Της
Βάσιας Ζαριφοπούλου*
Απ’ το ηχηρό σύνθημα «ΕΟΚ και ΝΑΤΟ, το ίδιο συνδικάτο», από την «αλλαγή» και τον «εκσυγχρονισμό», σε έσπρωξαν στο «λεφτά υπάρχουν» και... τσίμπησες!
Είπαν «όχι στο μνημόνιο», τσίμπησες, και πήγαμε στο μνημόνιο.
«Δεν είναι οι λογαριασμοί της ΔΕΗ, ο μοχλός για να εισπράττεις τέλη ή φόρους» είπε ο Βενιζέλος, τσίμπησες πάλι, και σε ξεσκίζουν τώρα με χαράτσια μέσω ΔΕΗ, εις το όνομα της σωτηρίας της πατρίδας.
Ο πλήρους ανισορροπίας λόγος αυτών των δήθεν πολιτικών προσώπων υφαίνεται με βάση τη στρεψοδικία, την υπεκφυγή, το ψέμα, την αποσιώπηση κοινωνικών και πολιτικών ζητημάτων ακόμη και εξαιρετικά ζωτικής σημασίας.
Και εξακολουθείς, με την διαστροφική μανία ενός serial killer, να τους ψηφίζεις οδεύοντας στην αυτοκαταστροφή σου και την φυσική καταστροφή της οικογένειάς σου και της χώρας σου.
Πριν τσιμπήσεις φρόντισες να απενοχοποιήσεις την ψήφο σου:
- Ψηφίζω ιδεολογία (όχι γιατί με διόρισαν)
- Ψηφίζω τον καταλληλότερο (όχι τον κουμπάρο που τακτοποίησε το θέμα μου)
- Ψηφίζω δεξιά-αριστερά (όχι γιατί ακολουθώ την παράδοση της οικογένείας μου)
- Ψηφίζω τον τάδε για να μη βγει ο δείνα (όχι γιατί ο δείνα δεν με διόρισε)
Το δέλεαρ είναι το μέσο ή καλύτερα το δόλωμα που μας παρασύρει μέσα στη φάκα της λανθασμένης επιλογής. Είναι ο ‘κακός ο λύκος’ που υπομονετικά παραμονεύει μια στιγμή αδυναμίας μας ή μια στιγμή διάσπασης της προσοχής μας, μεταμφιεσμένος σε ‘καλή γιαγιά’.
Η αναμενόμενη από μία πράξη δυνητική απολαβή εύκολα παρασύρει σε λανθασμένη κατεύθυνση, με αβέβαιη ή και καταστροφική κατάληξη. Καταλήγει να γίνεται το αποτελεσματικότερο μέσο για ποικίλες καταστροφές.
«Ηδονήν, μέγιστον κακού δέλεαρ», όπως αναφωνεί ο Πλάτων στον Τίμαιο (69d). Η ηδονή, δηλαδή, είναι το μεγαλύτερο δέλεαρ για τις κακές πράξεις.
Οι οικονομικές απολαβές, η κοινωνική καταξίωση, ο πόθος της δόξας, πάσης φύσεως σύνδρομα και διαστροφές, που εκλαμβάνονται ως ‘ανάγκες’, ωθούν σε λανθασμένες επιλογές για το προσωπικό και εν τέλει το συλλογικό συμφέρον. Και παρ’ότι δηλώνεις ευθαρσώς ότι είσαι καχύποπτος και δεν εμπιστεύεσαι πλέον κανένα…πάλι τσιμπάς!
Κάποτε είχαν ρωτήσει τον Ρόναλντ Ρέηγκαν, Πρόεδρο των ΗΠΑ, (1981-1989), αν μπορεί ένας ηθοποιός να είναι Πρόεδρος. "Πώς μπορεί ένας Πρόεδρος να μην είναι ηθοποιός;" ήταν η απάντησή του.
Ήδη ο Πλάτων στην “Πολιτεία” του εισάγει την έννοια του «γενναίου ψεύδους», ενός κατασκευασμένου μύθου, στον οποίο θα βασίζεται η σταθερότητα της πολιτείας. «Τα επανορθωτικά ιαματικά ψέματα μια κυβέρνηση δεν πρέπει να τα περιμένει από τους ποιητές. Η εφεύρεση τέτοιων μύθων πρέπει να είναι αποκλειστικό προνόμιο της πολιτείας υποστηρίζει, ως γνήσιος υπέρμαχος της ολιγαρχίας. Ενώ ο Αριστοτέλης, θεωρεί πως τα ψεύδη έστω και αν βαφτίζονται γενναία, χρήσιμα ή ιαματικά είναι επικίνδυνα και μπορεί να φέρουν στάσεις και ταραχές.
Μην τσιμπάς!
Σε θέλουν δούλο τους και πάντα υποτελή, όλα ανεξαιρέτως τα κόμματα της ξενόφερτης τυραννοκρατίας. Ζεις σε ένα κατ’ επίφασιν «δημοκρατικό πολίτευμα ή πολιτικό σύστημα». Εν τέλει όμως, υπηρετείς ένα στην ουσία ανελέητο δεσποτικό καθεστώς εξουσίας, που με τα δήθεν διαφορετικά κομμάτια του ή αποκόμματα, αυτά που σου παρουσιάζει με τις ευλογίες του ως «κόμματα», πετυχαίνει τον στόχο του: Να σε παραπλανήσει και να σου ρουφήξει το αίμα!
Ας ξεκαθαρίσουμε τις έννοιες:
Σύστημα: μία οντότης μερών που, μέσω των αμοιβαίων αλληλεπιδράσεών τους, λειτουργούν συλλογικά προς το κοινόν τους συμφέρον.
Άρα, και ένα πολιτικό σύστημα ή πολίτευμα, επίσης είναι μία οντότης μερών, π.χ. θεσμών, που μέσω των αμοιβαίων αλληλεπιδράσεών τους λειτουργούν συλλογικά προς το κοινόν τους συμφέρον. Π.χ. ένα πολίτευμα μερικής αντιπροσωπεύσεως ή ένα πολιτικό σύστημα καθολικής αντιπροσωπεύσεως.
Καθεστώς: αποβλέπει όχι σε ένα κοινό ή συλλογικό συμφέρον, αλλά στο προσωπικό συμφέρον του μονάρχη ή των τυράννων. Π.χ., εκείνο της τυραννικής κομματοκρατίας που βιώνουμε τώρα.
Πηγή: http://tonoikaipnevmata.wordpress.com/2013/10/13/η-ευαισθητοποίησί-μας-στην-καθεστωτι/
Βάλε μπουγάδα με λευκαντικό στις σκέψεις σου. Δες το μπαγιάτικο ψάρι-δέλεαρ, που σου σερβίρουν. Και φώναξέ τους δυνατά: Ευχαριστώ, δεν θα πάρω άλλο πια!
*Η Βάσια Ζαριφοπούλου είναι ζωγράφος, πτυχιούχος της Académie Royale des Beaux Arts de Bruxelles και δοκιμιογράφος.