Αν κανείς παραμερίσει το "μακιγιαρισμένο" πρόσωπο της επικαιρότητας και αγρεύσει τα γεγονόττα "πίσω από τα γεγονότα", χάριν της ώριμης εποπτείας των δρώμενων, χωρίς αποκρύψεις και αποσιωπήσεις, με κριτική μεν διάθεση, αλλά χωρίς μονομέρεια και προκατάληψη, αν μάλιστα γνωρίζει πρόσωπα και καταστάσεις, είναι εύκολο να διαπιστώσει τις επαίσχυντες πολιτικές μεθοδεύσεις και το πακτωλό των πολιτικών ψεμάτων, που σε συνδυασμό με τα συγκροτημένα εγχώρια και ξένα συμφέροντα, μετέτρεψαν την Ελλάδα σε αποικία και κατέστησαν τους Ελληνες τιμωρημένους!
Για μια ακόμη φορά ο Αντώνης Σαμαράς με τις χθεσινές δηλώσεις του, για τις "επιτυχείς διαπραγματεύσεις" με την Τρόικα και τη διάθεση κοινωνικού μερίσματος 500 εκατομμυρίων ευρώ σε "αναξιοπαθούντες" Ελληνες, από το "πρωτογενές πλεόνασμα", που υποτίθεται ότι εξασφάλισε η...εκτρωματική συγκυβέρνηση, συμπιέζοντας στην αθλιότητα την ελληνική κοινωνία, εκτός των ερωτημάτων που εγείρει για τη σοβαρότητα, τη διανοητική και ψυχική ισορροπία του ανδρός, αποτελεί και συμπεριφορά θίγουσα τα αισθήματα του λαού. Προκαλεί δε το δημόσιο εμπαιγμό και τον ομαδικό χλευασμό, που έχει ως συνέπεια τη διαπόμπευση του πρωθυπουργικού θεσμού.
Ο πρωθυπουργός δεν μπορεί να παρουσιάζεται ως σύγχρονος Μυνχάουζεν, ως "σωτήρας" ενός λαού, όταν αποφασίζει ερήμην του λαού και όταν χρεοκοπεί ηθικώς και εκπίπτει στη συνείδηση των πολιτών με τη πληθωρικότητα των ψεμάτων και των πολιτικών του αντιδράσεων. Οταν αυτές μάλιστα διανθίζονται και από δηλώσεις ψυχονευρωτικής απόκλισης, που συνιστούν τη διαστροφή του λόγου επί το γελοιότερον, κοινώς παρωδία και λεκτική καρικατούρα, τότε, σε συνδυασμό με όσα επισυμβαίνουν στο πολιτικό σκηνικό, μιλάμε για μια πρωθυπουργική εικόνα που συνιστά ανεξίτηλο αίσχος, αλλά ταυτόχρονα προκαλεί τη λύπη και την περιφρόνηση των σκεπτόμενων πολιτών για τον "ανευλαβή" και πάσχοντα από κυνική αναίδεια πρωθυπουργό!
Ολα αυτά συμβαίνουν στη χώρα του ήλιου. Στην Ελλάδα. Στην αποικία πλέον των τιμωρημένων Ελλήνων. Δανείζομαι τον τίτλο από τον Κάφκα, γιατι ταιριάζει στην ελληνική πραγματικότητα. Μόνο που δεν είμαστε όλοι οι Ελληνες τιμωρημένοι. Κάποιοι ανέλαβαν το ρόλο του τιμωρού. Είναι αυτοί που "συνέπραξαν" με τους "αποικιοκράτες", όπως μας βαυκαλίζει να λέμε. Οταν ξεπέφτει και σαπίζει ένας λαός, στην πτωμα'ινη αναπτύσοονται ευδαίμονα σκουλίκια.Κάποια μοσχαναθρεμμένα, τα πολυτελείας όπως λέγονται, που δεν καταδέχονται τη σαπίλα και την κοπριά και σκαρφαλώνουν στη μουριά. Είναι οι μεταξοσκώληκες. Τα βάζουν οι ειδικοί καλλιεργητές του μεταξιού σε κουκούλια, εξασφαλίζοντας τους πολυτελή ζωή και προφύλαξη για πολυτελείς παραγωγές. Αλλιώς τους λέμε "επενδυτές".
Και επενδύουν σε βαπόρια, τράπεζες, σε τηλεοπτικά κανάλια και ΜΜΕ, σε ιδεολογίες, σε κόμματα και ρεύματα πολιτικά που παραπέμπουν σε υδατογενείς εικόνες, σε θεούς και δαίμονες. Ετούτη η "ευδαίμων" ελληνική Αραπιά, ένιωθε για χρόνια να τη χαιδεύει το μετάξι που δεν φορούσε, το χρήμα που δεν κρατούσε και νόμισε ότι ψήλωσε κάμποσα μέτρα. Και στο μεταξύ, η ελληνική μυριά έμεινε χωρίς φύλλα. Και μην σπεύσει ο αναγνωστης του άρθρου να σκεφτεί ότι πρόκειται για αντίδραση του γράφοντος κατά του κεφαλαίου ή για προλεταριακά φλημαφήματα. Κάθε εχέφρονας και σκεπτόμενος πολίτης τάσσεται υπέρ της φιλελευθεροποίησης της οικονομίας και της ιδωτικής πρωτοβουλίας.
Ο κρατικός κορβανάς ωστόσο προσπαθούσε επί δεκαετίες να γεμίσει με το "ζουμί" των αγροδίαιτων χελωνών, των μισθοσυντήρητων πολιτών. Οταν βγάζουν από τη μύγα ξύγκι και κουκουλώνουν με κουκούλια τους μεταξοσκώληκες, το πράγμα πάει αλλού...Και τα εν λόγω χρυσοφόρα ερπετά δεν έχουν το κλασικό χρώμα που ξέρουμε. Είναι πολύχρωμα. Μπλέ και πράσινα κυρίως, κάποια κίτρινα ή και κόκκινα. Είναι όπως το νερό που παίρνει το χρώμα του μπουκαλιού. Εμείς βάζουμε το νερό και οι άλλοι τα μπουκάλια.
Οι μεταξοσκώληκες επιβίωνουν, γιατί είναι ασπόνδυλοι. Να το ηθικό δίδαγμα των καιρών μας, στην αποικία των τιμωρημένων Ελλήνων: Γίνεται ασπόνδυλοι Ελληνες και κάποιοι θα καταφέρετε να ανεβείτε από την κοπριά στη μουριά. Είναι μια στάση αποδεκτή από πολλούς σημερινούς κρατούντες. Αν πάλι δεν σας αρέσει, γιατί είναι "ανεπίτρεπτος" συμβιβασμός και συχνά εθελοδουλεία, τότε κόψτε, όπως ο Γερολάι Λοπάχιν του Τσέχωφ, το "Βυσσινόκηπο", το...μουρόκηπο για να πεθάνουν και οι κάμπιες με ασβέστη!.