Τα παραδοσιακά κόμματα εξουσίας μαζί με όσα μικρότερα, που άμεσα ή έμμεσα στήριξαν ως δεκανίκια ένα φαυλεπίφαυλο και διεφθαρμένο πολιτικό σύστημα πρέπει να απαξιωθούν.
Νέοι άφθαρτοι άνθρωποι, φιλότιμες κοινωνικές ομάδες, κοινωνικά κινήματα και μικρά αντισυστημικά πολιτικά κόμματα πρέπει να οδηγήσουν τον ελληνικό λαό στο δρόμο της σωτηρίας.
Οι συνταγματικές αρχές, η «λαϊκή κυριαρχία», η «ελεύθερη βούληση» του πολίτη, η «λαϊκή ετυμηγορία», το κοινοβούλιο έχουν ολότελα ευτελιστεί εξαιτίας της πολιτικής διαφθοράς και του αυταρχισμού της εξουσίας. Ο «κυρίαρχος λαός» καλείται κάθε τέσσερα χρόνια στις κάλπες και χρησιμοποιείται αναιδώς ως πρόσχημα για το τρισάθλιο παιχνίδι μερικών ομάδων επιτήδειων, που αποκαλούνται κόμματα, για την κατάκτηση της εξουσίας και τη λεηλασία ντου δημόσιου πλούτου. Στην πραγματικότητα τα κόμματα εξουσίας και οι κοινοβουλευτικοί εκλεκτοί τους εκπροσωπούν οικονομικά συμφέροντα και όχι τους πολίτες.
Κόμματα αρχών δεν υπήρξαν ποτέ στην Ελλάδα -εκτός από μικρά μονίμως αντιπολιτευόμενα και χωρίς προσπέλαση στην εξουσία. Στα κόμματα εξουσίας συνωθούνται συνήθως τυχοδιωκτικά στοιχεία, που αναζητούν προσβάσεις στο σύστημα, σταδιοδρομία από τους διαύλους της ευνοιοκρατίας και σχεδόν πάντοτε προσωπικό όφελος.
Στα πολιτικά κόμματα κυριαρχεί ο ηγεμονικός αρχηγός με τους βαρόνους του, τα δουλικά φερέφωνα και τους χαμερπείς «αυλοκόλακες». Αυτό το συνονθύλευμα μεταχειρίζεται το κράτος ως προσωπικό ή οικογενειακό φέουδο και χρησιμοποιεί την περιουσία του Δημοσίου για την προσκόλλησή του στην εξουσία. Η κυριότερη ενασχόλησή του είναι η ρουσφετολογία σε όλες τις παραλλαγές: διορισμοί, μεταθέσεις, προαγωγές, «εξυπηρετήσεις». Και εκείνοι που εμφανίζονται ως υπέρμαχοι της κοινωνικής δικαιοσύνης και της ανακατανομής του εθνικού εισοδήματος υπέρ των αδυνάτων, αγωνίζονται να δημιουργήσουν δική τους τάξη προνομιούχων, τα δικά τους κομματικά «τζάκια».
Θεωρητικά, τα κόμματα αποτελούν κοινωνικές οργανώσεις, που εκφράζουν τις επιλογές των πολιτών. Είναι συσπειρώσεις πολιτών που αγωνίζονται για κοινά συμφέροντα και κοινούς οραματισμούς. Οι ορισμοί αυτοί ανήκουν βέβαια στο χώρο του ιδεατού. Αντιθέτως μάλιστα, όπως ισχυρίζονταν ο μεγάλος Γερμανός διανοητής Max Weber«τα κόμματα είναι αγέλες, γραφειοκρατικοί μηχανισμοί, που αγωνίζονται για την άλωση της εξουσίας, όχι για να εκτελέσουν κάποιο συλλογικό έργο δημοσίου συμφέροντος, αλλά για να αρπάξουν θέσεις και αξιώματα και να πραγματώσουν ιδιοτελείς σκοπούς». Ήταν και είναι κυριολεκτικά συνασπισμοί θεσιθήρων, που δημοκοπούν και αλλάζουν το περιεχόμενο του προγράμματός τους ανάλογα με τις πιθανότητες που έχουν να προσελκύσουν ψηφοφόρους. Ο Άγγλος συγγραφέας Swift έλεγε «κόμμα είναι η τρέλα των πολλών, να γεμίσουν τη τσέπη μερικών». «Εκείνο που πρέπει να μας τρομάζει», έγραφε ακόμα ο Γάλλος ιστορικός Louis Blanc«δεν είναι αυτό που λένε τα κόμματα, αλλά αυτό που παραλείπουν να πουν»!
Η μανιακή αναζήτηση χρηματικών πόρων από τα κόμματα εκτρέφει και διαιωνίζει τη διαφθορά στον πολιτικό βίο. Οι έκνομες ωστόσο συναλλαγές σπανιότατα φτάνουν στη δημοσιότητα, επειδή όλα τα κόμματα εξουσίας ακολουθούν τις ίδιες εγκληματικές μεθόδους προσπορισμού «πολιτικού χρήματος» και φυσικά αλληλοσυγκαλύπτονται ή κρατούν συνένοχη σιωπή. Οι οπαδοί, στη συντριπτική πλειοψηφία τους, όχι μόνο δεν αντιδρούν με απέχθεια, αλλά εκφράζουν συχνά κατανόηση και συμπάθεια. Η διαφθορά είναι ανεκτή και παραδεκτή. Η κομματική ληστεία και απάτη θεωρούνται αυτονόητα χαρακτηριστικά του δημόσιου βίου. Αυτό οφείλεται στην καθαρά συμφεροντολογική-πελατειακή σχέση των ψηφοφόρων με το κόμμα και στην απουσία ιδεολογικών δεσμών και πολιτικών αρχών.
