ΟΙ πολλοί είδαν την Ελλάδα να πεθαίνει και έσκυψαν πάνω της. Αυτός που λέμε λαός, με τα προτερήματα. Και με τις ενοχές του.
Μέτρησαν στην ψυχή του, μέτρησε τα σφάλματά του και μεταμορφώθηκε σε σωτήρα από ολετήρα.
ΤΑ δυο (λεγόμενα) μεγάλα κόμματα και κατ’ εξοχήν ένοχα έβαλαν τα μαχαίρια στο θηκάρι τους. Κάθισαν στο ίδιο τραπέζι. Τα μικρά άρπαξαν το σωσίβιο και η (λεγόμενη) αξιωματική αντιπολίτευση σήκωσε το λάβαρο. Για επανάσταση πριν την ώρα της, ξεπερνώντας τον εαυτό της. Και τη γραμμή που όρισε η λογική σε καιρούς χαλεπούς. Μάζεψε δυσαρεστημένους «σοσιαλιστές», πρώην αφισοκολλητές και αρμεχτές, στοιβαγμένα στο σακί τα ιδεολογικά απομεινάρια του παρελθόντος που έψαχναν για στέγη και η μάχη ξεκίνησε. Με τον αρχηγό στο καντράν, ως νέος Αντρέας Παπανδρέου στις πλατείες, κάτι σαν Γεώργιος Παπανδρέου στα μπαλκόνια, σε καιρούς που ο κόσμος δεν ανεμίζει πια προεκλογικά, πλαστικά σημαιάκια.
ΚΑΙ, βέβαια, είναι εύκολο να γκρινιάζεις παρά να αποφασίζεις. Θα μπορούσαν να συμμετέχουν συγκυβερνώντας για να προλάβουν λάθη και υπερβολές των κυβερνώντων. Να τους φρενάρουν από «μέσα», πριν (τους) απειλούν απ’ έξω. Πράττουν το ακριβώς αντίθετο. Προβλέπουν την…καταστροφή που έρχεται, μετά από τη διάψευση των ελπίδων του για καταποντισμό που (ακόμα) δεν ήρθε.
ΑΦΟΡΙΣΤΙΚΟΣ ο κ. Τσίπρας επιμένει στην επιστροφή στο (πρόσφατο) παρελθόν! Αναλύει τους φόβους του γι αυτά που έρχονται και μοιρολογεί για όσα φεύγουν. Ακούγοντας τον, πάμε να το πιστέψουμε πως υπήρχε Κράτος και ξηλώνεται, τάξη και την ανατρέπουμε, αξιοκρατία που την καταργούμε. Μια καλολαδωμένη μηχανή που ο γλυκός της ήχος ευνοούσε τα γλυκά μας όνειρα.
ΕΙΝΑΙ το εύκολο να πυροβολείς από απέναντι τον «εχθρό», ωστόσο, πυροβολούν την Ελλάδα. Πανεύκολος ο ρόλος του κ. Αυτιά που φωνασκεί συνοδεία της…ξανθιάς κας Μάγδας με το λεξιλόγιο των 50 λέξεων και το μάτι καρφωτό στο μόνιτορ, μη δεν φανεί η ομορφάδα της.
ΑΠΙΘΩΣΤΕ τα λάβαρα καταγής, Έλληνες της διχόνοιας-ποτέ δεν είναι αργά.