Στην έρευνα του κόσμου εξέχει, όπως αντιλαμβάνεται καθένας, η διατύπωση του προβλήματος γιατί με την περιορισμένη διάρκεια μιας φυσικής οντότητας και αναμετρώντας το πλάτος και το βάθος που παρουσιάζει ο κόσμος, είναι δύσκολη η ολοκλήρωση μιας απάντησης σε μια φάση αυτής της λειτουργίας.
Το περιεχόμενο της φιλοσοφικής σκέψης έχει έκταση, γιατί η νόηση του ανθρώπου δεν έχει όρια και προσπαθεί να ερμηνεύσει τη δράση του χωρίς καμία ιεράρχηση. Με μια ηγεμονική αποστολή να υπαγάγει σε νόμους και σε κώδικες τα σκεπτόμενα και πραττόμενα.
Γύρω από τον τρίποδα της ανθρώπινης υπόστασης, συγκεντρώνονται οι σκέψεις που τον απασχολούν για τη διαμόρφωση των ιδεών του, της αλήθειας και αξίας τους. Μετά τον καθορισμό των σχέσεων αυτών γεννιέται το πρόβλημα των επιδράσεων, των αντιδράσεων και το είδος της πορείας που μπορεί να προκύψει από τις αλληλεπιδράσεις αυτές. Ετσι, έμμεσα προσπαθούμε να προσεγγίσουμε το πρόβλημά μας, γιατί πρέπει να δεχθούμε ότι οι απόπειρες έχουν αποτύχει και η αποτυχία αυτή βαρύνει περισσότερο την τελευταία περίοδο των πεντακοσίων ετών.
Εγιναν μεγάλες μεταβολές την εποχή αυτή, που η λογική έγινε θρησκεία του ανθρώπου. Την λογική την εκπροσωπεί η επιστήμη. Το τέρμα θα είναι η εκλογίκευση του παντός. Το λάθος της σύγχρονης λογικής είναι ότι δεν ξεχωρίζει το πεδίο και τα όρια της επικράτειάς της. Στο ένα αποκτά τη γνώση με την έρευνα και την αποκάλυψη των φαινομένων και των λειτουργιών, όπως υπάρχουν και έχουν τεθεί, ενώ στο άλλο πεδίο η λογική αφορά τον ίδιο τον άνθρωπο.
Το ερώτημα που τίθεται είναι πολύ καθαρό. Η μια είναι η λογική που έχει τεθεί από την κοσμική δράση, η άλλη από που προέρχεται; Πως έχει τεθεί ή τίθεται από τον άνθρωπο ή από την κοσμική δράση; Και τότε ποιες σχέσεις διέπουν και τις δυο και με ποια αναλογία; Η πρώτη είναι σταθερή και αιώνια. Η δεύτερη δεν έχει καμία σταθερότητα και αλλάζει πάντοτε έτσι που να μπορεί κανείς να την αναγνωρίσει ανάμεσα σε μακρυνούς τόπους και χρόνους.
Το Σύμπαν διέπεται από μια αρχή που μέσα της περικλείεται η ανθρώπινη υπόσταση, που είναι βέβαια αμετάβλητη, αλλά κατευθύνεται από τον ιδιαίτερο μηχανισμό που δεν βρίσκεται σε άλλη κοσμική οντότητα, την λογική λειτουργία, τον οδηγό, που διαρκώς αλλάζει τις ανθρώπινες υποστάσεις. Καταργώντας τη διάκριση ανάμεσα στον εξωτερικό και εσωτερικό κόσμο προσεγγίσζουμε απλώς τον σκοπό και το αντικείμενο. Η γραμμή εντούτοις που ενώνει τους δυο κόσμους είναι πολύ δύσκολο να διακριθεί.
Η αναζήτηση στρέφεται και πρέπει να στραφεί προς το νόημα του υποστρώματος,στο χαρακτήρα και στις ιδιότητές του. Είναι η μετάβαση από τον ανόργανο, τον ζωικό, στον ψυχικό και διανοητικό, που αποτελεί το χάος και την άβυσσο, που η διάβασή του θα αποτελέσει τη νίκη, την τελική νίκη του ανθρώπου στην ειμαρμένη, που εξακολουθεί να τον κυβερνάει και να τον εξουσιάζει.