Γυναίκα και δύναμη ψυχής στον αιώνα τον νυν, γυναίκα και ομορφιά και οσμή ευωδίας σαρκικής, γυναίκα και συλλέκτης παθών μακριά από το πνεύμα του μηδενός, γυναίκα και καρδιοφάγος οδύνη, που "νανουρίζει" διαχρονικά τα χτυποκάρδια της, γυναίκα και περιπέτεια μέσα στον άσωτο χρόνο, γυναίκα που πάνω στις πέτρες δίχως φόβο Θεού παγώσανε πολλές φορές τα όνειρά της...
Ημέρα της Γυναίκας σήμερα. Και ποιος άνδρας στα εφηβικά του χρόνια δεν μέτρησε τα λευκά πέταλα της χαμομηλιάς, κάποια γοτθική εσπέρα, με αναφρόδιτο το σώμα του, και στο στήθος του να παραληρεί ο ανοιξιάτικος οργασμός; Και στο κορμί του κοριτσιού, που έβρισκε θαλπωρή στην αγκαλιά του, να μη λουλούδιζε χλωρό τριφύλλι; Ποιος άνδρας στα χρόνια του τα ύστερα, δεν ένιωσε το γλυκασμό της ηδονής, τον ψυχοτρόφο έρωτα της γυαίκας; Και ποιανού άνδρα τα μάτια δεν γεωμετρήσανε το γυναικείο πάθος, με τους ήχους της ηδυπάθειας να συντροφεύουν τις επιθυμίες του; Πόσων ανδρών δολώματα κορμάτου θηλυκού την πήλινη καρδιά τους αγκίστρωσαν; Και ποιος άνδρας δεν αντιλήφθηκε, έστω για μια μόνο φορά, πως χωρίς τη γυναίκα η ζωή του ήταν μια Μεγάλη Εβδομάδα;
Η Γυναίκα της ηδονής, του πάθους, του πόθου, της μέριμνας και της αγάπης. Η Γυναίκα της τρυφερότητας και του ακαταμάχητου έρωτα. Η Γυναίκα μάνα και κόρη. Κι όμως, μολονότι διατρέχουμε το 2014, η θέση της γυναίκας στην κοινωνία προκαλεί αντιδράσεις και εγείρει αμφισβητήσεις...Υπάρχουν πολλά κείμενα, πολλών συγγραφέων, που θα μπορούσαν να δώσουν τη θέση της γυναίκας και στην αρχαία ελληνική κοινωνία. Ο Πλάτων προηγείται, όταν ομιλεί για την γυναίκα της εποχής του. Κανείς ακόμη, πριν από τον Πλάτωνα, δεν μπόρεσε να συλλάβει τον μεγαλειώδη ρόλο της γυναίκας, μέσα στην κοινωνία και μέσα στη ζωή. Αυτό το γυνακείο δράμα μέσα στο κοινωνικό και ιστορικό γίγνεσθαι.
Αν, τέλος,θα έπρεπε να σταθεί κανείς σε κριτική απόσταση απέναντι στο μεγάλο φιλόσοφο, θα έλεγε ότι τόσο το ανδρείο, όσο και το γυναικείο δράμα ούτε επεράνθησαν, ούτε θα περανθούν ποτέ. Οποιαδήποτε πολιτεία, όσο τέλεια, δεν είναι ποτέ τελική. Η εξελικτική διαδικασία όσο υπάρχει ανθρώπινη κοινωνία, ιστορία και ζωή, θα συνεχίζεται. Η καινοτόμος, ριζοσπαστική και ρηξικέλευθη σκέψη του Πλάτωνος, είδε καθαρά ότι η αγωγή, η διδασκαλία πρέπει να επεκταθεί και στις γυναίκες, γιατί θεωρεί πως τα δύο φύλα είναι, ανάλογα με τη φύση τους, το ίδιο πολύτιμα για μια δίκαιη πολιτεία.
Με την αντίληψή του αυτή ο Πλάτων κυρύσσει ένα είδος επανάστασης για την εποχή του και αλλάζει άρδην την νομική θέση της γυναίκας, αλλά και την καθολική εκτίμηση για τη γυναίκα ως μέλους και του οίκου και της πόλης. Ως κόρη, ως μνηστή, ως σύζυγο, ως μητέρα, ως τιτθήν, ως τροφόν, ως γαμπτήν, ως θήλυ, ως θυγατέρα, ως παιδαγωγόν, ως οψοποιόν, ως κομμώτριαν, ως μάγειρον, ως αοιδόν, ως ιέρειαν, σε κάθε στιγμή και μορφή ζωής παρακολουθεί ο λεπτολόγος πλατωνικός νους τη γυναίκα και αποκαλύπτει την ουσία της γυναικείας ψυχής και την εσωτερική της ενέργεια...
