ΣΤΟ άλλο άκρο, λοιπόν, και το (ελληνικό) «μηδέν άγαν» παρατημένο στα λεξικά. Είχαμε φοροφυγάδες-δεν είχαμε ελεγκτικούς μηχανισμούς. Δεν το’ θελε η «εξουσία» και στήθηκε πάρτι. «Φορολογητές» και φορολογούμενοι το κράτησαν όσο πήγε, μέχρι που πλάκωσαν τρόικες και μνημόνια. Για να μας συνετίσουν;
Για να πάρουν τα λεφτά τους. Ωστόσο, «ανάγκα και θεοί πείθονται». Ακόμα και της εξουσίας τα παλικάρια, όταν κοιταχτούν κατάματα με της…εξουσίας τις χειροπέδες.
ΓΕΡΜΑΝΟΙ μας πρόσφεραν την τεχνογνωσία τους για σύλληψη της φορολογητέας ύλης. Αρνηθήκαμε και τους «απωθήσαμε» βιαίως. Και μείναμε στα ελληνικά και πρωτόγονα. Ως τσαρουχάδες του παλιού καιρού. Ως σύγχρονοι της λαμογιάς που διαχέεται διατρέχοντας τα σκαλιά . Επιμερισμένη σε αδίσταχτους κλεφταράδες και φθίνουσα ως το τελευταίο κλεφτρόνι.
ΟΙ χειροπέδες σε μικροπαραβάτες της σήμερον, χωρίς διακρίσεις και εξαιρέσεις. Οι «άρχοντες»…τσιμπιούνται, μην ονειρεύεται. Την τσιμπάνε για το «φρέσκο» και φωνασκεί για την «ασέλγεια» πάνω στο αμαρτωλό της κορμί. Με τον κ. Γιακουμάτο να μας «τρώει» τηλεοπτικές ώρες. Ανάμεσα τη ζεστασιά φίλων του τύπου Παπαδάκη που καμαρώνει για τη φιλία τους κι εσύ περίμενε αντικειμενικότητα και ίση μεταχείριση. Και, βέβαια, η «αμαρτία» των Διακουμάτων είναι σταγόνα σε ωκεανό ανομημάτων και «η άκρα δικαιοσύνη είναι αδικία». Κι όσο θα φωτίζει τα μικρά ο προβολέας, τόσο θα πυκνώνει το σκοτάδι σε λίστες φροκλεφτών (και όχι μόνο) που οργανώνονται στα μουλωχτά σιάζοντας την πανοπλία (του ακαταδίωκτου).
ΜΑΘΗΜΕΝΗ η «εξουσία» πάνω στο άρμα και τα ηνία σε χέρια κομματικών πουπουλόκωλων, δείχνει αλλεργική και απροσάρμοστη. Ωστόσο, τσάκωσαν τον Λιάπη (τους) και δεν τσίριξαν οι «μεν». Στο κελί του ο Άκης και σαν να το…’φχαριστήθηκαν οι «δε». Τον παρατάμε, σου λέει, και γλυτώνουμε(;) οι υπόλοιποι. Από Σημίτη με την πολιτική ευθύνη που σουλατσάρει φανερά μιας και οι μέρες μας δεν σηκώνουν δείπνα μυστικά, μέχρι τον Κ. Καραμανλή που σιωπά περιμένοντας τη…μπίλια για το ύπατο αξίωμα.
Η εξουσία περνάει δύσκολες στιγμές, αλλά δεν «συμμορφώνεται». Θα (ξανα)μείνουμε μόνοι και ξανά «προς τη δόξα». Με τους ίδιους νόμους και νοοτροπία που κρατάει αιώνες, που δεν την αλλάζεις με χειροπέδες για τα μικρά και λήθη για τα μεγάλα.