Αναφέρομαι σε εκείνον το βασιλιά της Λυδίας, που ό,τι έπιανε ήθελε να γίνεται χρυσάφι. Τον άκουσαν οι καλοί θεοί και του έκαναν το χατήρι.
Αντιλαμβάνεστε ποιος ήταν ο δυστυχέστερος, γιατί το χρυσάφι δεν τρώγεται. Ο Μίδας έκανε δύο μοιραία λάθη. Πρώτον, ότι δεν εννοούσε αυτό που έλεγε. Το εννοούσε, όπως το λέει ο λαός ευχόμενος: "Ο,τι πιάνεις να γίνεται χρυσάφι". Και εννοεί να προκόβεις και να πλουτίζεις. Το δεύτερο λάθος του Μίδα ήταν ότι δεν πίστευε πως θα τον άκουγαν οι θεοί. Οι θεοί όμως τον άκουσαν...
Αν ο Μίδας ήταν ο σημερινός πρωθυπουργός, που ακούει στο όνομα Αντώνης Σαμαράς, θα το "έπαιζε" πολύ "μάγκικα". Ο,τι πιάνω Θεέ μου να γίνεται πλούτος και δύναμη εξουσίας, θα ευχόταν. Ο,τι πιάνει ο λαός να γίνεται φτώχεια και αδυναμία αντίληψης της αλήθειας. Ο,τι πιάνει το κράτος, το πιάνει μαζί και ο λαός. Μια επιχείρηση το κράτος και να τα εκατομμύρια τρέχουν από τα πατζάκια των πολιτικών και των συνακολοθούντων....Την ίδια επιχείρηση ο λαός, χρεοκοπία και ένδεια.
Και βυθίστηκε χωρίς σωσίβιο όχι απλώς στη λιτότητα ο Ελληνας, αλλά στην εξαθλίωση. Χωρίς συγκεκριμένο σχέδιο σωτηρίας και ορατής ελπίδας. Στην οικονομία όμως η έλλειψη του συγκεκριμένου, σε αντίθεση με τη διπλωματία όπου τα όποια τεχνάσματα δικαιολογούνται, δεν επιτρέπει κανένα προγραμματισμό κρατικό και οικογενειακό. Η ανάλγητη και ασύστολη οικονομική αφαίμαξη του πολίτη δεν είναι συγκεκριμένη πολιτική, αλλά αναγκαία κατάσταση. Και πάλι το αναγκαίο αμφισβητείται. Πολύ περισσότερο όταν το περιτύλιγμά του είναι ψέματα και μόνο ψέματα. Υπόσχεσεις και μόνο πομφολυγώδης πρωθυπουργική αισιοδοξία...
Το μόνο που δεν αμφισβητείται είναι το πως φτάσαμε ως εδώ και ότι τρέχουμε ασταμάτητα στην κατιούσα. Για να ισχυροποιηθεί η οικονομία και το κράτος, δύο πράγματα πρέπει να γίνουν. Να μας τα πάρει όλα το κράτος, οπότε και θα έχει ή να παράγουμε πολλά για να έχουμε όλοι. Αν βέβαια δεν μας τα παίρνει και πάλι...
Το πρώτο είναι απλό. Και το εφαρμόζουν απαρέγκλιτα ο νευρωτικός και ψευδομανής Αντώνης Σαμαράς, αλλά και ο περιφέρων την εγκεφαλική του κυτταρίτιδα Βαγγέλης Βενιζέλος. Γίνεται με τη λιτότητα και τα δυσβάστακτα μέτρα με τα επονείδιστα μνημόνια και την πρόσδεση των συγκυβερνώντων στο "χρυσοφόρο άρμα" της υποτέλειας, στους επίμονους δανειστές μας. Το δεύτερο χρειάζεται την πίστη του πολίτη στο κράτος. Η πίστη όμως δεν γεννιέται στη σύγχυση, ούτε στα σκάνδαλα και στα επικοινωνιακά τεχνάσματα του εσμού των συνεργατών του πρωθυπουργού στα υπόγεια του Μαξίμου. Και βέβαια ούτε στις αλλαγές προσώπων, ούτε με τα πολυτελή ταξείδια των αδεινών χεριών των κυβερνώντων σε υποτιθέμενους επενδυτικούς προορισμούς.
