Ολες οι κοσμικές δράσεις τείνουν στη διατήρηση των δημιουργιών, ακολουθώντας όπως ανέφερα στο χθεσινό μου δοκίμιο, το σχήμα της θέσης, αντίθεσης και της σύνθεσης.
Με τον τρόπο αυτό όλες οι δημιουργίες προστατεύονται, ενώ οι καινούργιες πλοκές και οι συνθέσεις δεν αποβλέπουν παρά πως να βοηθήσουν στη διατήρηση των δημιουργούμενων συνθέσεων. Ετσι, παρατητρείται μια σειρά από δημιουργίες, που συνυπάρχουν και δίνουν την ποικιλία των φαινομένων αυτών του κόσμου.
Το φαινόμενο αυτό έχει θεωρηθεί σαν μια πορεία από τα ατελή προςτα τέλεια, από τα τέλεια, από τα απλά προς τα σύνθετα, ενώ δεν πρόκειται παρά για μια σειρά από δημιουργίες με τη συνύπαρξη των παλιών, με τις καινούργιες,σύμφωνα με την αρχή της διατήρησης των δημιουργιών. Και συνεπώς η εξέλιξη αυτή δεν είναι παρά μια διαρκής προσαρμογή προς τις μεταβαλλόμενες καταστάσεις, μια προσπάθεια και αγώνας για να διατηρηθούν οι δημιουργηθείσες καταστάσεις.
Από τις δημιουργίες, οι απλούστερες αντέχουν και αντιδρούν επιτυχέστερα στη δράση για την εξαφάνισή τους. Η καταστροφή για παράδειγμα ενός χημικού στοιχείου, απαιτεί την καταβολή μεγάλης ποσότητας ενέργειας, ενώ η καταστροφή ενός σύνθετου οργανισμού, φυτικού ή ζωικού, είναι σχετικώς εύκολη. Εχουμε κατ' αυτόν τον τρόπο, τις αδιάκοπες δημιουργίες του Σύμπαντος, τη συνένωση και τους αγώνες για τη διατήρηση. Ενδιαφέρει εντούτοις να εξηγηθούν οι τρόποι με τους οποίους επιτυγχάνεται η διατήρηση των ζώντων οργανισμών.
Στους ζώντες οργανισμούς δημιουργείται μια δυαδική αντίθετη κατάσταση με τα ευνοικά και τα δυσμενή στοιχεία, για την ύπαρξη κάθε οργανισμού. Οι ζώντες οργανισμοί παρά το γεγονός ότι βρίσκονται στην κορυφή της δημιουργίας, είναι ευαίσθητοι και ευπειθέστεροι στις εξωτερικές επιδράσεις. Οι δυνάμεις, ωστόσο, που βοηθούν τη διατήρηση των ζώντων οργανισμών είναι πολλές. Οι κυριότερες πάντως είναι η βιολογική κληρονομική ικανότητα, που αναπτύσσεται για την προσαρμογή και δεύτερο,οι τρόποι της αναπαραγωγής. Και κυρίως, η αφθονία των παραγόμενων οργανισμών.
Υπολογίζεται ότι το φαινόμενο της ζωής έχει εμφανιστεί στη Γη πριν από 1,5 δισεκατομμύρια χρόνια και, παρά τις μεταβολές που υπέστη, παρουσίασε την ίδια σταθερότητα και αντίσταση στις καταστρεπτικές δυνάμεις, όση και ο άλλος κόσμος. Η σκέψη αυτή μας οδηγεί στην αναζήτηση μιας ανάλογης θέσης, σαν εκείνης που βασιλεύει στο Σύμπαν και που εξασφαλίζει και αυτή τη διατήρησή της. Τα άτομα των χημικών στοιχείων ούτε δημιουργούνται, ούτε καταστρέφονται στη Γη και παραμένουν στην ίδια κατάσταση, όπως αρχικά δημιουργήθηκαν.
Ο κοσμκός αυτός δρόμος φαίνεται ότι ισχύει και για το φαινόμενο της ζωής. Στις δύο περιπτώσεις δεν πρέπει βέβαια να συγχέονται οι καταστάσεις των συνθλεσεων του οργανικού και του ανόργανου κόσμου, που πραγματοποιούνται και διαλύονται σε κάθε στιγμή. Η ζωή, αντίθετα προς το νεκρό ανόργανο κόσμο που μεταβάλλεται κυρίως κάτω από την επίδραση των εξωτερικών φυσικοχημικών δυνάμεων, δημιουργεί με ενεργητικό τρόπο την αντίστασή της προς τις δυνάμεις της φθοράς. Με μια σαφή ένδειξη, θα τολμούσαμε να την καλέσουμε επιθυμία να διατηρηθεί και να υπάρξει...