Δεν δονγκιχωτίζουμε. Καμία σχέση με την καρικατούρα που εικονογραφεί το κείμενο. Καμία σχέση με την τραγελαφική φυσιογνωμία του ευφάνταστου ευπατρίδη Δον Κιχώτη της Μάντσας.
Του Στέλιου Συρμόγλου
Ο μυθικός ήρωας του Θερβάντες ήταν εμποτισμένος από το καθήκον και ανταποκρίθηκε στο "κάλεμα της ιστορίας", με την καλπάζουσα φαντασία του, για να αποδώσει δικαιοσύνη και να σώσει την αγαπημένη του Δουλτσινέα...
Οι Ελληνες είμαστε θύματα και αθύρματα καταστάσεων, που βιώνουμε με ένα έμφυτο μαζοχισμό, πληρώνοντας πάντα τίμημα ακριβό. Με άλμα επί κοντώ περάσαμε από την καλοπέραση στην κακοπέραση. Και αναφέρομαι στη συντριπτική πλειοψηφία των Ελλήνων, που σε τρία χρόνια ανατράπηκε η ζωή τους. Και παραμένουμε εν πολλοίς απαθείς. Φαίνεται πως αποδεχθήκαμε τη "στιλιζαρισμένη" πολιτική φρασεολογία, χωρίς να χρεώνεται με τίποτα. Παρατηρούμε την πολιτική πράξη να έχει καταντήσει πολιτική μανιέρα.
Στην Ελλάδα του 2014 λόγος για αντίδραση στις αποφάσεις των κυβερνώντων που υποθηκεύουν το μέλλον μας και την προοπτική της χώρας, δεν μπορεί να γίνει. Η ιδιότυπη ελληνική κοινωνία περιέπεσε στο λήθαργο του...παραμυθιάσματος, της ενορχηστρωμένης παραπληροφόρησης και της άγονης αναμονής για "καλύτερες μέρες". Το ύφος και το ήθος της εξουσίας των τελευταίων δεκαετιών διεμόρφωσε προοδευτικά το ύφος και το ήθος της λαικής συνείδησης. Αποδεχόμαστε έτσι τα τρωτά και τα περίεργα, την πολιτική αβελτερία, την πολιτική ανικανότητα και την αδικία, σχεδόν ως φυσιολογικά στοιχεία του ελληνικού πλαισίου...
Μπορεί να έχουμε γενικά την εντύπωση ότι αρκετά δημιουργήσαμε ως πανάρχαιος λαός. Ως ηθικοί, τίμιοι, φιλοσοφημένοι, αγωνιστές, ιδεολόγοι, εκκλησιαζόμενοι στην Εκκλησία της Εκκλησίας και του Δήμου, φτιάξαμε και τις δομές της σύγχρονης παγκόσμιας κοινωνίας...Αρκετά πια! Εμπρός στο δρόμο που χάραξε η πολιτική της ρεμούλας, η πρεμούρα και η μακροπρόθεσμη αμαρτία. Συμπόρευση με τη "μετριότητα". Σύμπλευση με τα συμφέροντα που θα μας αποφέρουν εύκολο κέρδος. Ξεχάσαμε και τις άνισες διαδρομές, που διανύσαμε από τη σύλληψη των ιδεών και των επιδιώξεων ως το αποτέλεσμα.
Ετσι, μας "σβερκώνουν" οι επιτήδειοι και μας υπόσχονται. Μας μιλάνε οι Πιλάτοι για την ισότητα του τελικού αποτελέσματος, που δεν θα έρθει ποτέ. Εμείς, πάντως, το περιμένουμε. Με την παθητική αναμονή στη σκιά των χιμαιρικών υποσχέσεων, σε μια έρημο πράξεων. Α, ναί! Είμαστε έξυπνη και κουτσουμπόλα ράτσα. Εχουμε τα αυτιά μας ορθάνοιχτα να ακούμε ό,τι μας κολακεύει. Το μυαλό μας το στέλνουμε να βοσκήσει χορτάρι. Κάπου εκεί βρίσκεται η αχίλλεια φτέρνα μας. Αρπαζόμαστε από την ξιπασιά και εξαντλούμε όλο το πλάτος της αλαζονείας. Αυτό που πραγματικά μας συγκινεί το απωθούμε. Αλλωστε, οι βαθιές συγκινήσεις απαιτούν και αυστηρή προσαρμογή!
