Φυσικά αυτό ισχύει για κάθε χώρα που έχει ξένο νόμισμα, νόμισμα που δεν εκδίδει η ίδια, όπως εμείς που είμαστε χρήστες του ευρώ ή έχει νόμισμα μετατρέψιμο σε χρυσό ή σε άλλο ξένο νόμισμα.
Κάθε χώρα που ζει υπό τέτοιο καθεστώς είναι υποψήφια να καταστεί αφερέγγυα και να πτωχεύσει, όπως η χώρα μας, και αυτό ανάλογα με τις ορέξεις του χρηματοπιστωτικού συστήματος. Με άλλα λόγια το κράτος δεν μπορεί να είναι φορέας ανάπτυξης και αγοραστής και μετά πάροχος κοινωνικών αγαθών.
Κάθε χώρα που εκδίδει το δικό της νόμισμα γνωρίζει ότι όταν φορολογεί ή δανείζεται από τους πολίτες της το κάνει για να προστατεύει την αγοραστική δύναμη των πολιτών της και να εξασφαλίσει την πλήρη απασχόληση του εργατικού της δυναμικού. Φυσικά μια χώρα που εκδίδει το δικό της νόμισμα ποτέ δεν πτωχεύει, ποτέ δεν απολογείται στα συμφέροντα των αγορών. Το συνετό κράτος είναι ο φορέας ανάπτυξης της χώρας και πάροχος κοινωνικών αγαθών.
2. Τα ελλείμματα του προϋπολογισμού αποτελούν βάρος στις επερχόμενες γενεές. Ναι, αυτό είναι αλήθεια για κάθε χώρα που έχει ξένο νόμισμα, όπως εμείς που είμαστε χρήστες του ευρώ. Όλοι φανταζόμαστε τι δυσβάστακτα χρέη αφήνουμε στις μέλλουσες γενεές με το ευρώ. Όλη μας την μέλλουσα παραγωγή θα την πουλάμε να ξεχρεώνουμε, αν ξεπεράσουμε φυσικά τον σκόπελο το πώς θα παράγουμε αν δεν δαπανάμε εμείς και το κράτος.
Εν τούτοις καμία χώρα που εκδίδει το δικό της νόμισμα δεν έχει να αντιμετωπίσει τέτοιο φόβο. Όσο και να είναι το υψος του χρέους της, μια χώρα που εκδίδει το νόμισμα της είναι αστείο να λέμε ότι την μέλλουσα παραγωγή θα την πουλήσει για να ξεχρεώσει τους Έλληνες 30 χρόνια πίσω!! Κανένα έλλειμμα όσο και υψηλό να είναι δεν θα εμποδίσει τους μελλοντικούς Έλληνες να παράγουν όσα θέλουν να παράγουν εφ’ όσον έχουν το δικό τους νόμισμα. Ο μόνος περιορισμός που υπάρχει είναι οι πόροι της οικονομίας.
3. Τα ελλείμματα του δημοσίου απορροφούν τις αποταμιεύσεις μας. Φυσικά αυτό είναι αλήθεια για κάθε χώρα που έχει ξένο νόμισμα, όπως εμείς το ευρώ. Όταν το κράτος φορολογεί τους πολίτες της για να βρει κεφάλαια ή να πληρώσει τις αγορές τότε οι λογαριασμοί μας στις τράπεζες μειώνονται. Αυτό άλλωστε όλοι το ζούμε σήμερα. Μειώθηκαν οι αξίες των παγίων στοιχείων μας λιγοστεύουν και τα λεφτά μας στις Τράπεζες.
Ποτέ όμως σε μια χώρα που εκδίδει το δικό της νόμισμα αυτό δεν είναι δυνατόν να συμβεί. Αντίθετα τα ελλείμματα του δημοσίου δεν είναι τίποτα άλλο παρά τα περισσεύματα μας στους Τραπεζικούς μας λογαριασμούς, ο πλούτος μας. Τα πρωτογενή περισσεύματα μειώνουν τον πλούτο μας, τις καταθέσεις μας στις τράπεζες, μειώνουν την κατανάλωση, τις επενδύσεις και αυξάνουν τα επιτόκια.