Χρειάζεται "νοικοκυριό", καθοριστικό πρόγραμμα, απελευθέρωση του ελληνικού δαιμόνιου. Χρειάζεται πολιτική ικανότητα και εντιμότητα. Χρειάζεται το ήθος και η αισθητική στην πολιτική. Βρισκόμαστε μπροστά σ' ένα δραματικό φαινόμενο, εδώ και δεκαετίες. Οι Ελληνες να ζητάνε από το κράτος και το κράτος να ζητάει από τους Ελληνες. Οι πρώτοι με απεργίες περιορισμένης εμβέλειας και απώλεια εργατοωρών, συν η ανεργία. Το κράτος με νομοθετικά διατάγματα να επιβάλλει τη θέλησή του. Ομως, από ένα κορβανά σακατεμένο και αδειανό ποιος να πάρει; Ετσι, όποιος έχει το μακρύτερο χέρι και το ισχυρότερο αρπάζει. Και έφτασε η ώρα και η Ελλάδα έβγαλε τα ρούχα της στο σφυρί, αφού πρώτα βέβαια της τα έβγαλαν...
Τα αμαρτήματα πληρώνονται. Και η εμμονή στο αμαρτημα μένει χωρίς εξιλέωση. Γι' αυτό και μιλάμε για εξιλαστήρια θύματα. Μην κοιτάζετε τριγύρω. Αυτή τη φορά, εμείς είμαστε τα θύματα. Και πρχωράμε στην εκατόμβη. Αλλοίωσαν το περιεχόμενο της δημοκρατίας όσοι με αφέλεια ή και πονηρία για τη διατήρηση των όπιοων κεκτημενων μας, τους ψηφίσαμε. Μας κορίδεψαν και συνεχίζουν να μας κοροιδεύουν. Τώρα πληρώνουμε αμείλκιτα. Κανένας δεν ξέφυγε από την ιστορική του μοίρα!..
Γιατί; Για σκεφτείτε. Για πόσα χρόνια και με τι έρχεται αντιμέτωπος ο πολίτης; Με τα συμπτώματα αποσύνθεσης στον εθνικό μας βίο. Ποια να είναι άραγε αυτά τα συμπτώματα; Μήπως η ίδια αποσύνθεση του ελληνικού έθνους κάνει κάθε πολίτη αυτής της χειμαζόμενης χώρας να πιάνει τη μύτη του, γιατί τα πάντα μυρίζουνε πτωμαίνη, όπου αναπτύσσονται ευδαίμονα κάποια πολιτικά σκουλίκια;
Και μήπως οι "δημοκράτες" κάθε απόχρωσης, για να μην τραπούν σε φυγή από το βρόμα οι Ελληνες, μέσα στα σπλάχνα του πτώματος-έθνους, βάζουνε κολόνες από πάγο για να μη βρωμάει το πτώμα; Ποιος κατασκευάζει τον πάγο για αυτό το πεθαμένο κορμί του έθνους; Και ποιος προσπαθεί μ' όλα τα μέσα της επιστήμης να διατηρήσει βαλσαμωμένο το όζον πτώμα του έθνους;
Είναι οι ίδιοι και ίδιοι άνθρωποι της εξουσίας που έχουν τα πάντα σε κέρδος, προνόμια και δύναμη, ενώ ο λαός τα πάντα σε χρέη και υποχρεώσεις. Χρειάζονται και οι...προσευχές του λαού κάποια εξυπνάδα, γιατί ο λαός έπαθε ό,τι και ο Μίδας. Αλλαγή πριν χρόνια ήθελε ο λαός. Την πήρε. Αλλαγή και το κόμμα. Την πήρε. Και μετέπειτα απαλλαγή από το μνημόνιο ήθελε ο λαός και ψήφισε τα 18 σημεία πολιτικής πλεύσης του Σαμαρά στο Ζάππειο ένα και δύο και τρία...Η διαφορά είναι πως λαός και κόμματα εννοούσαν εντελώς διαφορετικά την αλλαγή και την απαλλαγή.Τα κόμματα και οι άνθρωποί τους πέτυχαν απόλυτα. Πλεόνασαν σε επιτυχία στόχων και πολιτικών κερδών. Ο λαός απέτυχε . Αυτός ο άφρων Μίδας!..