του Στρατή Μαζίδη
Μέσα σε αυτό το ευρωπαϊκού αέρα σπιράλ του θανάτου δεν υπάρχει σωτηρία ούτε για σας, ούτε για μένα, ούτε για κανέναν.
Μας έλεγαν το 2010 ότι αν πάμε στη δραχμή οι νέοι δε θα χουν δουλειά και πως οι μισθοί θα πιάσουν επίπεδα Βουλγαρίας. Τώρα που 6 στους 10 νέους δεν εργάζονται και οι μισθοί βρίσκονται σε επίπεδα κατώτερα της γειτονικής χώρας τι έχουν να μας πουν;
Αναρωτηθείτε λίγο...
Τον ένα μήνα πληρώνετε δόσεις εφορίας, ΦΑΠ για 2-3 χρονιές. Τον άλλο πληρώνετε το ΕΕΤΑ. Τον παράλλο κάτι άλλο και γενικώς διαπιστώνετε πως κάθε μήνα το κράτος σας ρουφά γιατί έτσι γουστάρει για να συντηρεί το στρατό του μερικές κατοσταριές.
Υιοθετήσαμε μια συνταγή που εν πολλοίς ζητούσε νοικοκύρεμα αλλά ποτέ δεν εφαρμόστηκε. Αντίθετα ακολουθήθηκε μια πορεία που εξόντωσε την παραγωγική βάση, επέφερε λουκέτα και διέλυσε την οικονομία. Με άλλα λόγια, τα σωστά του μνημονίου που δεν εφαρμόσαμε, είχε ως αποτέλεσμα να καταστήσει άνευ νοήματος πλέον την παραμονή στο ευρωνόμισμα.
Αλλά πλέον πέρα από αυτό το φαύλο κύκλο που έχουμε εισέλθει, απειλούμαστε ανοικτά από τους κατακτητές γερμανούς με αρπαγή της περιουσίας μας. Ένα "αθώο" 10% επί του συνόλου της περιουσίας που θα προκύψει μετά το αθώο περιουσιολόγιο θα σημάνει μερικές δεκάδες χιλιάδες ευρώ για την πλειοψηφία του ελληνικού λαού. Πού θα βρει να τα πληρώσει; Αλλά πρωτίστως γιατί να τα πληρώσει;
Η παραμονή στη λογική του ευρωμονόδρομου πλέον είναι εθνικά επικίνδυνη και απειλεί να μας αφανίσει. Χρειαζόμαστε επειγόντως αριστερή στροφή. Όταν βέβαια λέμε αριστερά δεν εννοούμε ΣΥΡΙΖΑ, δηλαδή το μνημονιακό λύκο που έχει ενεδυθεί αντιμνημονιακό προβάτινο μαλλί. Είναι ανάγκη να προκύψει μια αριστερή πατριωτική κυβέρνηση που θα βγάλει τη χώρα από το αδιέξοδο λαμβάνοντας τις δύσκολες αποφάσεις, οι οποίες τουλάχιστον θα δώσουν μια ελπίδα στους επόμενους.
Χρειάζεται μια κυβέρνηση που θα επιβάλλει τάξη στη χώρα, θα μας βγάλει από τη συμμαχία του σύγχρονου Αξονα, θα μεταβεί σε εθνικό νόμισμα και θα νοικοκυρέψει το δημόσιο με ότι αυτό συνεπάγεται και σε όποιο βαθμό χρειάζεται. Το κράτος να καταναλώνει όσα παράγει. Τέλος.
Η όλη ιστορία θυμίζει πολύ το ανέκδοτο με τον Κορνήλιο το γάτο. Όταν είχε πάει ο αρραβωνιαστικός της κόρης σε τραπέζι προν τιμήν του είχε προβληματιστεί πολύ καθώς υπέφερε από αέρια. Την ώρα που έτρωγαν λοιπόν, κατάφερνε να τις αμολάει νομίζοντας ότι δε γινόταν αντιληπτός. Εν τω μεταξύ η πεθερά κάθε λίγο έλεγε στο γάτο που είχε ξαπλώσει κοντά στον καλεσμένο "Κορνηλιεεεεεεέ!". Ε σε κάποια στιγμή που παράγινε το κακό του είπε, "Ε φύγε επιτέλους ρε Κορνήλιε! Τι περιμένεις; Να σε χέσει;".
Η μόνη διαφορά μας με τον Κορνήλιο είναι ότι ΑΝ δε φύγουμε, θα μας εξοντώσουν...
Τι άλλο περιμένουμε πια; Να επιλέξουμε να ζήσουμε να πάρει η ευχή, όχι να πεθάνουμε.