Του Παναγιώτη Αποστόλου
Ημέρα που μας φέρνει στο μυαλό και τη σκέψη, εκείνους, τους μια χούφτα Έλληνες που επαναστάτησαν, με πενιχρά μέσα, προκειμένου να αποτινάξουν τον τούρκικο ζυγό από την ράχη μας. Η θύμηση αυτής της ημέρας μας δημιουργεί ανάταση καρδιάς και ζωντανεύει ξανά στα μάτια μας την Αγία Λαύρα, όπου κηρύχτηκε η Επανάσταση από τον Μητροπολίτη Παλαιών Πατρών Γερμανό, και τα Ψαρά που ήταν από τα πρώτα νησιά που ξεσηκώθηκαν στις 10 Απριλίου του 1821 ενώ στις 21 Ιουνίου, οι τουρκικές δυνάμεις του Ιμπραήμ Πασά κατέλαβαν το νησί και κατάσφαξαν περισσότερους από 15.000 κατοίκους. Την καταστροφή των Ψαρών περιγράφει ο Εθνικός μας ποιητής Διονύσιος Σολωμός στο περίφημο επίγραμμά του: «Στων Ψαρών την ολόμαυρη ράχη, περπατώντας η δόξα μονάχη μελετά τα λαμπρά παλικάρια και στην κόμη στεφάνι φορεί γινωμένο από λίγα χορτάρια που 'χαν μείνει στην έρημη γη… ». Ημέρα που μας γυρίζει το μυαλό στις 8 Μαΐου 1821 στο Χάνι της Γραβιάς όπου καταγράφηκε μια από τις μεγαλύτερες νίκες των Ελλήνων κατά των κατακτητών, με πρωτοστάτη τον Οδυσσέα Ανδρούτσο που διαμέλισε τον αήττητο μέχρι τότε Ομέρ Βρυώνη και στις 26 Ιουλίου 1822 στα Δερβενάκια όπου καταστράφηκαν όλες οι στρατιωτικές πολυάριθμες δυνάμεις του Δράμαλη Πασά από τον αρχιστράτηγο της Επανάστασης, Θεόδωρο Κολοκοτρώνη. Ημέρα που ταξιδεύει νοερά την ψυχή μας στις 20 Μαΐου 1825 στο Μανιάκι όπου ο Παπαφλέσσας με τα 300 παλικάρια του, ως άλλος Λεωνίδας, υπερασπίζεται την πατρίδα από τον Ιμπραήμ Πασά ο οποίος είχε στη δύναμή του 6.000 Αιγυπτίους και στις 10 Απριλίου 1826 στην ηρωική Έξοδο του Μεσολογγίου, των πολιορκημένων Ελλήνων από τις αναρίθμητες Τούρκικες δυνάμεις. Γι΄αυτή την ηρωική έξοδο, μεταγενέστερα η πόλις του Μεσολογγίου δέχθηκε την τιμή να της αποδοθεί ο τίτλος της Ιερής Πόλης.
Την Ιερή φλόγα της επανάστασης των Ελλήνων όμως, την έδωσαν γεγονότα όπως, ο «χορός του Ζαλόγγου», παραμονές των Χριστουγέννων του 1803, που αποτελεί αιώνιο σύμβολο για τη γυναίκα Ελληνίδα που προτιμά το θάνατο από την ατίμωση και τη δυστυχία. Τη γυναίκα-ηρωίδα που «της ελευθερίας ο έρως» τη σπρώχνει να θυσιάσει τον εαυτό της, τα παιδιά της και να αποχαιρετήσει παντοτινά τη γλυκιά ζωή και «τη δύστυχη πατρίδα». Αυτές οι Σουλιώτισσες Γυναίκες που πέρα από το νοικοκυριό, έπαιρναν μέρος και σε πολεμικές επιχειρήσεις, όπου ο ρόλος τους ήταν, σε πρώτη φάση, εφεδρικός και βοηθητικός, όταν όμως οι περιστάσεις το απαιτούσαν, ρίχνονταν στη μάχη, άλλοτε κατρακυλώντας βράχους πάνω στον εχθρό, άλλοτε περιβρέχοντάς τον με καυτά βόλια και άλλοτε ορμώντας μπροστά με το σπαθί στο χέρι. Αυτές σηματοδότησαν την Μεγάλη Εξέγερση για το Ελευθερία ή Θάνατος.
