Η έννοια της ελευθερίας παθαίνει υποβιβασμό όσο οι πολίτες περιχαρακώνονται στις φοβίες τους και στις ανάγκες τους. Είναι μεγέθη που αναπτύσονται κατ' αντίστροφο λόγο.
Του Στέλιου Συρμόγλου
Το πόρισμα των παραπάνω σκέψεων δεν είναι άσχετο με την κατάσταση στην οποία έχει περιέλεθει η ελληνική κοινωνία. Η σύγχρονη πορεία των συνειδήσεων που προκαλείται από τη διαρκή είσοδο και καθιέρωση νέων ψευτοιδεών, ψευτοκινημάτων και ψευτοκομμάτων ή εκβιαστικών πολιτικών διλημμάτων και με την αποδοχή πράξεων, που δεν συνδέονται με το πραγματικό περιεχόμενο της αλήθειας, δίδουν αφορμή για διάσπαση και φανερή εκδήλωση των δυσαρμονιών.
Και δεν υπάρχει αμφιβολία ότι τα σκεπτόμενα και προοδευτικά μέλη της κοινωνίας υποφέρουν από την ελαττωματική λειτουργία της κοινωνίας, μέχρις ότου εν ονόματι των νέων ιδεών ή της ελαττωματικής λειτουργίας του παλαιού καθεστώτος, εκδηλωθεί η διαμαρτυρία για τον εκσυγχρονισμό και την αποκατάσταση της ισορροπίας.
Η συνήθεια και η προσαρμογή, η προκατάληψη και η ευπιστία, η πολιτική δημαγωγία, οδηγούν το λαό στο να αποδεχθεί αυτή την κατάσταση της ανελευθερίας, ενίοτε και ως δεδομένη. Ας μη γελιόμαστε: Η πολιτική αλλοτρίωση έχει αποκτήσει απειλητικές διαστάσεις στην ελλαδική πραγματικότητα. Ο λαός αντιπροσωπεύεται μεν στη Βουλή, αλλά επί της ουσίας αποξενώνεται όλο και περισσότερο και αλλοτριώνεται. Καταπατούνται μέχρι πρότινος κυρίαρχα κοινωνικά δικαιώματα και περιορίζεται η ελευθερία του, ιδίως η οικονομική ελευθερία του.
Ο πολίτης είναι ελεύθερος οικονομικά,όταν μπορεί να αναπτύξει τις δραστηριότητές του και τις ικανότητές του. Πόσο οικονομικά ελεύθερος είναι ο πολίτης μέσα σ' ένα σύστημα κατ' επίφαση δημοκρατικό, όταν συρρικνώνεται βάναυσα το εισόδημά του και ανατρέπεται άρδην η ποιότητα της ζωής του; Πόσο ελεύθερος είναι όταν μαστίζεται από την ανεργία ή όταν νιώθει την "ανάσα" του κινδύνου ότι μπορεί να βρεθεί στις "ουρές" του ΟΑΕΔ, ενδεής και καταφρονημένος;
Πόσο αλήθεια ελεύθερος είναι όταν "συνθλίβεται" από τη δυσβάστακτη και αντισυνταγματική φορολογία εν ονόματι της "σωτηρίας" της χώρας; Πόσο ελεύθερος είναι όταν καθημερινά οι ανάγκες του πολλαπλασιάζονται και δεν έχει τη δυνατότητα να τις καλύψει; Πόσο ελεύθερος είναι ο πολίτης, όταν οι ασύνετες και συχνά δόλιες πολιτικές πρακτικές τον καθηλώνουν σε μακρόχρονη δουλεία και υποτέλεια έναντι των δανειστών και κονιορτοποιούν την εθνική του υπερηφάνεια;
Καλείται ο πολίτης να καταβάλει ακριβό αντίτιμο. Αντίτιμο όχι μόνο χρηματικό, αλλά και "ψυχικό" και "σωματικό". Αλλωστε, εξάρτηση και ανεξαρτησία-ελευθερία, δεν είναι δυνατόν να συμβιβαστούν. Και όσο θα πορευόμαστε με ψευδαισθήσεις ελευθερίας, σκιαγραφώντας κλειδιά σε χαρτί, όσο θα αποσυντίθεται η πολιτική κοινότητα και θα αναπτύσσεται η "κουλτούρα της ανοχής" στην κοινωνία, τόσο θα υποχωρεί η δημοκρατία και θα κάνει προκλητικά την εμφάνισή της η ολιγοκρατία, δηλαδή θα εξοστρακίζεται η λογική θεώρηση των πραγμάτων.
Οσο οι διαλυτικοί παράγοντες θα διαβρώνουν τη δημοκρατία, τόσο θα καταφαίνεται η παθολογία του Συντάγματος, η οποία έχει την αιτία της και στην παθολογία της ατομικής ψυχής. Και θα εκδηλώνεται η ασθένεια της δημοκρατίας, η οποία από σύμπτωμα εξελίσσεται σε κατάσταση. Το παράδοξο είναι ότι της κατάστασης αυτής έχουν σχεδόν όλοι οι πολιτικοί συναίσθηση, πλήν όμως ουδείς εμφανίζεται διατεθειμένος να την αλλάξει...
Και αυτό βιώνουμε στην ελληινική πραγματικότητα, με τη βουρβονική νοοτροπία των πολιτικών,όπου διατάξεις του Συντάγματος "ερμηνεύονται" κατά το δοκούν της πλειοψηφίας δια της "ψηφοφορίας". Ολοι ή σχεδόν όλοι προτιμούν την παρούσα υποβάθμιση της πολιτικής ζωής, ανεξάρτητα των πομφολυγωδών δηλώσέων τους, από ένα υγιές Σύνταγμα στα μέτρα της ελληνικής ιστορίας, παράδοσης και λογικής, αλλά και της κοινοβουλευτικής διαδικασίας, που καντήντησε να είναι μονοφωνική κατάχρηση των δυνατοτήτων μιας αριθμητικής πλειοψηφίας...