Του Στέλιου Συρμόγλου
Αποτελεί καθήκον για την ίδια την αλήθεια να μην παραβλέπονται τέτιοιου είδους δηλώσεις, που εκστομίζονται από χείλη πρωθυπουργικά, γιατί όχι απλώς αντικρούονται με την αδυσώπητη πραγματικότητα της ελληνικής κοινωνίας, αλλά και προσβάλλουν βάναυσα την νοημοσύνη ενός ταλαιπωρημένου λαού. Ταυτόχρονα δε αποτελούν ντροπή προς ένα ιδανικό και σε μια διδασκαλία, που καθοδήγησε και εξύψωσε την ελληνική συνείδηση στη μεγάλη ιδέα της αρμονίας και του μέτρου, που τη συγκροτούν ψυχικές αφιερώσεις και ορμές έξω από κάθε υλική έμπνευση και υλικό υπολογισμό.
Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία και είναι γεγονός ότι ο λαός μεταβιβάζει με την ψήφο του τη θέλησή του και τη δύναμή του. Και είναι ακόμα γεγονός ότι συνήθως σε τούτη τη χώρα της "οπισσθοδρομικής" δημοκρατίας, η εξουσία κρατάει μόνο τη δύναμη, χωρίς να ικανοποιεί τη θέληση, τις θελήσεις του λαού. Και δεν είναι λίγες οι φορές, που αυτή τη δύμναμη τη στρέφει ενάντια στον ίδο το λαό, με τρόπο μάλιστα αυταρχικό, για τις ελευθερίες και τα συμφέροντα του οποίου υποτίθεται αναδείχνεται.
Η κυριότερη αιτία της υποβάθμισης της ικανότητας σκέψης των πολιτών, της ιδεολογικής σύγχυσης, είναι αφ' ενός μεν η αφαιρετική τοποθέτηση των όσων αναφέρονται από τους "κίβδηλους" πολιτικούς, έξω από την πραγματικότητα και τη ζωή, και αφ' ετέρου οι μέρες λήθης που ακολουθούν στο ευρύτερο πλέγμα της κοινωνίας. Αυτή, λοιπόν τη λέξη , τη λήθη, πρέπει να τη διαγράψουμε οριστικά και ενσυνείδητα από το λεξιλόγιο μας, αν θέλουμε να ζήσουμε όχι μόνο σαν έθνος, αλλά σαν έθνος ελεύθερο.
Σε χρονικές περιόδους υψίστης εθνικής δοκιμασίας και πάθους ταυτόχρονα, μόνο έχοντας εξοβελίσει τη λήθη, δεν θα δεχόμαστε επαναλαμβανόμενες πρωθυπουργικές και γενικότερα κυβερνητικές δηλώσεις και ανακοινώσεις στις παρυφές της κοροιδίας και της γελοιότητας, αλλά θα είμαστε και σε θέση να δούμε τις στιγμές, τις ύστατες στιγμές για την επιβίωση της κοινωνίας, τη διιστορική μαρτυρία της πατρίδας.
Οπως δεν πρέπει ως αμνήμονες να διατρέχουμε με βήματα επιπόλαια την πραγματικότητα μας, χωρίς να κάνουμε σκοπό της ζωής μας την επαγρύπνιση για όσα ακούμε και βλέπουμε να διαμορφώνονται στο πολιτικό προσκήνιο, ενώ ταυτόχρονα στο παρασκήνιο μεθοδεύονται συμφωνίες και αποφάσεις που υποθηκεύουν την προοπτική του έθνους. Η όποια περίοδος χαλάρωσης και της νάρκης ως απότοκος της ευπιστίας μας, ενιχύει την πολιτική αυθεντολογία και τα πολιτικά συνθήματα. Και τα συνθήματα μένουν μόνο συνθήματα, οι σκοποί ξεπέφτουν στους σωρείτες των λέξεων, με προθέσεις να παραγράφονται από τη ρουτίνα της καθημερινότητας.
Οσο συνεχίζουμε είτε ως παθητικοί θεατές των πολιτικών δρώμενων, είτε ως ωτακουστές και αποδέκτες ανερμάτστων κυβερνητικών και κομματικών δηλώσεων,τόσο προιόντος του χρόνου, θα διαπιστώνουμε ότι θα πληρώνουμε ακριβά το τίμημα της ευπιστίας μας και της αδιαφορίας μας, ουσιαστικά το τίμημα της ελεύθερης ζωής μας, ως μόνιμοι περιπατητές ανάμεσα από εθνικές συμφορές. Και βέβαια θα είμαστε συνένοχοι στο έργο της κατάλυσης της έννοιας της δημοκρατίας και της ανατροπής του ιστορικού νόμου της εξέλιξης της κοινωνίας.