Εμείς θέλουμε απλωσιά. Ανεση κινήσεων. Βόλεμα και ξεγνοισιά. Την ίδια ώρα που άλλοι δουλεύουν μεθοδικά και προσεκτικά. Κάποτε ήμασταν φιλόσοφοι. Τώρα γίναμε θυμόσοφοι. Ειδικά τις τελευταίες δεκαετίες κάναμε σκυταλοδρομία βερμπαλισμών και σπερμολογιών. Για μας, η δημοκρατία όταν κινδυνεύει ή χάνεται είναι θρήνος. Και σωστά. Τη διεκδικούμε αγωνιστικά, αν βέβαια το πάρουμε "χαμπάρι". Και σωστά. Οταν την αποκαταστήσουμε, ξεσπάμε σ' ένα παραμιλητό τέτοιο, που ξεχνάμε και την ίδια και το μέλλον της...
Μας ελκύουν επίσης οι κομματικοί "ενθετοι" και οι βλάκες των μηχανισμών της πολιτικής. Ποιοι είναι οι ένθετοι; Κατ' αρχήν ένθετο είναι ό,τι μπαίνει ανάμεσα στις σελίδες ενός εντύπου. Ετσι είναι και οι...κομματικοί ενθετοι στη λειτουργία και στην οργάνωση του κράτους. Αυτά τα...νήπια του μυαλού με απογυμνωμένο το κοινωνικό συναίσθημα, μοιάζουν με όντα αποχαυνωμένα, που γίνονται μια φρικτή πληγή για τον πολίτη, για την κοινωνία και για το κράτος. Αποτελούν τον πολυσύνθετο τύπο του βλάκα που συνασπίζεται με τους ομοιόυς του,για να υψώσουν το φράγμα της αναξιοκρατίας. Ο κομματικός ένθετος και βλάκας είτε ως θύμα, είτε ως θύτης και άρχων, ακόμα και ως απατεών και "κούτσουρο", είναι η αιτία εξοβελισμού των αξιών και των αξίων...
Αγλωσσία και αφασία, διαλεξία και τελικώς δυσαρμονία. Είναι τα εμφανή συμπτώματα μιας καχεξίας που μαστίζει τα πάντοια στρώματα της ελληνικής κοινωνίας. Το πρόβλημα διογκώνεται από τη διαπιστωμένη λεξιπενία. Από την προιούσα απίσχναση του γλωσσικού μας οργάνου. Από την απαξίωση δηλαδή στη μνήμη του νεαρού έθνους αυτής της ιστορικής προνομίας του Ελληνισμού. Και η σκόπιμη καταστροφή της γλώσας, που οδήγησε στην πολυσημία των λέξεων, άνοιξε το δρόμο του πολιτικού βερμπαλισμού. Ετσι, νικάνε οι λέξεις τις έννοιες τους, νικιέται του λαού η νοημοσύνη, μας νικάει όλους η πραγματικότητα και νικημένη κατά κράτος η ζωή μας, κρατάει την πολυτέλεια να τραγουδάει "νίκες" πολλές, των μεν κατά των δε, και σε τελευταία ανάλυση να βγαίνουμε όλοι νικητές, δηλαδή στην πραγματικότητα ηττημένοι!
Αυτή είναι στην πράξη η πολιτική αβελτερία. Ανίκανοι οι πολλοί να κρίνουν, λένε ότι νικήσανε. Ανίκανοι οι λίγοι να λογοκριθούν, επιδίδονται σε μια αμετροέπεια και σε μια σύγχυση των λέξεων, που νικάει και το ύφος και το ήθος λαλούντων και αλάλων. Οταν οι άλλοι ευρωπαικοί λαοί, με τους οποίους θέλουμε να συνυπάρχουμε και μάλιστα ισότιμα, φροντίζουν πως θα διαρθρώσουν προς το καλύτερο τη ζωή τους, εμείς φροντίζουμε πως θα ξεγελάσουμε αλλήλους ή πως θα διαγκωνιστούμε στη τεράστια ουρά της παραπληροφόρησης, του κουτσομπουλιού, της αντιζηλίας ενίοτε στα όρια της χαμέρπειας.
Μας ξεγελά συστηματικά η πολιτική εξουσία. Για χρόνια. Και ειδικά τώρα. Και απονευρώνουν την κριτική μας σκέψη. Μας ξεγελάνε....Τι θα πεί ξεγέλασμα; Στους εξ' αριστερών λένε φταίνε οι εκ δεξιών. Στους φτωχούς ότι φταίνε οι πλούσιοι. Στους πλούσιους ότι ελλοχεύει η πονηρία των φτωχών. Σ' ολους ότι φταίνε οι διεθνείς συγκυρίες. Στον Μολώχ πολιτικών σκοπιμοτήτων, το έθνος των Ελλήνων κινδυνεύει να αποκοπεί από την ιστορική του συνέχεια και συνέπεια.
Πότε θα καταλάβουμε ότι δεν εχουμε άλλο σκαρί από το έθνος; Με τι θα ταξιδέψουμε στην ιστορία;..