4. Σε μια χώρα που δεν εκδίδει το δικό της νόμισμα είναι λογικό το κράτος να εξασφαλίζει την ελαχίστη παιδεία, την ελαχίστη υγεία την ελαχίστη σύνταξη. Αυτό ήδη στη χώρα μας έχει τεθεί σε εφαρμογή. Νοσοκομεία διαλύονται, σχολεία και Πανεπιστήμια επίσης, οι συντάξεις από μήνα σε μήνα μειώνονται, οι δε επικουρικές συντάξεις σε λίγο χρόνο θα είναι μια ανάμνηση. Ήδη ανακοινώθηκαν μειώσεις ασφαλιστικών κρατήσεων, εργοδοτών και εργαζομένων, που διαλύουν τα ταμεία. Για ποιο λόγο γίνονται όλα αυτά; Ακριβώς επειδή η χώρα δεν έχει το δικό της νόμισμα. Είναι αδιανόητο να σταθεί ένα σύστημα υγείας, παιδείας και συντάξεων όταν 3,5 εκατομμύρια απασχολούμενοι πρέπει να υποστηρίζουν 4,7 εκατομμύρια μη απασχολούμενος όταν η χώρα έχει ξένο νόμισμα. Έτσι λοιπόν όλα ανατίθενται στην ελεύθερη αγορά που με την σειρά της θα τα κανονίσει. Οι Έλληνες έχουν μπει σε μεγάλη δοκιμασία λόγω ανοησίας της καθεστηκυίας τάξης που μας έβαλε στο ευρώ.
Αλλά ας υποθέσουμε για μια στιγμή ότι έχουμε το δικό μας νόμισμα. Ακόμα ας υποθέσουμε ότι εργάζεται μόνο ένας Έλληνας και οι υπόλοιποι 10.999.999 Έλληνες είναι συνταξιούχοι. Αυτός ο ένας Έλληνας λοιπόν τα κάνει όλα, την αγροτική παραγωγή την βιομηχανική παραγωγή, προσφέρει υπηρεσίες, κάνει ραδιοφωνικές και τηλεοπτικές παραγωγές, προσφέρει υγεία, τέλος πάντων όλα τα κάνει αυτός. Ποια είναι η ουσία του προβλήματος εδω. Η ουσία του προβλήματος εδώ δεν έγκειται στο αν οι συνταξιούχοι έχουν λεφτά να αγοράσουν από τον έναν αυτό που παράγει, αλλά αν ο ένας έχει επαρκή κεφάλαια και τέτοια παραγωγικότητα που να μπορεί να παράγει τα πάντα για τους 10.999.999 συνταξιούχους Έλληνες. Αν αυτό δεν συμβεί, τότε όσα λεφτά και να έχουν εξοικονομήσει οι συνταξιούχοι Έλληνες, και υπάρξει μειωμένη παραγωγή, τα λεφτά τους θα εξαφανιστούν στην στιγμή σαν καπνός από τον πληθωρισμό. Άρα το πρόβλημα έγκειται στο να μπορεί να υπάρχει η διαρκής εκείνη ανεμπόδιστη δαπάνη που θα καθιστά εφικτή την απασχόληση όλων τον πόρων της οικονομίας. Και αυτό μπορεί να γίνει όταν μια χώρα έχει δικό της νόμισμα και συνετούς πολιτικούς. Αυτό το δήθεν πρόβλημα των μη βιώσιμων ταμείων λόγω αύξησης των συνταξιούχων είναι γελοίο.
