Του Άγη Βερούτη
Μετά από δώδεκα μήνες Μνημονίου σύσσωμοι οι πολιτικοί της χώρας αρνούνται να δουν το προφανές.
Το Μνημόνιο δεν εφαρμόζεται, ή μάλλον
εφαρμόζονται μόνο εκείνα τα μέτρα που έχουν εισπρακτικό χαρακτήρα. Μετά από δώδεκα μήνες Μνημονίου σύσσωμοι οι πολιτικοί της χώρας αρνούνται να δουν το προφανές.
Την ίδια στιγμή οι σπατάλες των φόρων που πληρώνει ο ιδιωτικός τομέας, επί των υπεραξιών που δημιουργεί με τον ιδρώτα και το μόχθο του ο εργαζόμενος στον ιδιωτικό τομέα, συνεχίζονται αμείωτες.
Η προφανής και πρωτοφανής αδιαφορία των πολιτικών να προσπαθήσουν να βγάλουν τη χώρα από την κρίση είναι πλέον αντιληπτή από το σύνολο του Ελληνικού Λαού. Φαίνεται στις δημοσκοπήσεις που δίνουν μικρότερη από 55% την αποδοχή του συνόλου των κομμάτων με παρουσία στη βουλή. Δυστυχώς οι πολιτικοί μας προφασιζόμενοι τη μη-διατάραξη των “κεκτημένων” των κομματικών στρατών τους που εκπροσωπούνται από τους συνδικαλιστές, καθυστέρησαν έναν ολόκληρο χρόνο για να συρρικνώσουν το Ελληνικό Δημόσιο, να απελευθερώσουν τα κλειστά επαγγέλματα, και να απεμπλέξουν την αγορά από το στραγγαλισμό που της επιφέρει η Σοβιετικού τύπου εμπλοκή του κράτους σε αδειοδότηση και έλεγχο κάθε δραστηριότητας του ιδιωτικού τομέα, με βάση μάλιστα βυζαντινοπρεπείς κανόνες και την απαραίτητη αλληλοαναιρούμενη νομοθεσία.
Η πολυπόθητη ανάπτυξη δεν απαιτεί καμιά περίπλοκη συνταγή κύριοι πολιτικοί. Απαιτεί απλά να σταματήσετε να ανακατεύετε το Δημόσιο σε κάθε παραμικρή κίνηση που κάνει ο ιδιωτικός τομέας, και να αφήσετε τον υγιή ανταγωνισμό να κάνει τη δουλειά του.
Αυτό είναι όλο!
“Κάτω τα χέρια” λέγεται!
Οπουδήποτε εμπλέκεται το δημόσιο (δηλαδή παντού) δημιουργούνται εστίες διαφθοράς, χρηματισμών, μικρών ή μεγάλων καθυστερήσεων, πρόσθετου κόστους, και φυσικά το παρεπόμενο όλων των παραπάνω: απώλεια της ανταγωνιστικότητας.
Μετά από ένα χρόνο Μνημόνιο είμαι πιο απαισιόδοξος από όσο ήμουν όταν ξεκίνησε. Εξηγώ: όταν ξεκίνησε, η προοπτική ήταν ότι θα απελευθέρωνε την οικονομία και θα της επέτρεπε να ιαθεί, επουλώνοντας μόνη της τα τραύματα από 35 χρόνια παρασιτοκρατίας.
Στον ένα χρόνο που πέρασε τίποτε από όσα έπρεπε να γίνουν άμεσα δεν έγινε. Ούτε καν οι μετατάξεις στον ΟΣΕ, ούτε το κλείσιμο των 121 οργανισμών χωρίς αντικείμενο που όμως έχουν δημοσίους υπαλλήλους αλλά δεν έχουν γραφεία ή δραστηριότητα, ούτε η διακοπή πληρωμής συντάξεων σε 60.000 νεκρούς (συγγνώμη βρήκαν καμιά διακοσοπενηνταριά νεκρούς που εισπράττουν ακόμη σύνταξη, ψάχνοντας εκείνους που φαίνονταν γεννημένοι πριν το 1921, σε πέντε-έξι δήμους μόνο που έψαξαν, ενώ για τους κάτω των ενενήντα ετών που λογικά είναι η πλειοψηφία το πλιάτσικο συνεχίζεται ακάθεκτο). Οι οικονομικές πληγές συνεχίζουν να αιμορραγούν στο ρυθμό των 66 εκατομμυρίων ευρώ περισσότερα από όσα εισπράττει το κράτος καθημερινά! Κάθε μέρα! Και οι πολιτικοί σφυρίζουν αδιάφορα!
