του Στρατή Μαζίδη
Η θεωρία πως το τέλος του μνημονίου, οδηγεί και στο φυσικό θάνατο των ΑΝΕΛ, είναι το λιγότερο ανόητη. Πρώτον διότι το μνημόνιο θα συνεχιστεί με κάποιο άλλο όνομα και δεύτερον επειδή για την ίδια ακριβώς αιτία δε θα έχουν λόγο ύπαρξης τα μνημονιακά κόμματα.
Προσωπικά πιστεύω ότι στο πρόσωπο του κου Καμμένου βρήκαν αρκετοί το άλογο που τρέχοντας θα τους τραβούσε κι αυτούς. Ο πάλαι ποτέ βουλευτής της Νέας Δημοκρατίας κέρδιζε τον κόσμο και τις εντυπώσεις κάθε φορά που ανέβαινε στο βήμα της βουλής για να χτυπήσει το ΠΑΣΟΚ που μόνο εφήρμοζε το μνημόνιο. Δημιούργησε μια δυναμική που αντικατοπτρίστηκε με τον καλύτερο τρόπο στο facebook και τις δεκάδες χιλιάδες των υποστηρικτών.
Επίσης ο κος Καμμένος αποτελούσε το καλύτερο λιμάνι καθώς μπορούσε να τον ψηφίσει ο οποιοσδήποτε από όποια πολιτική προέλευση. Αυτό αποδείχθηκε με τον καλύτερο τρόπο με το 11% των εκλογών στις 6/5/2012.
Και κάπου εκεί άρχισαν τα non papers, τα φαλτσοσφυρίγματα, η απώλεια του 40% της εκλογικής του δύναμης σε 45 ημέρες στην εκλογική αναμέτρηση του Ιουνίου όταν αντίστοιχα η Χρυσή Αυγή αποδεικνυόταν μπετόν και μετά οι αποχωρήσεις.
Πολύ φοβάμαι ότι ο κος Καμμένος απέτυχε να δώσει στο κίνημα, οργάνωση και δομή ενώ μάλλον παρακολουθεί ως τροχονόμος την κίνηση ελέγχοντάς τη μέχρι ενός σημείου.
Οι δε ΑΝΕΛ αρχίζουν να μοιάζουν με δεξαμενή εφεδρειών για τη μνημονιακή Νέα Δημοκρατία.
Πάντως όλη αυτή η ιστορία εμπεριέχει μερικά πολύ καλά διδάγματα.
Το πρώτο να μη βάζεις στο σπίτι σου κάθε καρυδιάς καρύδι ντε και καλά για να γεμίσει κόσμο.
Το δεύτερο η πτώση του επιπέδου των όσων ασχολούνται με την πολιτική. Μπορεί να ανήκεις σε ένα κόμμα, να βγαίνεις διαφωνώντας, να εντάσσεσαι σε ένα ακριβώς αντίθετο, να γίνεται η βρώμικη δουλειά από τους άλλους, μετά εσύ να φεύγεις, να κάθεσαι λίγο καιρό αδέσποτος και ύστερα είτε να επαναπατρίζεσαι είτε -αν είσαι φρέσκος- να παίρνεις τη μεταγραφή για τη...μεγάλη -στα λόγια- ομάδα.