Το δημοψήφισμα αναγνώρισε η Ρωσία αλλά θεωρείται παράνομο από τη Νεοναζιστική κυβέρνηση της Ουκρανίας, την Ε.Ε. και τις ΗΠΑ.
Του Παναγιώτη Αποστόλου
Αυτή η εξέλιξη στην Ουκρανία δημιουργεί πλέον, συνθήκες έναρξης νέου Ψυχρού Πολέμου μεταξύ της Ρωσίας και των ΗΠΑ. Ως γνωστόν ο «Ψυχρός Πόλεμος» ήταν ο γεωπολιτικός, ιδεολογικός και οικονομικός αγώνας μεταξύ των δυο υπερδυνάμεων, ΗΠΑ και ΕΣΣΔ μετά το Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο και κράτησε από το 1947, μέχρι την πτώση του τείχους του Βερολίνου στις 11 Νοεμβρίου 1989.
Αμέσως
μετά το δημοψήφισμα οι
ΗΠΑ επέβαλε οικονομικές
κυρώσεις σε Ρώσους αξιωματούχους,
με τις οποίες γελάει όλη η παγκόσμια
ανθρωπότητα και
βέβαια ο μόνος ηγέτης αυτού του κόσμου,
ο Ρώσος Βλαδιμίρ Πούτιν, εκμεταλλευόμενος
το γεγονός πως στον πλανήτη δεν υπάρχει
άλλη ισχυρή ηγεσία απέναντί του, αφού
έχει επί της ουσίας τελειώσει με την
χερσόνησο της Κριμαίας και απειλεί να
προσαρτήσει στη Ρωσική Ομοσπονδία και
άλλα τμήματα της Ουκρανικής Επικράτειας.
Το
ζήτημα της προσάρτησης της Αυτόνομης
Δημοκρατίας της Κριμαίας στη Ρωσική
Ομοσπονδία ήταν στο μυαλό του Βλαδιμίρ
Πούτιν, από την πρώτη στιγμή που ανέλαβε
τα ηνία της Ρωσίας. Και αυτό γιατί ήθελε
να διορθώσει το «λάθος» που έκανε το
1954 ο
ηγέτης της τότε Σοβιετικής Ένωσης,
Νικήτας Χρουστσόφ, όταν και την παραχώρησε
στην Ουκρανία, που ήταν επίσης μέλος
της ΕΣΣΔ. Μια κίνηση που πραγματοποίησε
ο Χρουστσόφ, όχι όμως για πολιτικούς
λόγους αλλά για καθαρά οικονομικούς.
Δεν αρκούσε λοιπόν, στον Πούτιν το
γεγονός της ύπαρξης της Ρωσικής βάσης
στην Κριμαία, η οποία αποτελεί
τη βάση του ρωσικού Πολεμικού
Ναυτικού στη
Μαύρη Θάλασσα με την διέξοδο της Ρωσίας
στη Μεσόγειο, αλλά ήθελε να έχει τον
απόλυτο έλεγχο της χερσονήσου, από τη
στιγμή άλλωστε, που το 58,5% των κατοίκων
της Κριμαίας είναι Ρώσοι και ένα μεγάλο
από το υπόλοιπο ποσοστό είναι φιλικά
προσκείμενο στη Ρωσία, κάτι που αποδείχτηκε
και από το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος.
Ωστόσο,
το πλεονέκτημα για τους Ρώσους στην
προσάρτηση της χερσονήσου
της Κριμαίας στη Ρωσική Ομοσπονδία,
διατυπώθηκε από τον πρώην πρόεδρο
της Σοβιετικής Ένωσης, Μιχαήλ Γκορμπατσόφ,
ο οποίος δήλωσε: «Αν η Κριμαία την εποχή
εκείνη είχε ενωθεί με την Ουκρανία
σύμφωνα με τους σοβιετικούς νόμους
χωρίς να έχει ζητηθεί η γνώμη του λαού
της, σήμερα ο λαός αυτός αποφάσισε να
διορθώσει αυτό το λάθος». Στο σημείο
αυτό να σημειώσουμε πως κατά
την διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου
η Ναζιστική
Γερμανία απέκτησε
τον έλεγχο των εδαφών της Κριμαίας για
ένα σύντομο χρονικό διάστημα, μέχρις
ότου να επανέλθει ξανά ο έλεγχος στα
χέρια των Σοβιετικών. Από το 1991 με την
ανεξαρτητοποίηση της Ουκρανίας η Κριμαία
αποτέλεσε μέρος της, ως αυτόνομη
δημοκρατία.
