Οσα διαδραματίζονται τα τελευταία χρόνια στο πολιτικό, κοινωνικό και οικονομικό προσκήνιο και ανέτρεψαν τη ζωή της συντριπτικής πλειοψηφίας των Ελλήνων, δεν επιδέχονται σοβαρής πολιτικής και κοινωνιολογικής ανάλυσης.
Οσοι επιχειρούν να προσμετρήσουν τη σοβαρότητα των ενεργειών των πολιτικών-μαριονετών, τις αντιδράσεις των πολιτών σε συνδυασμό μάλιστα με την ποιότητα και το "εύρος" της δημοσιογραφικής πληροφόρησης, διαπιστώνουν απλώς τη...διαπόμπευση της σοβαρότητας και συχνά την πρόσκρουσή τους στη γελοιότητα!..
Η απουσία πολιτικής στρατηγικής είναι τόσο εύγλωτη, που καθημερινά αποκαλύπτει τις διαστάσεις της επιπολαιότητας των κρατούντων. Τελικά πρόκειται περί αξιοσημείωτης σταθερότητας ή αποβλακωτικής στασιμότητας; Η απάντηση στο ερώτημα είναι ότι πρόκειται περί ανικανότηας και παχυλής αδιαφορίας. Ανικάνοτητα του πολιτικού προσωπικού. Ανασφάλεια και σύγχυση των διαφόρων κοινωνικών ομάδων. Εμμονή των Μέσων ενημέρωσης σε παγιωμένα συμφέροντα και στη διακόρευση της αλήθειας, για την εξυπηρέτηση ευκαιριακών σκοπιμοτήτων και τη διασφάλιση των "τακτοποιημένων λογαριασμών".
Το πρόβλημα στην Ελλάδα δεν εντοπίζεται στο πιο κόμμα, στο ποια πολιτική θα διαδεχθεί την πολιτική της φυγής. Δεν αναμενεται τίποτα ή σχεδόν τίποτα από τις αλληλοδιαδοχές. Είναι θέμα πολιτικής μεταλλαγής, θέμα πολιτικών συνειδήσεων, θέμα επάρκειας και "καθαρότητας" του πολιτικού δυναμικού. Γιατί έτσι όπως πάνε τα πράγματα στην Ελλάδα, με καπνούς χωρίς μάχες, οι μπόρες που έχουν ενσκύψει θα διαλύσουν σύντομα τους καπνούς.
Οι Ελληνες έχασαν το τρένο. Συνωστισμένοι στις αποβάθρες των σταθμών, ο καθένας για το δικό του ταξείδι, δεν έχουν πλέον το κουράγιο να ρωτήσουν αν καταργήθηκε η γραμμή. Το θεωρούν συνηθισμένη καθυστέρηση. Εθίστηκε ο Ελληνας στην έλλειψη σοβαρότητας των πολιτικών και στη παραχάραξη της αλήθειας από τους δημοσιογράφους της διατεταγμένης ενημέρωσης.
Με τη ραγιάδικη νοοτροπία του εν πολλοίς ανέχεται την πολιτική ασάφεια, υποκύπτει στη φαντασμαγορία της χαλκευμένης είδησης και αποδέχεται τα τετελεσμένα γεγονότα, αρκεί να μη χάσει τα εναπομείναντα ολίγα κεκτημένα, αλλά και τις συνήθειές του, έστω "κουτσουρεμένες". Προβάλλει και εκείνο το "δεν βαριέσαι αδελφέ" ή το άλλο"..και λιγη αισιοδοξία βρε παιδιά, ο ήλιος λάμπει, πάμε για κανένα καφεδάκι" και έτσι δεν αντιδρά.
Κι αν δεν τον αγγίζει άμεσα η ανάγκη επιβίωσης, αποφεύγει να μπει στη διαδικασία της σκέψης για τον δεινοπαθούντα συμπολίτη του. Η κοινωνική συνείδηση, άλλωστε, είναι αγαθό σε ανεπάρκεια στον ελλαδικό χώρο. Αν το πρόβλημα της ανάγκης περιορίζεται στους άλλους, ο των ψευδαισθήσεων "ευδαίμων" Ελληνας καταλαμβάνει τον υπόλοιπο χώρο και φροντίζει με λόγια και πράξεις να μένει "καθαρός" από δυσάρεστες σκέψεις... Κι όταν αντιδρά, η αντίδρασή του θυμίζει τη δραστηριότητα του ψύλλου επί κέρατος βοός!..Κι όταν βρίσκεται μπροστά σε διλημματικούς εκβιασμούς ή στην άμεση λήψη κάποιας απόφασης, λειτουργεί εν πλήρει συγχύσει, με τη "λογική του πούπολου και του φτερού", που ο άνεμος το σέρνει προς την όποια κατεύθυνση.
Στο θεατρικό έργο "Μονομαχία Μαρα-Σάντ", του Πήτερ Βάις, η σκηνή είναι σ' ένα άσυλο τρελών. Μονομαχούν στη σκηνή ο Μαρά και ο Σάντ. Ο πρώτος διακηρύσσει σε χίλιους τόνους ότι η επανάσταση είναι η μόνη αντίσταση. Ο Ντε Σάντ υποστηρίζει επίμονα την απόλυτη ηδονή ως υπέρτατη αξία στη ζωή. Οι τρελοί της σκηνής άλλοτε πηγαίνουν με τον έναν κι άλλοτε με τον άλλον. Η ένταση των πρωταγωνιστών προκαλεί πλήρη σύγχυση, αλλά τους οδηγεί και σε μια ηλίθια προσήλωση. Ο διευθυντής του ψυχιατρείου με τους επίσημους που παρακολουθούν τα δρώμενα, πιστεύυν ότι ανακάλυψαν το μέσο της ψυχοθεραπείας. Ωσπου το λόγο έχουν τελικά οι τρελοί και οι ηλίθιοι της σκηνής για να αποφασίσουν τελισίδικα. Ο Μαρά προτείνει ανταρσία. Κι όλοι φωνάζουν: Ανταρσία!.. Ο Ντε Σάντ προτείνει συνουσία. Κι όλοι φωνάζουν: Συνουσία!..
Εχουμε εθιστεί να είμαστε "κεκράκτες" της κάθε πολιτικής βλακείας. Ακριτοι θεατές των κακοστημένων παραστάσεων των πολιτικών-μαριονετών, ακόμα και κάθε πολιτικής αποτυχίας, που έμαθε να μετράει την ποσότητα των λόγων κι όχι την ποιότητα των πράξεων...