του Στρατή Μαζίδη
Κατά καιρούς ακούμε διάφορα νούμερα του πόσο μας χρωστάνε οι γερμανοί. Οι εκατοντάδες των δις ποικίλλουν. Όμως για δυο λεπτά, τι τα θέλουμε τα χρήματα αυτά;
Για να κάνουμε την Ελλάδα μεγάλη;
Για να ρεφάρουμε τη χασούρα της καλοπέρασης ορισμένων;
Για να πληρώσουμε τα τοκογλυφικά χρέη;
Για να συνεχίσουμε το πάρτι;
Για τι;
Ξέρετε κάτι; Με εξαίρεση το κατοχικό δάνειο, την αρπαγή του χρυσού, τις καταστροφές των υποδομών της χώρας, που πρέπει να αποζημιωθούν εντόκως, εσείς πιστεύετε ότι η πρώτη εικόνα ή αυτή που ακολουθεί με έναν παλιογερμαναρά που σκότωσε στο Δίστομο τη μάνα που κρατά το παιδί στην αγκαλιά πως μεταφράζονται σε ευρώ;
Πόσα εκατομμύρια; Πόσα δισεκατομμύρια; Αν μας ρωτούσε ο Θεός σε ένα φανταστικό σενάριο πόσα θα πληρώναμε για να ζωντανέψει η μάνα του παιδιού, για να σβηστούν αυτές οι σοκαριστικές μνήμες, θα βρίσκαμε ένα ποσό για να Του πούμε;
Αποζημιώνονται ποτέ εγκλήματα όπως το αίμα και ο βιασμός των ανθρώπινων ψυχών; Ποιος θα δώσει πίσω τη ζωή σε αυτούς τους ανθρώπους; Ποιος θα αποκαταστήσει τα παιδικά χρόνια των ορφανών παιδιών; Δεν είναι όλα λεφτά σε αυτή τη ζωή.
Δε φτάνει λοιπόν η συγγνώμη σας κε Γκάουκ. Και δε φτάνει όχι μόνο λόγω της υφής των εγκλημάτων αλλά και γιατί η σημερινή ευρωπαϊκή συγκυρία είναι ο αδιάψευστος μάρτυρας πως είσαστε αμετανόητοι.
