ή κατανάλωση, αλλά με αόριστες έννοιες όπως «οίκοι», «αγορές», «λέσχες» κλπ.
Από μικρά τους λέμε πόσο καλή είναι η ειρήνη, αλλά τους αγοράζουμε για παιγνίδια όπλα από μικρά, ενώ αν δεν βλέπουν πόλεμο στο ηλεκτρονικό παιγνίδι, θα τον βλέπουν στον κινηματογράφο ή τις ειδήσεις.
Πόσο υποκριτές είμαστε όταν μιλάμε για τους κινδύνους του «εθισμού» την ίδια ώρα που τα «ναρκώνουμε» εμείς οι ίδιοι με την άθλια τηλεόραση, το ρατσισμό, το φανατισμό.
Τα προτρέπουμε ν’ ασχοληθούν με την πολιτική, ενώ εννοούμε με κόμματα, για να κάνουν τη δουλειά τους «μόλις έρθουμε στα πράγματα».
Τους μιλάμε για την αξία και τη σημασία της παράδοσης και τα ταΐζουμε ποπ-κορν, χάρμπουργκερ, ενώ οργανώνουν τα σχολεία τους χοροεσπερίδες σε μπαράκια και κλαμπ.
Τους μιλάμε για την αξία της κριτικής σκέψης και της προσωπικής αντίληψης, αλλά τα μπουχτίζουμε στον ψιττακισμό (παπαγαλία) και τα ωθούμε να πιστεύουν ότι πιστεύουμε κι εμείς.
Καταδικάζουμε το Μεσαίωνα, το φασισμό, το ναζισμό και τα παιδιά μας ζουν «μεσαίωνες» και «φασισμούς» στην οικογένεια και στην κοινωνία την ίδια.
Θέλουμε να είναι ελευθερόφρονες, αλλά αν δε συμμορφώνονται στα κοινωνικά κελεύσματα έρχεται η ρετσινιά του «αναρχικού» σε πρώτη φάση και του περιθωριακού σε δεύτερη.
Τους βάζουμε πρότυπα διαφορετικά απ’ τα δικά τους, μόνο που είναι πολύ χειρότερα τα δικά μας. Τα επιπλήττομε γιατί δε διαβάζουν εξωσχολικά, αλλά τα βιβλία αποτελούν ντεκόρ στο σύνθετο του σαλονιού μας.
Τους βάζουμε να γράψουν έκθεση για το μεγαλείο του αθλητισμού, αλλά τ’ αναβολικά τους τα δίνουν οι προπονητές για να κερδίσουν τον αγώνα.
Ζαλίζουμε τα παιδιά μας σε θεωρίες για την αξία του φυσικού περιβάλλοντος, κάνοντας πικ-νικ σε παραλίες και δάση, ενώ αφήνουμε εκεί όλη την «πραμάτεια» μας.
Τους λέμε νωρίς για το μεγαλείο του πολιτισμού και στην καθημερινότητα μας αποθεώνουμε το καρατσικαριό, την ασχήμια, τη χυδαιότητα.
Το κείμενο μπορεί να συνεχιστεί επί μακρόν ή και να συνεχιστεί διαφορετικά από κάθε αναγνώστη.
Αλλά όπως λέει κι ο Σαββόπουλος: «πώς να κρυφτείς απ’ τα παιδιά; Έτσι κι αλλιώς τα ξέρουν όλα…»
Υγ. ειδικά σήμερα…
tonoikaipnevmata.wordpress.com