Αυτή
η εξέλιξη στην χερσόνησο της Κριμαίας,
παράλληλα με τις εξελίξεις στη Συρία,
όπου η Ρωσία έβαλε προς το παρόν φρένο
στα διαλυτικά πολιτικά σχέδια των ΗΠΑ
στην ευρύτερη περιοχή, αποτρέποντας
την στρατιωτική επέμβασή τους και για
κάθε ενδεχόμενο ξεκάθαρα ενισχύει
οικονομικά τον Άσαντ, αλλά και με βαρύ
οπλισμό, καθιστώντας τη Ρωσία κυρίαρχη
παγκόσμια δύναμη.
Αυτή
λοιπόν, την παγκόσμια δύναμη της ομόδοξης
και ομόθρησκης Ρωσίας, οι κυβερνήσεις
της Μεταπολιτεύσεως στην πατρίδα μας,
την έχουν τοποθετήσει στη γωνία,
εγκλωβισμένοι στη ρήση υποταγής που
ξεστόμισε στις 11 Δεκεμβρίου 1974
ο Κωνσταντίνος
Καραμανλής από του βήματος της Bουλής,
όταν είπε: «H
Ελλάς ανήκει εις τον δυτικόν κόσμο».
Τότε που του απάντησε ο Ανδρέας Παπανδρέου:
«Προτιμούμε να ανήκουμε εις τους
Έλληνας». Αυτή τη φτωχή
και επικίνδυνη φράση, «Ανήκομεν
εις την Δύσιν»,
επανέλαβε ο
Κωνσταντίνος
Καραμανλής στην Ελληνική Βουλή στις
12 Ιουνίου 1976.
http://www.youtube.com/watch?v=vp9Kh2JWam8
Δυστυχώς
όμως, και ο Ανδρέας Παπανδρέου, όταν
έγινε κυβέρνηση το ΠΑΣΟΚ τον Οκτώβριο
του 1981, ξέχασε σε σύντομο χρονικό διάστημα
τα κυρίαρχα προεκλογικά του συνθήματα,
όπως: «ΕΟΚ
και ΝΑΤΟ
το ίδιο Συνδικάτο»,
«ΕΟΚ, ο λάκκος των λεόντων»,
«Έξω
οι βάσεις του θανάτου»
και συνέχισε την πολιτική της απόλυτης
υποταγής στη Δύση.
Άλλωστε,
αυτή η πολιτική συμπόρευση με τους
Δυτικούς «συμμάχους μας» θα ήταν
κατανοητή λόγω της αποτροπής του
Σοβιετικού κινδύνου, μέχρι την πτώση
του υπαρκτού σοσιαλισμού της ΕΣΣΔ. Αλλ΄
όμως, από εκεί και μετά, και κυρίως κατά
την εποχή Πούτιν, γιατί η εξωτερική μας
πολιτική εξακολουθεί να είναι άρρηκτα
συνδεδεμένη με τη Δύση; Αυτοί οι Δυτικοί
«σύμμαχοί μας» δεν ασκούν αφόρητες
πιέσεις προκειμένου να εφαρμοστεί το
προδοτικό σχέδιο Ανάν στην Κύπρο,
συνεπικουρούμενοι από τους δικούς μας
Εθνοπροδότες, με αποτέλεσμα να
νομιμοποιηθεί και αναγνωρισθεί η κατοχή
των Τούρκων στη Βόρεια Κύπρο; Δεν ανοίγουν
δια της πλαγίου οδού την πόρτα εισόδου
της ΕΕ στην Τουρκία; Αυτοί οι Δυτικοί
«σύμμαχοί μας» πως μας προστατεύουν
στη διένεξη που έχει η Ελλάδα με τη
γείτονα χώρα της ΠΓΔΜ; Δε μας πιέζουν
να αποδεχτούμε τη σύνθετη ονομασία που
θα εμπεριέχει τον όρο «Μακεδονία»; Αυτοί
οι Δυτικοί «σύμμαχοί μας» γιατί
επιτρέπουν, κατά παράβαση των Διεθνών
Συνθηκών, να αλωνίζουν οι Τούρκοι στη
Θράκη μας και να ανέχονται, αν όχι και
να υποστηρίζουν τον αλυτρωτισμό των
Τούρκων; Κάτι που κάνουν και με τους
Αλβανούς στην εδαφική διεκδίκηση της
Θεσπρωτίας μέσω εγέρσεως του ανύπαρκτου
ζητήματος της «Τσαμουριάς»; Αυτοί οι
Δυτικοί «σύμμαχοί μας» γιατί δεν
αποδέχονται πως τα σύνορα της Ελλάδος,
είναι και σύνορα της Ευρώπης και
ενθαρρύνουν έτσι τους Τούρκους στην
διατήρηση του casus
belli;
Η
Ρωσία του Πούτιν ασκεί εξωτερική πολιτική
προσέγγισης χωρών της Κεντρικής Ασίας,
της Άπω Ανατολής, αλλά και της Μεσογείου.
