Του Γιώργου Τσακίρη
«Μέσος όρος» ή
αλλιώς «δειγματική μέση τιμή» ενός
συνόλου “ν” παρατηρήσεων,
αποτελεί το σπουδαιότερο και χρησιμότερο
μέτρο της Στατιστικής. Δείχνει σχετικά
τις θέσεις των αριθμών στους οποίους
αναφέρεται.
Στουρνάρας: «Η
σύγκριση με τον μέσο όρο της ευρωζώνης
δείχνει ότι κάποιοι πληρώνουν πιο πολλά
από όσα τους αντιστοιχούν»
Γεωργιαδης: «Με τη
νέα τροπολογία, η τιμή των εκτός πατέντας
φαρμάκων αντιστοιχεί είτε στο 50% της
τιμής τους πριν λήξει η πατέντα τους,
είτε στο μέσο όρο των τριών χαμηλότερων
τιμών της Ευρωπαϊκής Ένωσης, αν είναι
υψηλότερος»
Χατζηδακης:
«Διαπιστώνει η έκθεση του ΟΟΣΑ και
επισήμως ότι ήταν ευρέως γνωστό, ότι το
φρέσκο γάλα είναι ακριβότερο κατά 34% σε
σχέση με τον μέσο όρο της Ευρωπαϊκής
Ένωσης, τη στιγμή που έχουμε την υψηλότερη
ανεργία στην Ευρώπη»
Αρβανιτοπουλος:
«Και μετά την αύξηση του ωραρίου, η
Ελλάδα θα βρίσκεται, ως προς τις ώρες
διδασκαλίας των εκπαιδευτικών, περίπου
στο μέσο όρο των χωρών της Ε.Ε.»
Σταϊκούρας: «Η
φοροδιαφυγή ρίχνει τους μέσους όρους
των φορολογικών εσόδων»
Μηταράκης: «Το ύψος
των νέων επενδύσεων που καταγράφηκαν
το 2013, είναι πάνω από το μέσο όρο προ
κρίσης»
Βρούτσης : «Στα
694,56 ευρώ είναι ο μέσος όρος των
κύριων συντάξεων που χορηγούν τα
ασφαλιστικά ταμεία, ενώ ο μέσος όρος
των επικουρικών ανέρχεται στα 178,48 ευρώ»
(καλά, αυτός το παράκανε!)
Και κάπως έτσι, αρχίζουμε
να σκεφτόμαστε με το «σπουδαιότερο και
χρησιμότερο μέτρο της Στατιστικής»,
τον περιβόητο «Μέσο Όρο». Και συνηθίζουμε
σιγά-σιγά να μην διαμαρτυρόμαστε, εφόσον
ο «μέσος όρος» μας λέει πως «υπάρχουν
και χειρότερα» και – περιέργως
πώς – ποτέ καλύτερα !
Η «σχετική» λοιπόν τιμή
μιας επιστήμης όπως η Στατιστική, γίνεται
τρόπος ζωής και σκέψης. Φυλακίζει όνειρα,
επιθυμίες, φιλοδοξίες, ισοπεδώνει με
τον ευγενή της τρόπο έκφρασης ζωές και
προκαλεί το αίσθημα της δικαιοσύνης,
σε έναν άνισο αγώνα επιβίωσης των «όρων».
Τι κι αν δεν είναι
δίκαιο, ο «μέσος όρος» μας δείχνει το
δρόμο της – κατ’ επίφαση – «ισότητας»!
Τι κι αν εξομοιώνει τον
πλούσιο με τον πένητα, ο «μέσος όρος»
κρατά τις ισορροπίες!
Όσο κι αν θέλουν να μας
πείσουν για το αντίθετο, ουσιαστικά δεν
επωμιζόμαστε όλοι τα ίδια βάρη στη
φορολογία. Η αξία των 100€ για έναν
χαμηλοσυνταξιούχο, δεν έχει καμία
απολύτως σχέση με το ίδιο ποσό για έναν
μεγαλοβιομήχανο.
Η πολυτελής έπαυλη με
την πισίνα, δεν έχει καμία απολύτως
σχέση με το διαμέρισμα ενός ανέργου, κι
ας αντιμετωπίζονται και τα δύο ως
«στέγη».
Τα «κουρεμένα» κρατικά
ομόλογα ενός βιοπαλαιστή που μάζεψε
τις οικονομίες μιας ζωής και τις
εμπιστεύθηκε στο κράτος, δεν έχουν καμία
απολύτως σχέση με τα δισεκατομμύρια
των funds που συμμετείχαν (όχι όλα) στο
εγκληματικό PSI του Μαρτίου του 2012.
Θα μπορούσε βέβαια ο
«μέσος όρος» να αποτελεί τη βάση για
την έναρξη ενός διαλόγου που θα οδηγούσε
σε αναβάθμιση της … τιμής του (κυριολεκτικά
και μεταφορικά). Εν τούτοις – συνήθως,
αν όχι πάντα – χρησιμοποιείται για να
κατευνάσει τα πάθη, να δικαιολογήσει
αποφάσεις και να ρίξει το επίπεδο των
όποιων απαιτήσεων για ένα καλύτερο
τρόπο ζωής.
Η επίκληση της βασικής
αυτής αρχής της Στατιστικής που, εντελώς
αγόγγυστα, μπήκε και τόσο έντονα απαιτεί
ένα μερίδιο από τη ζωή και τις σκέψεις
μας τα τελευταία χρόνια, αντί να γίνεται
με το σκεπτικό της διεκδίκησης για ένα
καλύτερο αύριο, χρησιμοποιείται εντελώς
αντίστροφα. Ως «Προκρούστεια κλίνη»
που αφαιρεί ότι περισσεύει!
Ας σταματήσουμε λοιπόν
να δεχόμαστε αδιαμαρτύρητα τους «μέσους
όρους» που μας παρουσιάζουν. Ας
σταματήσουμε να σκεφτόμαστε με τους
δικούς τους όρους.
Δεν υπάρχει «μέσος
όρος» στην αξιοπρέπεια, την υπερηφάνεια,
το δικαίωμα σε μια καλύτερη ζωή.