Του Στέλιου Συρμόγλου
Καμία αγωνία για την υπερψήφισή του από τους βουλευτές της συγκυβέρνησης. Εχουν εθιστεί να υπερψηφίζουν ό,τι υποθηκεύει το μέλλον της χώρας με το πρόσχημα πάντα της αδήριτης ανάγκης, αφού προηγείται από κάποιους βουλευτές το "στήσιμο" της όποιας κακότεχνης παράστασης για τη "σφοδρή" αντίδρασή τους σε επίμαχα άρθρα του εκάστοτε κατάπτυστου νομοσχεδίου...
Ως πολιτικά αδαής και ρηξικέλευθα αφελής δεν θα ασχοληθώ με τους "συσχετισμούς" και τις αναλύσεις για το πόσοι θα ψηφίσουν το εν λόγω πολυνομοσχέδιο και με τις πρωθυπουργικές δηλώσεις για την "νέα Ελλάδα" που ανατέλλει...Το αφήνω στη δικαιοδοσία των "έγκριτων" πολιτικών αναλυτών και των δημοσιογράφων των εξαγορασμένων συνειδήσεων. Και είναι τόσοι πολλοί αυτοί...Θα ασχοληθώ με τη θέα του κόσμου και της ζωής. Με την ύπαρξη, το αναπόδραστο γεγονός του υπάρχειν, την άμεση δηλαδή σχέση του υποκείμενου με τον κόσμο.
Η ύπαρξη είναι, για πολλούς φιλοσόφους, η υποκειμενική αμεσότητα, η οποία δεν ορίζεται λογικά, αλλά η οποία υπάρχει και βρίσκεται πέρα από κάθε λογική εκτίμηση ή αξιολόγηση. Το υπάρχον υποκείμενο συνυπάρχει με τη σωματικότητά του, δεν νοείται χωρίς το αισθάνεσθαι. Το αισθάνεσθαι αποτελεί το όμμα του υπάρχοντος, γιατί η αίσθηση μας φέρει σε άμεση επαφή με τον κόσμο. Η αίσθηση είναι άνοιγμα, το υποκείμενο ξανοίγεται στον κόσμο ως αισθανόμενηύπαρξη διαμέσου της σωματικότητας. Προκύπτει πως το σώμα δεν είναι όργανο, αντικείμενο, αλλά "μεσίτης απόλυτος" ανάμεσα στην ύπαρξη και στον κόσμο.
Αν συνειδητοποιήσουμε αυτή τη φιλοσοφική άποψη, θα καταλάβουμε πως η πρώτη υπαρξιακή κραυγή είναι μεταφυσικός δείκτης, που βυθομετράει το υποκείμενο, που είναι δεμένο με τη σωματικότητά του και τον κόσμο. Αναδύεται έτσι το πνεύμα του ανοίγματος προς το "Συ",προς το "Εμείς", οι χαρμικοί θησαυροί της συνείδησης που - και εδώ συνίσταται το τραγικό νόημα της ζωής - ή κατευθύνονται προς το απόλυτο Συ, στο θείο ή τείνουν προς την εκμηδένιση. Και ο λόγος; Γιατί η φιλοσοφική αυτή προσέγγιση θέλει το λόγο εσωυπαρξιακό, όπως και την αίσθηση να οικοδομεί λογικά κι όχι εξαντικειμενικευτικά.
Ετσι, κατευθυνόμαστε στην οντολογία, στη σύλληψη του Είναι, η οποία επιτυγχάνεται με την "ανακατάληψη", με την εμβάθυνση στο Είναι της ύπαρξης. Παράδοξο: Το Είναι της ύπαρξης είναι ασύλληπτο. Παίρνουμε όμως μαζί μας αυτό το οποίο είμαστε και το οποίο ίσως δεν είναι η ζωή μας. Αν το Είναι δεν συλλαμβάνεται νοητικά, προσεγγίζεται πρακτικά, με συγκεκριμένες προσεγγίσεις: Με την αγάπη, με την ελπίδα, με τη διαθεσιμότητα, με την προσφορά, με τη θυσία, με το μαρτύριο. Επεται η ανακαινισμένη αισθητική, το νόημα του χρόνου και της ιστορίας, η μυστική συγκίνηση, η μεταμόρφωση του Εχειν (του εξαντικειμενικευτικού λογισμού) σε Είναι.