Απίστευτο το πόσο
γρήγορα περνάει ο καιρός. Πέρασαν δέκα
χρόνια από τότε που ένας καλός φίλος,
αληθινός οικογενειάρχης, νέος άνθρωπος
και άξιος επαγγελματίας έφυγε από τη
ζωή.
Του Στρατή Μαζίδη
Κι αν τελικά θέλουμε
να διαπιστώσουμε τι άφησε στη Γη το
πέρασμά μας, αυτό θα το καταλάβουμε όταν
χρόνια αργότερα συμβεί να μας φέρει
κάποιος στο νου του και τι θα του έχει
μείνει από εμάς.
Μέγα μυστήριο ο θάνατος
αλλά ο Νίκος έφυγε δοξολογώντας το Θεό
μέχρι κυριολεκτικά το τελευταίο
δευτερόλεπτο.
Είχα πολύ καιρό να τον
δω και τον επισκέφθηκα επαγγελματικά
προκειμένου να κατοχυρώσω την πνευματική
περιουσία ενός βιβλίου που είχα γράψει
και τότε προσπαθούσα όσο τίποτε να
εκδώσω. Επειδή είχα καιρό να τον δω, μου
έκανε εντύπωση η αλλαγμένη όψη του. Εν
τω μεταξύ στεκόταν τόσο καλά που δεν
πήγε ο νους μου με τίποτε στο τι μπορεί
να του συνέβαινε.
Λίγους μήνες αργότερα
έμαθα πως “μετράει αντίστροφα” και
στις αρχές του 2004 ο ίδιος και η οικογένειά
του αποφάσισαν να μην το κρύβουν πλέον.
Χάρη σε αυτό μπόρεσα να τον πλησιάσω
περισσότερο και τελικά να γίνει ένας
από τους λίγους επίλεκτους αναγνώστες
εκείνου του βιβλίου καθώς είχε άμεση
σχέση με το πρόβλημα υγείας που
αντιμετώπιζε.
Να στέκεται όρθιος στο
μπάνιο, να βλέπει τον εαυτό του στον
καθρέπτη μεταμορφωμένο από την επάρατο
και να λέει στο γιο του «δόξα τω Θεώ που
είμαι όρθιος. Τι να πουν κι οι νεφροπαθείς
που κάθε λίγο βασανίζονται».
Η πίστη του, η λυσσαλέα
μάχη που έδωσε τρέχοντας στο γραφείο
μέχρι και δύο μήνες πριν πεθάνει, η
αντοχή του για 1,5 χρόνο σε μια επιθετικότατη
εκδοχή της νόσου του, δεν είναι κάτι το
συνηθισμένο.
Ο Νίκος αγαπούσε το
Θεό, όπως όμως κι ο Θεός αγαπούσε το Νίκο
για να χρησιμοποιήσω τη φράση μιας
κοινής φίλης που είχε χρησιμοποιήσει
κάποια στιγμή για ένα άλλο πρόσωπο.
Μέχρι να φύγει η ψυχή
του, πίστευε ότι μπορεί να επανέλθει,
να ξαναγίνει αυτός που ήταν. Πίστευε
στο θαύμα. Ο Θεός τον ήθελε όμως από τότε
δίπλα Του. Αλλά το θαύμα έγινε. Διότι
όταν καταφέρνεις να φτάσεις ως το τέλος
με το όνομα του Κυρίου στο στόμα σου και
την πίστη ότι μπορείς να τα καταφέρεις
και δεν το βάζεις κάτω, αυτό δεν είναι
θαύμα; Όταν τα δάκτυλα μετρούν τους
κόμπους από ένα κομποσκοίνι λίγο πριν
το τέλος; Και όλα αυτά χωρίς φόβο. Όχι ο
Νίκος δεν προσευχόταν από φόβο ή γιατί
έτρεμε. Τουλάχιστον δε μου έδωσε ποτέ
αυτή την εικόνα. Ήταν πάντα ήρεμος στην
όψη. Προσευχόταν γεμάτος ελπίδα, θέληση
και όρεξη να κάνει περισσότερα για την
οικογένειά του.
Αυτή τελικά είναι η
παρακαταθήκη του Νίκου. Η πίστη, ο αγώνας,
η επιμονή και η υπομονή όταν καλείσαι
να σηκώσεις το σταυρό.
Κρατώ λοιπόν εκείνες
τις συζητήσεις μας Νικόλα ακόμη ζωντανές
και ελπίζω ο Θεός να μας δώσει τη
δυνατότητα να τις ξανακάνουμε κι από
ψηλά κάποια μέρα. Όχι μόνο οι δυο μας,
αλλά όλοι μαζί...