του Στρατή Μαζίδη
Κι αμέσως μετά λαμβάνει την απάντησή του.
Από την άλλη, η Ρωσία έχει φροντίσει να θωρακιστεί αρκετά καλά με επιχειρήματα. Η επιστολή Γιανούκοβιτς, τα αρκετά εκατομμύρια ρώσων στη χώρα και το κυριότερο, το φάντασμα του ναζισμού που ξυπνά εφιάλτες του παρελθόντος, αποτελούν αρκετά καλούς λόγους για να επέμβει κανείς. Ειδικά όταν έχει και το πάνω χέρι.
Όσον αφορά τις απειλές των κυρώσεων, η Ρωσία δεν είναι ούτε Ιράν ούτε Σερβία. Αντίθετα μια σειρά επιλογών υπάρχουν στο τραπέζι της, με πρώτη και καλύτερη το κλείσιμο της στρόφιγγας του φυσικού αερίου προς την Ευρώπη.
Το πρόβλημα του Μπάρακ Ομπάμα δεν είναι πως πρόκειται για ένα μετριοπαθή πρόεδρο. Απεναντίας αυτό είναι θετικό. Το αρνητικό είναι ότι προσπαθεί να παρουσιάσει κάτι άλλο το οποίο δεν είναι. Το σημειώναμε και στα τέλη Αυγούστου με το θέμα των χημικών της Συρίας όταν πάλι είχε αυτοεγκλωβιστεί στις δηλώσεις του για ανάληψη στρατιωτικής δράσης πως αποκαθήλωσε τις ΗΠΑ από υπερδύναμη αποδεχόμενος κατά γράμμα τις επιταγές της Μόσχας.
Το ίδιο συμβαίνει και τώρα. Ενώ παρακολουθεί τις εξελίξεις, ενώ τρέχει μαζί με όλη τη Δύση πίσω από τη Ρωσία αντί να τις προκαλεί, βγήκε και απείλησε. Πολύ φοβάμαι δίχως να υπολογίζει τον πιθανό αντίλογο. Πιο λογικό θα έδειχνε να έπαιρνε το πρώτο αεροπλάνο για το Κίεβο ή τη Μόσχα ενισχύοντας το φιλειρηνικό προφίλ του, παρά να αυτοπεριορίζεται με απειλές.
Και τώρα τι θα κάνει; Θα ψάξει όπως το καλοκαίρι με το Κογκρέσσο να βρει ηρωική έξοδο παραδίδοντας πλέον τη σκυτάλη στη Ρωσία ή θα προχωρήσει ένα βήμα παραπέρα με ανυπολόγιστες συνέπειες για την ανθρωπότητα;