Είσαι σε ένα κτίριο που φλέγεται ολόκληρο. Μένεις μέσα να γίνεις κάρβουνο ή φεύγεις να σωθείς;

Στηβ Μακ Κουίν και Πωλ Νιούμαν στο "κτίριο της κολάσεως (1974)

Ας υποθέσουμε ότι βρισκόμαστε σε ένα υπερπολυτελές κτίριο και κατοικούμε σε αυτό. Κι ας ονομάσουμε τον πολυτελή αυτό πύργο, π.χ. Ευρωζώνη.
Το πως βρεθήκαμε εκεί, ας μην το αναμοχλεύσουμε καλύτερα.

του Στρατή Μαζίδη

Κάτι ότι το παίξαμε πλούσιοι, κάτι πως είμαστε φίλοι του κατασκευαστή κτλ.

Ξαφνικά αρχίζουμε να μυριζόμαστε ότι κάτι καίγεται και να βλέπουμε υποψίες καπνού. Αποφασίζουμε να παραμείνουμε για να το σώσουμε. Ζητάμε οδηγίες από τους κατοίκους των πιο πάνω ορόφων με την ελπίδα της βοήθειας αλλά μάταια. Επίσης, όπως ο Πωλ Νιούμαν αντιλαμβανόμαστε ότι η αρχιτεκτονική ήταν εξαρχής προβληματική παρατηρώντας τι σχεδιάστηκε σε σχέση με το τι τελικά υλοποιήθηκε.

Παίρνουμε έκτακτα μέτρα, εισπνέουμε καπνούς και αναθυμιάσεις, βήχουμε, κοντεύουμε να χάσουμε τις αισθήσεις μας αλλά εκεί για τρεις και πλέον ώρες (ή και χρόνια) συνεχίζουμε.

Οι φλόγες πλέον μεγαλώνουν. Παράλληλα εντοπίζουμε και άλλες εστίες σε διαφορετικούς ορόφους (ή χώρες). Η φωτιά γλύφει πλέον το κτίριο εντός και εκτός.

Οι κάτοικοι των υψηλών ορόφων κάνουν ότι δεν καταλαβαίνουν. Ούτε βοηθούν, ούτε συμπονούν.

Κι ενώ μας βλέπουν να πολεμάμε, να προσπαθούμε να σβήσουμε τη φωτιά ακόμη και το νερό που πίνουμε, αντί να ενεργοποιήσουν το αυτόματο σύστημα κατάσβεσης έρχονται τώρα και μας λένε:

Για τη φωτιά που πιάσατε στους κάτω ορόφους, βγάλτε και τα ρούχα και τα εσώρουχά σας για να τη σβήσετε, να πέσετε και οι ίδιοι όπως είστε στις φλόγες και μετά βλέπουμε εμείς τι θα κάνουμε. 

Σα να λέμε δηλαδή, πληρώστε ένα φόρο 10% επί όσων έχετε και δεν έχετε.

Την ίδια ώρα βλέπουμε ότι ακόμη το κλιμακοστάσιο είναι προσβάσιμο και η έξοδος από το κτίριο εφικτή.

Τι κάνουμε; Μένουμε μέσα να καούμε ζωντανοί ή βγαίνουμε έξω, να πέσουμε κι αναίσθητοι, να αναπνεύσουμε καθαρό αέρα και μετά να σηκωθούμε πάλι όρθιοι;