5. Σε μια χώρα που έχει ξένο νόμισμα πράγματι το εμπορικό έλλειμμα δημιουργεί ανεργία και μειώνει την εθνική παραγωγή. Κατά συνέπεια το κράτος θα πρέπει να γίνει εξαγωγικό, που σημαίνει ότι κάποιο άλλο έθνος θα γίνει ελλειμματικό. Το πρόβλημα αυτό της ανισορροπίας των ελλειμμάτων θα καταστεί ‘η μεγαλύτερη αίτια εξαθλίωσης, κοινωνικής δυσαρέσκειας και ακόμα αιτία πολέμων και επαναστάσεων, επειδή υποτίθεται ότι υπάρχει κάποιος ευέλικτος αυτόματος μηχανισμός προσαρμογής, ο όποιος ωθεί τα πράγματα προς την ισορροπία αρκεί να εμπιστευτούμε την μη παρέμβαση (του κράτους, laissez faire) που δεν είναι τίποτα άλλο παρά ένα δόγμα αυταπάτης, που δεν λαμβάνει οπ’ όψη την ιστορική εμπειρία αλλά και που δεν έχει κάποια ισχυρή θεωρία να στηριχτεί’ όπως τόνισε ο Κέϋνς. Τι προσπαθούμε να κάνουμε εμείς σήμερα; Να γίνουμε μια χώρα εξαγωγική, έτσι ώστε να έχουμε ευρώ αφού δεν εκδίδουμε το δικό μας νόμισμα. Και πως θα γίνουμε εξαγωγική χώρα; Διαλύοντας σταδιακά το κράτος, ιδιωτικοποιώντας νοσοκομεία, παιδεία, έργα υποδομής κτλ, μειώνοντας τα μεροκάματα σε επίπεδο Κίνας και προσδοκώντας τον καλό Τραπεζίτη και τον καλό καπιταλιστή να επενδύσουν στη χώρα μας. Με επιτόκια ‘καμάρι’ πάνω από 5%. Ήδη το πείραμα έχει αποτύχει. Παρά την ανεργία και τα χαμηλά μεροκάματα οι εξαγωγές μειώθηκαν το 2013. Πότε θα έλθει η ανάκαμψη κανείς δεν το γνωρίζει. Ούτε οι απολογητές του ευρώ.
Ας υποθέσουμε ότι έχουμε το δικό μας νόμισμα. Αλήθεια πρέπει να φοβόμαστε για το έλλειμμα στο ισοζύγιο πληρωμών; Ας μην ξεχνάμε δυο πράγματα. Ότι η πλήρης απασχόληση έχει να κάνει με την συνολική δαπάνη της οικονομίας. Αν η οικονομία είναι ψυχρή την φουντώνουμε με τις περικοπές φόρων και την αύξηση των δαπανών του κράτους, αν έχει ζεσταθεί (πληθωρισμός) περικόπτουμε δαπάνες και φορολογούμε. Ακόμα δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι ο πραγματικός πλούτος μιας χώρας αποτελείται από αυτά τα οποία παράγει για τον εαυτό της, από αυτά που εισάγει μείον αυτά που εξάγει. Κατά συνέπεια οι εισαγωγές αγαθών και υπηρεσιών ανεβάζουν το επίπεδο της ζωής μας. Είναι πραγματική ωφελιμότητα, ή κάπως τολμηρότερα, το έλλειμμα στο ισοζύγιο πληρωμών είναι αυτό που κάνει την ζωή μας καλύτερη. Απλά έτσι είναι. Οι εξαγωγές είναι κόστος, οι εισαγωγές ωφελιμότητα.
Ας δούμε μια τυπική συναλλαγή για να κατανοηθεί το θέμα. Ας υποθέσουμε ότι θέλετε να αγοράσετε ένα αυτοκινητάκι από την Ιταλία. Πάτε στην Τράπεζα, η Τράπεζα σας δίνει ένα δάνειο, ανοίγει μια πίστωση για την FIAT, η FIAT δημιουργεί ένα λογαριασμό στην Αθήνα στα βιβλία της. Όλοι είναι ευτυχείς. Εσείς έχετε ένα αυτοκίνητο, η Τράπεζα έχει ένα δάνειο και ένα λογαριασμό της FIAT, η FIAT έχει ένα λογαριασμό στη Τράπεζα πουλώντας ένα αυτοκίνητο στην Αθήνα. Όλοι έχουν αυτό που επιθυμούν. Πουθενά δεν υπάρχει ανισορροπία. Η FIAT τα χρήματα της τα κάνει ότι θέλει. Αγοράζει ελληνικά προϊόντα ή κάποια άλλη αξία. Πουθενά δεν είναι δυνατόν να υπάρξει ανισορροπία. Την ανεργία δεν την προκαλούν οι εισαγωγές αλλά το έλλειμμα της συνολικής δαπάνης της οικονομίας.