Δεν υπάρχει ίχνος δημοκρατικής ευπρέπειας στις σχέσεις των κομμάτων εξουσίας. Μυστικοπάθεια, μηχανορραφίες, συνωμοσίες και αρχηγικός δεσποτισμός στα εσωτερικά τους. Αποτέλεσμα: από τη μια μεριά η τύφλωση των οπαδών, που αναλαμβάνουν το ρόλο των ένθερμων σημαιοφόρων, των ευτελών κολάκων και των χειροκροτητών στις κομματικές συνάξεις και από την άλλη η κοινωνική αποσάθρωση. Η πολιτική εξουσία χρειάζεται αγελαίους οπαδούς και όχι ανεξάρτητους και σκεπτόμενους πολίτες. Όταν σ ένα κόμμα ανακαλύπτεται κάποιος ευφυής άνθρωπος, σίγουρα δεν ανήκει σ αυτό το κόμμα και άμεσα αποκόπτεται. Για να δικαιολογήσουν τα διευθυντήρια των κομμάτων εξουσίας την ηθική τους έκπτωση καθιστούν τα εξαρτημένα ή εξαθλιωμένα τμήματα της «πελατείας» τους συνένοχα του ατάσθαλου δημόσιου βίου με θρασείς ισχυρισμούς του τύπου «Τα φάγαμε όλοι μαζί»!
Τα περί δημοκρατίας επομένως παχυλά λόγια είναι φούμαρα και η πολυδιαφημισμένη «λαϊκή κυριαρχία» αποτελεί φενάκη για την παγίδευση και εξαπάτηση του λαού (των λαών). Τα τυχοδιωκτικά κόμματα εξουσίας ως ευκαιριακά πάντοτε κατασκευάσματα από τα πάνω, χωρίς ακράδαντο ιδεολογικό υπόστρωμα επιβιώνουν με τη δημαγωγία και την απάτη και τελικά σβήνουν «άδοξα» και χάνονται, χωρίς να αφήνουν τίποτα αγαθό στη μνήμη. Τα μεγάλα κόμματα περνούν πλέον στη φάση της παρακμής. Η διαφθορά της εξουσίας, ο άγριος «νεοφιλελευθερισμός» της αγοράς, προκαλούν πλέον αντιδράσεις, αποστροφή, απάθεια και αποχή των πολιτών.
Τα (μεγάλα) κόμματα έχουν χρεοκοπήσει εξαιτίας του εκφαυλισμού της πολιτικής και της εξαχρείωσης των πολιτικών. Δεν εκπροσωπούν τους πολίτες, αλλά υπηρετούν συμφέροντα ατόμων και ομάδων συμφερόντων, είναι εξαρτημένα και διεφθαρμένα. Οι δε επαγγελματίες πολιτικοί είναι οι κύριοι υπεύθυνοι της γενικής καταβαράθρωσης των πολιτικών (και όχι μόνον) θεσμών και αξιών. Οι μείζονες πολιτικές αποφάσεις λαμβάνονται από εξωκοινοβουλευτικούς παράγοντες- συχνά εξωεθνικούς. Και οι παντοιοτρόπως χειραγωγούμενοι πολίτες προσέρχονται στις κάλπες και προσεπικυρώνουν τη σκηνοθεσία. Καιρός είναι, ο λαός να αντισταθεί!
Άμεσα, πρέπει να αποκατασταθεί η λαϊκή κυριαρχία. Πρέπει, να πάρουμε από τον Καίσαρα, αυτό που δεν του ανήκει. Πρέπει να καλλιεργηθεί το πνεύμα της συλλογικότητας, που αποτελεί την τελειότερη μορφή της ανθρώπινης δράσης. Δημοκρατία σημαίνει παρουσία, έκφραση γνώμης, λαϊκή ετυμηγορία και δράση, όχι κάθε τέσσερα χρόνια, αλλά κάθε ώρα και κάθε στιγμή! Αυτό, φυσικά, προϋποθέτει πολίτες ελεύθερους, ανεξάρτητους και ακηδεμόνευτους.
Γιατί, ο συνειδητοποιημένος πολίτης είναι ο υπέρτατος κριτής όλων εκείνων, που με δική του απόφαση κυβερνούν τον τόπο και έχει δικαίωμα, να αρνηθεί την υπακοή και συμμόρφωση σε οποιαδήποτε αυθαιρεσία. Στο χέρι μας είναι, να δώσουμε προτεραιότητα στην πολιτική ενεργοποίησή μας, καιρός να θελήσουμε να τα αλλάξουμε όλα ή σχεδόν όσα είναι εφικτά! Εκείνοι που διαθέτουν τη δύναμη, θα την παραδώσουν μόνο όταν αντιληφθούν, ότι ο κόστος διατήρησής της -υλικό ή ψυχολογικό- είναι υψηλότερο από το κόστος απώλειάς της. Πάντοτε η δικτατορία των κατεστημένων συμφερόντων υποτάσσεται στην εντροπία. Μπορούμε να συντομεύσουμε την κατάρρευσή της μόνο, αν προετοιμαστούμε για τη μετατροπή του περιοδικού χαρακτήρα της εκστρατείας μας σε συνεχή εξέγερση!
Επιλογή από τη βιβλιογραφία:
Κ. Σιμόπουλος "Η διαφθορά της εξουσίας"
Τζορτζ Μονμπιότ "Η εποχή της συναίνεσης"
Χρ. Αλεξόπουλος "Εν όψει της αλλαγής"
Κλ. Κουτσούκης "Η πολιτική ηγεσία"