του Στρατή Μαζίδη
Το γιατί λέγεται ελιά, και όχι πχ βελανιδιά ή πορτοκαλιά είναι ένα άλλο θέμα. Πάντως αν θα έπρεπε να προσδώσουμε ένα στοιχείο της φύσης ως προσδιορισμό τότε μάλλον θα ταίριαζε η καρυδιά αφού στο νέο αυτό σχηματισμό βρίσκει στέγη κάθε καρυδιάς αυτοπροσδιοριζόμενο κεντροαριστερό καρύδι. Θα μπορούσε να χαρακτηρισθεί και ως νερατζιά, δηλαδή εκείνο το δένδρο που πολλές φορές το φυτεύεις ως λεμονιά, αλλά αντί να ανθίσει και να φέρει λεμόνια, μπολιάζεται και δίνει ένα καρπό που δεν τρώγεται με τίποτε.
Έπειτα μας προέκυψε και το ποτάμι. Το ποτάμι θα έπρεπε να ξέρει ο κος Θεοδωράκης που με το σακίδιό του έχει καταπιεί χιλιόμετρα ως οδοιπόρος πως δεν είναι πάντα ούτε καθαρό ούτε διαυγές. Μπορεί να έχει περάσει δίπλα από βιομηχανίες που αμολάνε τα απόβλητά τους σε αυτό. Μπορεί ο βυθός του να είναι γεμάτος σκουπίδια. Στο ποτάμι του κου Θεοδωράκη, αν το περπατήσουμε ή το κολυμπήσουμε από την πηγή του έως εδώ, το πιθανότερο είναι πως δε θα μας ευχαριστήσουν τα όσα θα διαπιστώσουμε.
Όσο κι αν μέσα στις πρώτες ημέρες σερβιρίστηκαν ζεστές κι αχνιστές οι δημοσκοπήσεις που δίνουν στο ποτάμι υψηλά ποσοστά, η ουσία είναι πως το απλό ανακάτεμα της κατσαρόλας με τα ίδια φθαρμένα παλιά υλικά είτε μιλάμε για ελιές, είτε για ποτάμια και πέστροφες, δεν έχουν κάτι να προσφέρουν.
Πρωταγωνιστές και "πρωταγωνιστές" του αμαρτωλού παρελθόντος, δεν μπορούν να φέρουν την Ανοιξη.
Με ελιές, κρεατοελιές, θρούμπες, ποτάμια και ρυάκια δε σώζεται η κατάσταση. Χρειάζεται ριζική αλλαγή και ανατροπή. Χρειάζεται τσουνάμι.
Όμως στις τεκτονικές πλάκες (ελληνικός λαός) μέχρι στιγμής δεν παρατηρείται κάποια δραστηριότητα.