Σήμερα, ο Ελληνικός λαός, θα πλησιάσει νοερά και θα προσκυνήσει τον αδούλωτο πρωταγωνιστή της Ελευθερίας, τον Θεόδωρο Κολοκοτρώνη που κουβαλούσε μέσα του τον ήρωα και έγινε το σύμβολο της αιώνιας δόξας της πατρίδος μας μεταβάλλοντας τους δούλους σε ελεύθερους και τους γραικύλους σε Έλληνες, αλλά και όλους εκείνους τους Ήρωες που θυσίασαν τα νιάτα τους και την ζωή τους, για να ζούμε εμείς ελεύθεροι. Όλοι εμείς οφείλουμε να αφουγκραστούμε τις διαχρονικές υποθήκες τους. Θα πρέπει να κουβαλούμε ως παρακαταθήκη τα λόγια του γέροντα του Μοριά στις 8 Νοεμβρίου του 1838 προς τους μαθητές στην Πνύκα: «Παιδιά μου! Εις τον τόπον τούτο, όπου εγώ πατώ σήμερον, επατούσαν και εδημιούργησαν τον παλαιό καιρό άνδρες σοφοί και άνδρες με τους οποίους δεν είμαι άξιος να συγκριθώ και ούτε να φθάσω τα ίχνη των... Εις τον τόπον, τον οποίον κατοικούμε, εκατοικούσαν οι παλαιοί 'Ελληνες, από τους οποίους και ημείς καταγόμεθα και ελάβαμε το όνομα τούτο. Αυτοί διέφεραν από εμάς εις την θρησκείαν , διότι επροσκυνούσαν τες πέτρες και τα ξύλα. Αφού ύστερα ήλθε στο κόσμο ο Χριστός, οι λαοί όλοι επίστευσαν εις το Ευαγγέλιό του και έπαυσαν να λατρεύουν τα είδωλα. Δεν επήρεν μαζί του ούτε σοφούς, ούτε προκομμένους, αλλά απλούς ανθρώπους, χωρικούς και ψαράδες και με την βοήθεια του Αγίου Πνεύματος έμαθαν όλες τες γλώσσες του κόσμου, οι οποίοι μολονότι όπου και αν εύρισκαν εναντιότητες και οι βασιλείς και οι τύραννοι τους κατέτρεχαν , δεν ημπόρεσε κανένας να τους κάμει τίποτα. Αυτοί εστερέωσαν την πίστη... Όταν αποφασίσαμε να κάμομε την Επανάσταση δεν εσυλλογισθήκαμε ούτε πόσοι είμεθα, ούτε πως δεν έχομεν άρματα, ούτε ότι οι Τούρκοι εβαστούσαν τα κάστρα και τας πόλεις, ούτε κανένας φρόνιμος μας είπε «που πάτε εδώ να πολεμήσετε με σιταροκάραβα βατσέλα», αλλά ως μία βροχή, έπεσε εις όλους μας η επιθυμία της ελευθερίας μας, και όλοι, και οι κληρικοί και οι προεστοί και οι καπεταναίοι και οι έμποροι μικροί και μεγάλοι, εσυμφωνήσαμε εις αυτό το σκοπό και εκάμαμε την επανάσταση... Εις τον πρώτο χρόνο της Επαναστάσεως είχαμε μεγάλη ομόνοια και όλοι ετρέχαμε σύμφωνοι. Ο ένας επήγεν εις τον πόλεμο, ο αδελφός του έφερνε ξύλα, η γυναίκα του εζύμωνε, το παιδί του εκουβαλούσε ψωμί και μπαρουτόβολα εις το στρατόπεδον και εάν αυτή η ομόνοια εβαστούσε ακόμη δύο χρόνους, ηθέλαμε κυριεύσει και την Θεσσαλία και την Μακεδονία και ίσως εφθάναμε και έως την Κωνσταντινούπολη. Τόσον ετρομάξαμε τους Τούρκους, όπου άκουγαν Έλληνα και έφευγαν χίλια μίλια μακριά. Εκατόν Έλληνες έβαζαν πέντε χιλιάδες εμπρός, και ένα καράβι μία αρμάδα... Πρέπει να φυλάξετε την πίστη σας και να την στερεώσετε, διότι, όταν επιάσαμε τα άρματα, είπαμε πρώτα υπέρ Πίστεως και έπειτα υπέρ Πατρίδος. 