του Στρατή Μαζίδη
Μια κίνηση η οποία αφενός αποσκοπεί στην προστασία των τατάρων της Κριμαίας αλλά δημιουργεί κι ένα υπόβαθρο, μια μελλοντική διπλωματική επιταγή που πολύ πιθανό να επιχειρήσει να εξαργυρώσει στο άμεσο μέλλον στη Θράκη.
Ο Ερντογάν διαβλέποντας την απομόνωσή του από τη Δύση και το γεγονός πως οι ΗΠΑ ετοιμάζονται να τον αντικαταστήσουν, έκλεισε το μάτι στη Ρωσία στο θέμα της Κριμαίας. Επικοινώνησε με τον ρώσο πρόεδρο Πούτιν και χωρίς να πει επί της ουσίας τίποτε το δεσμευτικό, έμπρακτα δείχνει ότι αναγνωρίζει το νέο status quo της χερσονήσου.
Όταν αύριο μεθαύριο θα επιχειρήσει κάτι αντίστοιχο στη Θράκη, τότε θα έχει λόγους να προσβλέπει αν όχι στη στήριξη, σίγουρα στην ανοχή της Μόσχας. Στην ενδεχόμενη στήριξη όμως θα έχει κι ένα πλεονέκτημα παραπάνω, τη μέχρι στιγμής αντι-ρωσική στάση της Ελλάδας.
Προχθές ένας φίλος μου σημείωνε ότι κακώς υβρίζεται ο Βενιζέλος, καθώς έστω και άθελά του, διπλωματικά θα ήταν λάθος να αναγνωρίσει τη ρωσική εισβολή και να πάει ενάντια στην Ευρώπη διότι τότε θα ήμασταν έκθετοι σε ένα ενδεχόμενο αντίστοιχο σκηνικό στη Θράκη. Βέβαια ιστορικά υπάρχουν τεράστιες διαφορές, αλλά ποιος θα καθίσει να τις αναλύσει;
Ωστόσο ο Βενιζέλος και η ελληνική κυβέρνηση στο σύνολό της δεν έχουν ασχοληθεί με το θέμα όσο θα έπρεπε. Στη σημερινή Ελλάδα τα πάντα αρχίζουν και τελειώνουν στο ψευδο-πρωτογενές πλεόνασμα.
Ο Βενιζέλος καλώς πήγε στο Κίεβο. Καλώς είδε τη νέα ηγεσία. Κακώς όμως δε χρησιμοποίησε αυστηρή γλώσσα δημόσια για τους νεοναζί, τη συμμετοχή τους στο νέο σχήμα και τις πρωτοφανείς απαγορεύσεις αλλά και διώξεις σε βάρος εθνοτικών και θρησκευτικών ομάδων που θυμίζουν τα πρώτα έντονα βήματα των ναζί.
Επίσης θα όφειλε να επικοινωνήσει και με τον μέχρι χθες νόμιμο πρόεδρο της Ουκρανίας Βίκτορ Γιανούκοβιτς αλλά και με τον Πούτιν ΠΡΙΝ εισβάλλει στην Κριμαία (διότι το μετά θα σήμαινε και νομιμοποίηση του καθεστώτος της Κριμαίας ή θα μας έφερνε σε τέλεια αντιδιαστολή με τη Μόσχα εάν υποδεικνύαμε την αποχώρησή του) ζητώντας αυτοσυγκράτηση, την προτίμηση της διπλωματικής οδού κτλ.
Πολύ φοβάμαι, ότι σε αντίθεση με τους άλλους, εμείς δεν έχουμε κάποιο σχέδιο βάσει του οποίου κινούμαστε. Όσα πάνε κι όσα έρθουν. Με τη διαφορά ότι άλλο το τάβλι και άλλο το σκάκι.