Μια από αυτές τις χώρες είναι και η
Ελλάδα. Η Ρωσία του Πούτιν επανειλημμένως
έχει προσπαθήσει να προσεγγίσει την
Ελλάδα και οι δικοί μας πολιτικοί της
έχουν γυρίσει τα νότα τους, με πιο
συγκεκριμένη περίπτωση, την ακύρωση
από την κυβέρνηση Γιώργου Παπανδρέου
των δυο διακρατικών ενεργειακών
συμφωνιών, που είχε συνάψει η κυβέρνηση
Κώστα Καραμανλή με τον Πούτιν το 2007.
Δηλαδή, της κατασκευής του διαβαλκανικού
αγωγού μεταφοράς αργού πετρελαίου από
το Βουλγαρικό λιμάνι του Μπουργκάς στην
Αλεξανδρούπολη και την κατασκευή και
εκμετάλλευση του αγωγού φυσικού αερίου
South
Stream.
Αυτές οι συμφωνίες ήταν ένα τεράστιο
βήμα οικονομικής ανάπτυξης για την
Ελλάδα, από τη στιγμή που αποτελούσαν
τότε τα μεγαλύτερα αναπτυξιακά έργα
της Νότιας και Κεντρικής Ευρώπης και
τορπιλίστηκαν από τους Δυτικούς
«συμμάχους μας».
Προσωπικά
συντάσσομαι με όσα αναφέρει στο
βιβλίο «Ξενοκρατία, Μισελληνισμός και
Υποτέλεια», ο Έλληνας ιστορικός
συγγραφέας, Κυριάκος Σιμόπουλος: «Ο
Ελληνισμός αγωνίζεται επί δύο χιλιετίες
σε έναν εχθρικό κόσμο υπό συνεχή απειλή
ολοκληρωτικού αφανισμού…ο βασικός
εχθρός του Ελληνα δεν είναι ο Τούρκος,
αλλά η Δύση. Αυτή τον απειλεί με
ολοκληρωτικό αφανισμό...».
Βέβαια,
θα μπορούσαν κάποιοι να ισχυρισθούν
πως η Ρωσία δεν ήταν εκείνη που την εποχή
των «Ορλωφικών» μας εγκατέλειψε και
έτσι οι Αλβανοί με εντολή των Τούρκων,
αιματοκύλισαν τον Ελληνισμό; Ή επί το
νεότερο, η
Ρωσία δεν αναγνώρισε τη γειτονική χώρα
με το συνταγματικό της όνομα «Δημοκρατία
της Μακεδονίας»;
Θα
συμφωνήσω απόλυτα με μια τέτοια διατύπωση,
όμως θα δηλώσω επίσης, πως προσωπικά
δεν ζητώ την αλλαγή της εξωτερικής μας
πολιτικής από τη Δύση προς τη Ρωσία,
άνευ ουσιαστικότατων στρατηγικών,
γεωπολιτικών και οικονομικών όρων. Θα
πρέπει επιτέλους, να σταματήσει η
υποτέλειά μας στην πολιτική των Μνημονίων
των Δυτικών «συμμάχων μας». Θα πρέπει
να γλυκοκοιτάξουμε και προς την πλευρά
της Ρωσίας, από τη στιγμή που οι τελευταίες
εξελίξεις την καθιστούν οδηγό στο
παγκόσμιο παιχνίδι. Από τη στιγμή που
ενδεχομένως να οδηγηθεί η ανθρωπότητα
σε ένα νέο Παγκόσμιο πόλεμο. Έναν πόλεμο
που θα κατακερματίσει ασθενείς πολεμικά
χώρες και θα έχει ως αποτέλεσμα την
αναδιανομή της πίτας των ισχυρών. Σε
αυτή την αποφευκτή από όλους μας οδυνηρή
εξέλιξη, η Ελλάδα θα πρέπει να κρατήσει
τις ισορροπίες προς μια χώρα που μας
συνδράμει με τον τουρισμό χιλιάδων
πολιτών της και που είναι η μοναδική
πραγματική επένδυση στην οικονομία
μας.
Συνεπώς,
θα πρέπει να καταλάβουμε πως πρέπει να
ανήκουμε εκεί όπου είναι το συμφέρον
της πατρίδος μας. Και συμφέρον της
Ελλάδος ετούτη τη στιγμή είναι η
δημιουργία άριστων διακρατικών σχέσεων
με την ομόδοξη και ομόθρησκη Ρωσία του
Βλαδιμίρ Πούτιν.