'Όλα τα 'Έθνη του κόσμου έχουν και φυλάττουν μία θρησκεία. Και αυτοί οι Εβραίοι, οι οποίοι κατετρέχοντο και μισούντο και από όλα τα έθνη, μένουν σταθεροί εις την πίστη τους. Να μήν έχετε πολυτέλεια, να μην πηγαίνετε εις τους καφενέδες και εις τα μπιλιάρδα. Να δοθήτε εις τας σπουδάς σας, και καλλίτερα να κοπιάσετε ολίγον δύο και τρεις χρόνους, και να ζήσετε ελεύθεροι εις το υπόλοιπον της ζωής σας παρά να περάσετε τεσσάρους πέντε χρόνους τη νεότητά σας, και να μείνετε αγράμματοι. Να σκλαβωθήτε εις τα γράμματά σας. Να ακούετε τας συμβουλάς των διδασκάλων και γεροντόνερων και κατά την παροιμία, μύρια ήξευρε και χίλια μάθαινε. Η προκοπή σας και η μάθησή σας να μην γίνει σκεπάρνι μόνο δια το άτομό σας, αλλά να κοιτάζει το καλό της κοινότητος και μέσα εις το καλό αυτό ευρίσκεται και το δικό σας. Εγώ, παιδιά μου, κατά κακή μου τύχη, εξ αιτίας των περιστάσεων έμεινα αγράμματος και δια τούτο σας ζητώ συγχώρηση, διότι δεν ομιλώ όπως καθώς οι δάσκαλοί σας. Σας είπα όσα ο ίδιος είδα, άκουσα και εγνώρισα, δια να ωφεληθήτε από τα απερασμένα και από τα κακά αποτελέσματα της διχονοίας την οποίαν να αποστρέφεσθε και να έχετε ομόνοια. Εμάς, μη μας τηράτε πλέον. Το έργο μας και ο καιρός μας επέρασε. Και αι ημέραι της γενεάς, η οποία σας άνοιξε το δρόμο θέλουν μετ' ολίγον περάσει. Την ημέρα της ζωής μας θέλει διαδεχθεί η νύχτα του θανάτου μας, καθώς την ημέρα των Αγίων Ασωμάτων θέλει διαδεχθεί η νύχτα και η αυριανή ημέρα. Εις εσάς μένει να ισάσετε και να στολίσετε τον τόπο, όπου ημείς ελευθερώσαμε και δια να γίνει τούτο πρέπει να έχετε ως θεμέλια της πολιτείας την ομόνοια, την θρησκεία και την φρόνιμον ελευθερία. ..»
Έτσι, εμείς οι νεώτεροι Έλληνες που στον Θεόδωρο Κολοκοτρώνη και σε όλους τους ήρωες της απελευθερωτικής επαναστάσεως του 1821, χρωστάμε το παν, οφείλουμε να πράξουμε το μόνο που θα μας ζητούσαν σήμερα.
ΝΑ ΜΗΝ ΤΟΥΣ ΝΤΡΟΠΙΑΖΟΥΜΕ! Γιατί όπως έλεγε και ο Winston Churchill «ο λαός που ξεχνά την Ιστορία του δεν έχει μέλλον».
Γιατί σήμερα έχουμε ξεχάσει την Ιερή παρακαταθήκη της Ελευθερίας που εκείνοι μας κληρονόμησαν. Γιατί σήμερα δεχόμαστε αδιαμαρτύρητα την υποθήκευση των κυριαρχικών μας δικαιωμάτων, την εκ νέου υποδούλωση της πατρίδος μας, τον εξευτελισμό του λαού μας, την απόλυτη εξαθλίωσή του. Γιατί ανεχόμαστε όλους εκείνους που εξυπηρετούν εντολές και επιθυμίες άλλων και προσπαθούν, εν ονόματι της παγκοσμιοποιήσεως και της νέας τάξεως πραγμάτων να αποκόψουν και να ξεριζώσουν από τους Έλληνες την γνώση για την Ιστορία τους, στην προσπάθεια απόλυτου αφελληνισμού της χώρας. Γιατί όλοι αυτοί θέλουν μια Ελλάδα χωρίς Έλληνες.
Συνεπώς, οφείλουμε να καταψηφίσουμε στις επικείμενες εκλογές όλα τα μνημονιακά κόμματα που σκοπό έχουν την περεταίρω εξαθλίωση του λαού μας και την εκποίηση της γης των πατέρων μας και των παιδιών μας. Έχουμε χρέος να αναζητήσουμε και να ψηφίσουμε κόμματα που ανταποκρίνονται στα λόγια του Ιωάννη Καποδίστρια, του πρώτου Κυβερνήτη της Ελλάδος, ο οποίος μιλώντας στην Δ΄ Εθνοσυνέλευση στις 11 Ιουλίου 1829, στο Άργος είπε ανάμεσα στα άλλα: «Όσοι εξ υμών συμμετάσχουν εις την Κυβέρνησιν θέλουν γνωρίσει, ότι δεν είναι δυνατόν να λαμβάνουν μισθούς ανάλλαγους με τον βαθμόν του υπουργήματός των, αλλ' ότι οι μισθοί ούτοι πρέπει να αναλογούν με τα χρηματικά μέσα, τα οποία έχει η Κυβέρνησις εις την εξουσίαν της». Και τελείωσε την ομιλία του μ' αυτή την βαρυσήμαντη δήλωση: «Αρνούμαι να εγγίσω μέχρι και του οβολού τα δημόσια χρήματα ενώ ευρισκόμεθα εν μέσω ερειπίων και ανθρώπων βυθισμένων εις εσχάτην πενίαν».