Η φωνή του Πλάτωνος που φαίνεται σήμερα τόσο προοδευτική και πολύ επίκαιρη, θεωρήθηκε, ακόμη και από το μεγάλο μαθητή του, τον Αριστοτέλη, ως ρομαντική. Ο Σταγειρίτης φιλόσοφος πιστεύει ότι η γυναίκα είναι μια εξελικτική αστοχία και μια ανεπιτυχής προσπάθεια της φύσης, ενώ παράλληλα ισχυρίζεται ότι για την καλή οργάνωση του σπιτιού πρέπει να "ασκείται εξουσία και στη γυναίκα και στα παιδιά", γιατί εκ φύσεως ο άντρας είναι καμωμένος για την εξουσία.
Για να κατανοηθεί πόσο προηγμένες ήταν και είναι οι πλατωνικές αντιλήψεις, αξίζει να αναφερθεί ότι η αρχαία εβραική άποψη κατέτασσε τις γυναίκες μαζί με τα κτήνη και τα υλικά αγαθά. Το θήλυ θεωρούσαν ως αιτία δυστυχίας, ανεκτή μόνο γιατί ήταν πηγή στρατιωτών. Ούτε οι υστερότερες εποχές έδειξαν κατανόηση για τη γυναίκα. Βέβαια, η Ντι Μπαρί και η Πομπαντούρ, κατά το πρότυπο της Ασπασίας και της Φρύνης, έγιναν, με τη βοήθεια των θελγήτρων τους, αφορμή να συγκεντρώνονται στα σπίτια τους σπουδαίοι πνευματικοί άνθρωποι. Ούτε αυτή η ίδια η Γαλλική Επανάσταση κατοχύρωσε τα δικαιώματα της γυναίκας, αν και η ελευθερία είχε γυναικείο όνομα!...
Οι νεότεροι χρόνμοι και η εποχή μας ακόμη, ως το 1990, δεν αναγνώριζαν δικαιώματα στη γυναίκα. Σπουδαίοι, μάλιστα, πνευματικοί άνδρες χρησιμοποιούσαν, αντί μελάνης, χολή εναντίον της. Ο Βάιγκερ έδιξε ότι οι "γυναίκες δεν έχουν ψυχή". Ο Σοπενάουερ στο Δοκίμιο για τις γυναίκες τις χαρακτηρίζει ως "υπανάπτυκτο γένος" και ο Νίτσε κατηγορηματικά συμβουλεύει "να μη λησμονούμε το μαστίγιο" στη συναναστροφή με τις γυναίκες. Αλλά και στις αρχές του 20ου αιώνα, οι γυναίκες δεν είχαν δικαιώματα. Στην ευδαίμονα Αγγλία, ο σύζυγος μπορούσε κάθε νύχτα να διαπράττει μοιχεία.
Στην Αφρική οι γυναίκες πωλούνταν ως εργαλεία, ενώ στην Ταιτή θήλαζαν τους χοίρους! Πόση απόσταση από τη θεήλατη φωνή του Πλάτωνος, ο οποίος υποστήριζε ότι μια άδικη μεταχείριση της γυναίκας κατέστρεφε όλη την προσπάθεια για σύσταση δίκαιης και ευνομούμενης πολιτείας! Η εποχή του, αλλά εν πολλοίς και η εποχή μας, ήταν και είναι φορτωμένη με πολυσίωνες προκαταλήψεις, οι οποίες ύφαναν μια ορισμένη νοοτροπία και οδήγησαν στη δημιουργία μιας αντιφατικής εικόνας της γυναίκας, η οποία ούτε στη ψυχική της ζωή ανταποκρινόταν, ούτε τον πολιτικό και κοινωνικό της ρόλο απέδιδε. Οι αντιλήψεις του μεγάλου Αθηναίου στοχαστή βρίσκουν την επιστημονική τους επιβεβαίωση στη σύγχρονη προηγμένη έρευνα.
Πολλές γυναίκες ακόμη και σήμερα, ωστόσο, κοιμούνται και βλέπουν μονάχα τα όνειρά τους. Τα μικρά δεν έχουν μέγεθος και τα μεγάλα είναι φορτωμένα με λύπη. Και πολλές νιώθουν πως επηρμένα αρσενικά δαιμονικά τις κλείσανε στη φυλακή μιας ιδιότυπης κοινωνίας. Ομως, πλάσμα ιδιοφυές η γυναίκα, έκλεψε τις σκέψεις του Θεού και τις ετύλιξε μ' ένα μεγάλο καημό στα αριστερά του στήθους και με υπομονή και επιμονή ισόθεη, δραπέτης ενίοτε της πραγματικότητάς της, συνεχίζει να ομορφαίνει τη ζωή, με αγκαλιά την πλανόδια θλίψη της, με κάποιες να έχουν πλάσει ακόμη και ένα δικό τους θάνατο για να τις σκοτώσει...