Μήπως έχουν κάτι άλλο στο νου τους, κάποια πηγή εσόδων που δεν φανταζόμαστε, που θα χρησιμοποιήσουν όταν οι Ευρωπαίοι εταίροι μας πάψουν να τους δανείζουν;
Φοβάμαι πως ναι...
Μα θα πει κάποιος φίλος αναγνώστης, και λογικά, πού θα βρεθούν λεφτά τώρα πλέον;
Θα μου πει ότι το πολιτικό κατεστημένο των τελευταίων 35 ετών απέσπασε από τον Έλληνα τα όσα χρήματα είχε βάλει στην άκρη στο ασφαλιστικό ταμείο του με εισφορές δεκαετιών. Τα πήρε και τα έβαλε άτοκα σε τράπεζες ημετέρων, όταν ο πληθωρισμός έτρεχε με 25% ετησίως. Μετά τα υπόλοιπα τα χάρισε ως “κοινωνικές συντάξεις” σε αναξιοπαθούντες τυφλούς οδηγούς λεωφορείων, παραπληγικές γυμνάστριες, και κάθε είδους “φίλιους” ψηφοφόρους. Ό,τι έμεινε τοποθετήθηκε στην κλοπή του Χρηματιστηρίου με εντολές της πολιτικής ηγεσίας, και τα τελευταία ψίχουλα τα αποτελείωσαν με τα “δομημένα” ομόλογα. Τόσο καλά “δομημένα” που με την έκδοσή τους έχασαν το 50% της αξίας των. Τα τρέχοντα έσοδα φρόντισαν να εξαντλούνται με προμήθειες του συστήματος υγείας σε απίστευτα υψηλές τιμές. Δεν έχει άλλα χρήματα εκεί.
Μετά θα μου πει ο φίλος, ό,τι ρευστό προς επένδυση του Έλληνα υπήρχε, φαγώθηκε στο ξέφραγο αμπέλι της “Μεγάλης Χρηματιστηριακής Απάτης” της δεκαετίας του ‘90 με τη συναίνεση, “φίλια προπαγάνδα” και καθοδήγηση των τότε κυβερνήσεων. Και τα υπόλοιπα που έχουν οι Έλληνες στην άκρη για “ώρα ανάγκης” σε αποταμιεύσεις (220 δισ. ευρώ), ήδη εξαντλούνται με ρυθμό 30-40 δισ. ευρώ μείωση καταθέσεων στους τελευταίους 12 μήνες, γιατί οι Έλληνες τρώνε από τα έτοιμα, πληρώνουν περαιώσεις από τα έτοιμα, πληρώνουν έκτακτες εισφορές από τα έτοιμα, πληρώνουν ένα ευρώ φόρο στο λίτρο της βενζίνης από τα έτοιμα, πληρώνουν τεράστια τέλη κυκλοφορίας και υπέρογκα διόδια από πάνω όταν χρησιμοποιούν τους δρόμους που πλήρωσαν και ακόμη δεν φτιάχτηκαν, και ο ρυθμός εξάντλησης των καταθέσεων αυξάνεται, ενώ ο τραπεζικός τομέας βρίσκεται σε πιστωτική συρρίκνωση διότι δεν έχει πρόσβαση στη διατραπεζική ελέω κράτους. Και δίκιο θα έχει.
Θα πει τέλος, ο φίλος αναγνώστης, ότι οι επιχειρήσεις έχουν ήδη υποστεί ύφεση 12%-15% τη χρονιά που πέρασε, και η κερδοφορία τους που θα μπορούσε να αποφέρει φόρους εξανεμίστηκε. Μη ξεχνάμε πως το 6,5% ύφεση αφορά το συνολικό μέγεθος της οικονομίας, ενώ το 50% που αφορά το Δημόσιο δεν έχει υποστεί σημαντικές μειώσεις που να μην υπερκεράστηκαν με πλαστές υπερωρίες ή προαγωγές ολόκληρων οργανισμών. