Του Στέλιου Συρμόγλου
Αποκαλύπτονται με "εικόνα" και "ήχο" δόλιες μεθοδεύσεις, που καταδείχνουν πασίδηλα ότι, αν μη τι άλλο, κάτι συμβαίνει στη χώρα όπου ευδοκιμεί το πολιτικό ψέμα και η πολιτική βλακεία, "καρυκευμένη" με αλαζονεία. Και από το έκδηλο "άγχος" των αυτοπροσδιοριζόμενων ως "σωτήρων" μας, από την έκφραση και τις συσπάσεις του προσώπου τους, καθώς προβαίνουν σε πομφολυγώδεις δηλώσεις περί εξόδου της χώρας στις αγορές και το "κλείσιμο" των μνημονίων στο χρονοντούλαπο της ιστορίας, καταφαίνεται η απεγνωσμένη προσπάθειά τους να αποπροσανατολίσουν το λαό και να αντλήσουν οφέλη από τη δεξαμενή της λαικής προσδοκίας, εν όψει μάλιστα εκλογών...
Την ίδια ώρα οι "ζωντανοί νεκροί" αυξάνονται ανάμεσά μας. Είναι οι χιλιάδες των ανέργων και των συμπολιτών μας που αγωνιούν για την επιβίωσή τους και στα...όνειρά τους μόνιμα βρίσκει "καταφύγιο" ο εφιάλτης του αύριο. Κάποιοι από δεν τους βλέπουν ή δεν θέλουν να τους βλέπονε, γιατί είναι εγκλωβισμένοι στο βολικό τους μικρόσκοσμο. Και με παρωπίδες την απάθεια ή ακόμη και την εναγώνια προσπάθειά τους να διαφυλάξουν τα όποια κεκτημένα, συνεχίζουν να διατρέχουν την καθημερινότητα της ζωής τους, έστω με τις όποιες προσαρμογές τους, αγνοώντας επιδεκτικά ότι τα "νεκροταφεία" της ζωής είναι γεμάτα από μακάριους συνανθρώπους μας και πάντα υπάρχουν διαθέσιμες θέσεις για όλους μας...
Φτάσαμε στο οριακό σημείο να συνειδητοποιούμε, όσοι τέλος πάντων το συνειδητοποιούμε, ότι ζούμε σε μια πατρίδα που προδίδει τις γενιές και "σκοτώνει" τα όνειρα των νέων παιδιών, πριν ακόμη σχεδόν γεννηθούν! Κι αυτή την πατρίδα την αγαπάς όπως την κακή μάνα, αλλά μόνιμα πληγωμένος και διασπασμένος. Και ποιος νοιάζεται στο τέλος τέλος για τη δική μου ή για τη δική σου διάσπαση, όταν ο καθένας έχει το δικό του σαράκι; Μήπως αυτό το "σαράκι" κατάντησε να είναι η μικρή μας και αναπόδραστη ευτυχία; Ας μη φανεί παράξενο. Γιατί πως αλλιώς να ερμηνευτεί η θεληματική μας προσαρμογή στο ρυθμό της απιστίας και της προσδοσίας, που πάντα εμφανίζεται φτιασιδωμένη με νέο πολιτικό πρόσωπο;
Μήπως τελικά κατασκευάζουμε οι ίδιοι το πλαίσιο, τους ρυθμούς και...ζητείται λυτρωτής που θα μας προδώσει; Μήπως πασχίζουμε να μετουσιώσουμε την εντύπωση από το αδρό γεγονός, για να τη στριμώξουμε μέσα στα ασφυκτικά σύνορα της φαντασίας μας; Εξάλλου, αν εξαιρέσουμε ορισμένα πρόσωπα της χούντας, ποιους άλλους το έθνος κατηγόρησε και ενήγαγε για προδοσία; Εδω η προδοσία δεν στέκεται στη στενή έννοαι των εδαφικών υποθέσεων ή κρατικών μυστικών, αλλά στην ευρύτερη έννοια της καταλήστευσης των ονείρων, των προσδοκιών, της εθνικής κυριαρχίας και της ισοπέδωσης της ψυχοσύνθεσης και της νόησης ενός λαού.
Τείνω να πιστέψω τελικά πως ο λαός μας έχασε το αίσθημα της ζωής: Τον ενθουσιασμό, το θρίαμβο, τη δημιουργία, την ανάσα του νέου που φτιάχνεται με το μυαλό, με τα χέρια και την καρδιά. Συνηθίσαμε στην επίπεδη ζωή. Στο πρόβλημα χωρίς προβληματισμό και να απολαμβάνουμε τη μίζερη κατάστασή μας, όπως οι αρρωτομανείς την αρρώστια τους. Ευτυχώς που κάνουν λάθη ολέθρια οι πολιτικοί, για να σιγουρευόμαστε για τα άλλοθί μας. Πόσοι μελετάνε τους καιρούς; Πόσοι δουλεύουν με την έννοια του δημιουργικού μόχθου;
Πόσοι αγανακτούν με τον εαυτό τους; Τα βάζουν μόνο με τους άλλους! Αγκαλιάζουν τη μιζέρια του πνεύματός τους και αποχαυνωμένοι περιμένουν τα πάντα και το τίποτα. Διανθίζουν τη ζωή τους και με κάποιες συνήθειες "δραπέτευσης" από την πραγματικότητα τους και αίφνης βρίσκονται στις παρυφές της "μακαριότητας". Είναι φανερό το πως βολεύτηκε αυτός ο λαός στην ανούσια ζωή του και εξέθρεψε τους "ψευδοσωτήρες", τους πραγματικά άπιστους και προδότες του!...
Και στο επίμονο ερώτημα "τι πρέπει να γίνει....", προέχει η συνειδητοίηση της κατάστασής μας. Οταν για χρόνια εθιστήκαμε να μας "σερβίρουν" κατά το μενού των ανγκών τους, με αμνήμονες μνήμες και αλλοιώσεις, γίναμε κυκλοθυμικοί, ευμετάβολοι, εύπιστοι και ευαπάτητοι, πολιορκημένοι και παραδομένοι στην Κίρκη της εκάστοτε εξουσίας, νομίζοντας ότι συλλογιζόμαστε και μάλιστα συμμετέχουμε στα δρώμενα. Και ως μακάριοι αναζητητές του ανέφικτου, οδηγηθήκαμε στην πολιτική, πολιτιστική και οικονομική μας άβυσσο.
Οταν συνειδητοποιήσουμε την κατάσταση μας και δεχόμαστε τις αλληλεπιδράσεις και τις διαπιδύσεις, αλλά όχι τις εκβιασμένες μίξεις της πολιτικής, θα μπούμε κάτω από τη φλούδα των φαινομένων και θα αντιληφθούμε τις πολλαπλές συναρτήσεις του γίγνεσθαι. Ετσι θα αποκτήσουμε μια ώριμη εποπτεία και καθολική θεώρηση των πραγμάτων και θα μετατραπούμε σε "αφυπνισμένους" πολίτες, για την επιδίωξη κάποιου βάθους και κάποιου ορίζοντος απ΄ όπου ανασύρονται ή προβάλλονται αλήθειες. Και δεν θα είμαστε "δουλοπάροικοι" και επαίτες, παραδομένοι στη "χλεύη" των άλλων ευρωπαικών λαών, που μας βλέπουν ως παρείσακτους στην "Ευρώπη" της Ελλάδας!...
Με την ανατροπή καθαρίζεται η κόπρος του Αυγεία. Η ανατροπή ωστόσο χρειάζεται αυτεπίγνωση και αξιολογικά κριτήρια για την επιλογή των ανθρώπων, που θα μας οδηγήσουν στην πραγματική έξοδο από την κρίση. Μια κρίση που ξεπερνά τα όρια της οικονομίας και εκτείνεται στην κρίση των θεσμών και των αξιών! Το χρονοδιάγραμμα εξαρτάται από εμάς. Μέχρι σήμερα έχουμε αποδείξει με τις επιλογές μας ότι διαθέτουμε διαβατήριο και εισιτήριο πολλαπλών διαδρομών προς τον πολιτικό μαζοχισμό με εκμαυλισμένες συνειδήσεις...