Του Στρατή Μαζίδη
Όμως η σημερινή εικόνα στο φαληρικό γήπεδο ήταν απαράδεκτη. Δείγμα ότι οι οπαδοί, γενικά, είναι αχάριστοι ή μεταμορφώνονται όταν περνούν τη σιδερένια πόρτα. Αυτή ήταν η έκπληξη, όχι η νίκη του ΠΑΟ που επειδή ακριβώς είναι μια νεανική ομάδα είχε πολλά κίνητρα για να παλέψει και να νικήσει.
Μεγάλωσα δε σε μια γενιά όπου αλληλοβρίζαμε ο ένας τον άλλο στο γήπεδο, λες και είχαμε κάτι να χωρίσουμε. Τουλάχιστον μεγαλώσαμε και έπηξε λίγο το κεφάλι μας κρατώντας μόνο την καζούρα εκατέρωθεν για να γελάμε.
Πρέπει λοιπόν να είμαστε και δίκαιοι.
Πριν λίγες μόλις ημέρες η ομάδα του ΟΣΦΠ κέρδιζε με μια γεμάτη και καλή εμφάνιση τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ έχοντας πια ο ίδιος το πάνω χέρι. Μια νική για την οποία μίλησε όλος ο κόσμος. Παράλληλα είναι μια ομάδα που τόσο χάρη στις κινήσεις της, όσο και ελλείψει αντιπάλου κυριαρχεί στην Ελλάδα, και έχασε ένα ματς. Έστω αυτό το ματς. Μπορεί να χάσει κι άλλο. Αυτό δε σημαίνει ότι δεν αξίζει το σεβασμό των φίλων του.
Δεν υπάρχει νόμος που να ορίζει να κερδίζει πάντα ο ίδιος.
Και να πούμε και κάτι ακόμη; Αν ήταν ή ο ΠΑΟ ή ο Ολυμπιακός ή ο ΠΑΟΚ ή η ΑΕΚ (κάποτε) να κερδίζουν όλα τα ντέρμπι, τότε δε θα ήταν ντέρμπι και απλά δε θα είχαν κανένα ενδιαφέρον.
Είναι λοιπόν πραγματικά άσχημο τη μια μέρα να επευφημείς μια ομάδα και λίγο μετά να τη γιουχάρεις αλλά κι ένα ακόμη αρνητικό στοιχείο του ότι ο Ελληνας είναι ή του ύψους ή του βάθους.
Η μαγκιά θα ήταν το χειροκρότημα στο τέλος του αγώνα. Αλλά έχουμε ακόμη μέλλον για αυτό...