του Στρατή Μαζίδη
Κουβεντιάζαμε για το κίνημα των Αγανακτισμένων και λέγαμε ότι ένα βασικό μειονέκτημα ήταν ότι δεν υπήρχε στόχος, κλείναμε δε με την απορία που είναι οι Ελληνες.
Δυστυχώς μάθαμε στο καθισιό, συνηθίσαμε στην τρυφή και την καλοπέραση, έστω την επίπλαστη, την ψευδαίσθηση αυτής.
Απόκαμε ο Ελληνας που έφτασε να βαριέται να καθαρίσει τον κήπο του και να ξεσκονίσει το σαλόνι του. Ακόμη και τα παιδιά του παρκάρει σε βολικές απασχολήσεις.
Ωστόσο αδέρφια, οδηγούμαστε πραγματικά στο τέλος του δρόμου όπου μας περιμένει ο γκρεμός. Σε εμάς έλαχε το ραντεβού με την ιστορία, μετά από χιλιάδες χρόνια να αποφασίσουμε αν αυτός ο λαός που έρχεται από πολύ μακριά, μπορεί, αξίζει, δικαιούται και πρέπει να συνεχίσει.
Δεν απευθύνομαι σε αγανακτισμένους, συνθηκολογημένους κι εξαφανισμένους. Απεύθυνομαι στο φιλότιμο Ελληνα μιας άλλης εποχής για να διαπιστώσω αν υπάρχει.
Δεν μπορούμε πλέον να αποποιούμαστε των ευθυνών μας ή όπως οι εκάστοτε κυβερνήσεις να κοροϊδεύουμε εαυτούς και αλλήλους μεταθέτοντας τις σημαντικές αποφάσεις για παρακάτω.
Παρακμάζουμε καθημερινά μέσα σε μια πλαστή ευημερία αριθμών και ψεύτικα λογιστικά χρήματα που θα μοιραστούν για να μας κοροϊδεύσουν ακόμη μια φορά ώστε να τους δώσουμε ένα διαχειρίσιμο εκλογικό αποτέλεσμα.
Ας το πάρουμε απόφαση. Δεν οδηγούμαστε πουθενά. Ούτε η υπεύθυνη πολιτική πρόταση που θα βγάλει τη χώρα από την κρίση υπάρχει. Η πατρίδα πονάει σε όλα τα επίπεδα, όχι μόνο οικονομικά. Η πατριωτική Αριστερά δεν εκπροσωπείται, διότι αν πράγματι υπήρχε, θα σάρωνε.
Όμως όπως και να έχει, οι εκλογές ζυγώνουν. Μόνη διέξοδος στο αδιέξοδο η πλήρης ανατροπή του πολιτικού σκηνικού στο σύνολό του.
Δεν έχουμε άλλη επιλογή. Η ανατροπή μπορεί να μην οδηγήσει στη λύση. Η παραμονή όμως ως έχουμε θα μας εξαφανίσει μια για πάντα.