Από την αρχή της κρίσης η Ελλάδα έχει χάσει το 25% ή και περισσότερο από το ΑΕΠ της, ενώ οι τραπεζικές αποταμιεύσεις έχουν μειωθεί αισθητά, αποδυναμώνοντας τη δυνατότητα της οικονομίας να επανακάμψει μέσω των απαραίτητων επενδύσεων.
Με τη χώρα εκτός αγορών κεφαλαίων, οι τράπεζες αντίστοιχα είναι αποκλεισμένες από τη δυνατότητα να δανειστούν στις διεθνείς αγορές, έστω και ακριβά, προκειμένου να χρηματοδοτήσουν την ανάπτυξη ή και τη διατήρηση του μεγέθους της οικονομίας, καθώς οι παλαιές επενδύσεις γερνώντας, παύουν να αποδίδουν εξίσου.
Στη χώρα μας τα τελευταία 5 χρόνια παρατηρείται μια αρνητική τραπεζική επέκταση ή ουσιαστικά μια τραπεζική συρρίκνωση. Όμως η κοινή αντίληψη πως πρώτα έρχονται οι αποταμιεύσεις και κατόπιν οι τράπεζες δανείζουν αυτές τις αποταμιεύσεις, είναι λάθος.
Σύμφωνα με την ομιλία του Διευθυντή Οικονομικής Ανάλυσης & Αγορών της Τράπεζας Πειραιώς, κ. Η. Λεκκού, στην εσπερίδα που οργάνωσε το Capital.gr, στις 25 Φεβρουαρίου, με θέμα «Η έξοδος από την κρίση και ο ρόλος των τραπεζών», οι αποταμιεύσεις ακολουθούν τον δανεισμό, με συνάφεια πάνω από 90%.
Με απλά λόγια, αν έχεις σύνολο αποταμιεύσεων στη χώρα π.χ. 100 δις ευρώ, και δανεισμό άλλα 100 δις, αυξάνοντας συνολικά τα δάνεια κατά 10 δις ευρώ θα δεις μια αντίστοιχη ταυτόχρονη αύξηση των καταθέσεων της χώρας κατά 9 δις.
Αυτό σημαίνει πως για να χρηματοδοτήσεις την ανάπτυξη, περιμένοντας τις αποταμιεύσεις να αυξηθούν για να δώσεις δάνεια, η ανάπτυξη αυτή δεν θα έρθει ποτέ. Αν έρθει η ανάπτυξη θα είναι συγκυριακό, όπως πχ να αυξηθεί ο τουρισμός σου επειδή οι γειτονικές σου χώρες έχουν εσωτερικά προβλήματα που προβληματίζουν τους τουρίστες.
Σχεδόν ολόκληρη η Ευρώπη είναι σε τροχιά εξόδου από την κρίση, ενώ η ύφεση που υπέστησαν όλες ανεξαιρέτως οι ευρωπαϊκές χώρες, συμπεριλαμβανομένων της Πορτογαλίας, της Ιρλανδίας και της Ισπανίας, ξεπερνιέται.
Η ανάπτυξη απαιτεί επενδύσεις και αυτό η ΕΚΤ το γνωρίζει. Γι’ αυτό άλλωστε και έριξε την περασμένη διετία περισσότερο από 1 τρις στην Ευρωπαϊκή αγορά, ως Πιστωτική Χαλάρωση (Quantitative Easing) μέσω τριετούς χαμηλότοκου δανεισμού προς όλες τις συστημικές και μη ευρωπαϊκές τράπεζες. Η έξοδος δηλαδή της Ευρώπης από την κρίση, βασίζεται στην Πιστωτική Χαλάρωση του 1 τρις ευρώ που έκανε η ΕΚΤ.
Σχεδόν όλες οι ευρωπαϊκές τράπεζες έλαβαν το όφελος του μακροχρόνιου φτηνού δανεισμού από την ΕΚΤ, ενώ οι Ελληνικές τράπεζες εξαιρέθηκαν για κάποιο σατανικό λόγο από αυτή την ευεργετική, για τις πραγματικές οικονομίες, ενέργεια!