6. Εφ όσον το ευρώ έχει διαρκή αξία, ζητείται ως μέσον αποθησαυρισμού όπως ο χρυσός, αφού η ΕΚΤ επιβάλει διαρκώς την ισορροπία μεταξύ προσφοράς και ζήτησης. Κατά συνέπεια ως προς την παραγωγή το ευρώ είναι ουδέτερο δηλαδή καθορίζει μόνο το επίπεδο των τιμών. Η αξία του ευρώ με άλλα λόγια δεν προκύπτει από την δαπάνη του αλλά από την παρακράτηση του. Είναι ο ιδανικός χρυσός. Αυτό πρακτικά σημαίνει στο μυαλό τους, ότι όσες πιο πολλές αποταμιεύσεις θα υπάρχουν τόσο και πιο πολλά κεφάλαια θα είναι διαθέσιμα για επενδύσεις. Απλή λογική. Φυσικά μια τέτοια άποψη υπονομεύει όλη την οικονομία. Δεν κάνει τίποτα άλλο παρά να αποστερεί από πόρους την παραγωγική οικονομία, και να τους οδηγεί στο χρηματοπιστωτικό σύστημα, με αποτέλεσμα να ζούμε κρίσεις σαν αυτή που ζούμε σήμερα από το 2008 ή σαν αυτή που ζήσαμε το 1929. Άλλα η λογική έχει κάπως αλλιώς και λέγεται το ‘παράδοξο της φειδούς’. Αν αποφασίσουμε να μην δαπανήσουμε το εισόδημα μας, το αποτέλεσμα δεν θα είναι ότι θα έχουμε κάνει ‘οικονομία’, αλλά μάλλον ότι θα χάσουμε τις δουλειές μας. Αφού ότι παρήχθη δεν επωλήθη, οι επιχειρήσεις θα μειώσουν την παραγωγή τους και θα απολύσουν εργάτες. Δηλαδή επί της ουσίας δημιουργείται ανεργία και μειώνονται οι αποταμιεύσεις. Αντίθετα αν δαπανήσουμε όλα μας τα εισοδήματα και ακόμα το κράτος κάνει ελλείμματα για να αγοράσει όλη την παραγωγή και προβεί και σε νέες επενδύσεις τότε στο τέλος θα έχουμε επιπρόσθετο πλούτο, δηλαδή νέες αποταμιεύσεις και καθόλου ανεργία. Με άλλα λόγια οι επενδύσεις καθορίζουν τις αποταμιεύσεις και όχι οι αποταμιεύσεις τις επενδύσεις. Χρειαζόμαστε άραγε αυτό το ‘ανώμαλο’ νόμισμα που λέγεται ευρώ;
Κι παρ’ ολ΄ αυτά, καλούμεθα στις προσέχεις ευρωεκλογές, αυτά τα 6 καρφιά του ευρώ, που σκοτώνουν τους Λαούς της Ευρώπης και τον Λαό μας, να τα επιβραβεύσουμε. Τα κόμματα τις καθεστηκυίας τάξης, ΝΔ, ΣΥΡΙΖΑ, ΠΑΣΟΚ, ΠΟΤΑΜΙ, από έλλειψη γνώσης, το ελάχιστο που μπορώ να πω, πολιτεύονται για μια εξουσία όχι υπέρ του Λαού, αλλά υπέρ των Τραπεζιτών. Ζούμε μέρες πνευματικής κατάντιας. Ας στηρίξουμε τα κινήματα του Εθνικού Νομίσματος, της Δραχμής. Ας τους γυρίσουμε την πλάτη.
Καλή Ανάσταση!!
spyridonstalias@hotmail.com
triklopodia.gr