Το ερώτημα είναι γιατί;
Ερώτημα επίσης αποτελεί το γιατί μια χώρα όπως η Αυστρία, με αντίστοιχο πληθυσμό με αυτόν της Ελλάδος, έχει 14 συστημικές τράπεζες και συνολικά 800 τράπεζες, συμπεριλαμβανομένων και των επενδυτικών και των συνεταιριστικών, ενώ η Ελλάδα κατήντησε να έχει μόνο 4 συστημικές τράπεζες από 18 που είχε πριν το PSI, και απειροελάχιστες συνεταιριστικές;
Τραπεζικά μιλώντας, είμαστε σαν μια χώρα που έχει μόνο 4 αλυσίδες σούπερ μάρκετ και κανένα μπακάλικο ή περίπτερο!
Ερώτημα αποτελεί το γιατί η ΕΚΤ κάνει συνεχή μείωση της στήριξης προς το Ελληνικό τραπεζικό σύστημα, ενώ κάνει επέκταση σε εκείνα όλων των άλλων ευρωπαϊκών χωρών;
Ερώτημα αποτελεί το γιατί η Τρόικα υποστηρίζει ότι η Ελληνική οικονομία, βαριά τραυματισμένη από την υπερφορολόγηση και το στράγγιγμα ρευστότητας που προκαλεί, μπορεί υποτιθέμενα να βγει με οργανική αύξηση της οικονομίας από μεγαλύτερη ύφεση και από εκείνη του Great Recession των ΗΠΑ το 1929, ενώ οι υπόλοιπες οικονομίες της Ευρωζώνης που είχαν και απειροελάχιστη ύφεση σε σχέση με την Ελληνική, χρειάζονται συστημική στήριξη και πάνω από 1 τρισεκατομμύριο ευρώ σε Ποσοτική Χαλάρωση;
Ερώτημα αποτελεί και το γιατί στην Ελλάδα για να ανοίξει κάποιος μια τράπεζα, τοπική, συνεταιριστική, ή πανελλαδική, απαιτούνται από το κράτος 18 εκατομμύρια ευρώ κεφαλαιοποίησης, όταν στις περισσότερες ανεπτυγμένες χώρες του κόσμου με 1-4 εκατομμύρια ευρώ ή δολάρια μπορεί κάποιος να ανοίξει μια επενδυτική τράπεζα!
Ερώτημα αποτελεί ακόμη, το γιατί στη λιανική τραπεζική, δηλαδή στις κανονικές τράπεζες με καταθέτες και δανειζόμενους, η μόχλευση που επιτρέπεται και η αντίστοιχη επιβαλλόμενη κεφαλαιακή επάρκεια για τον δανεισμό της παραγωγικής οικονομίας, είναι αυστηρά ελεγχόμενη από τη Διεθνή Τράπεζα Διακανονισμών βάσει των οδηγιών της Βασιλείας, ενώ σε αγορές παραγώγων οι μοχλεύσεις για τις ίδιες τράπεζες μπορεί να ξεπερνούν τον πολλαπλασιαστή του 500!!
Πολλά άλλα ερωτήματα παραμένουν για το σχεδιασμό και την υλοποίηση της φερόμενης ως εξυγίανσης του ελληνικού τραπεζικού συστήματος, που ουσιαστικά του έχει αφαιρεθεί ο πραγματικός του ρόλος, να χρηματοδοτεί δηλαδή την πραγματική οικονομία και την ανάπτυξη, ενώ έχει υποβιβαστεί σε διαχειριστή κόκκινων δανείων και καταθέσεων, και να μη ξεχάσουμε, σε δέσμιο αγοραστή των μικρής διάρκειας γραμματίων ελληνικού δημοσίου.
Αν δεν μπει σε λειτουργία ο τραπεζικός τομέας, δυστυχώς η ανάπτυξη θα παραμείνει μια χίμαιρα, όσα Σαξές Στόρι και αν επινοήσουμε.
Η οικονομία πεθαίνει, οι μικρομεσαίοι μπαίνουν φυλακή, τα μπλόκ επιταγών (παλαιά μέθοδος δανεισμού στρεβλή μεν, αλλά που λειτουργούσε σε κάποιο βαθμό) έχουν γίνει δυσεύρετα και κυρίως τα έχουν όσοι δεν τα χρειάζονται, και αναρωτιόμαστε αν θα πρέπει να μειώσουμε κατά 4.000 το δημόσιο, όταν η ανεργία στην παραγωγική οικονομία καλπάζει στα 2 εκατομμύρια ανθρώπων!
Ποιόν κοροϊδεύουμε για τις τράπεζες;
capital.gr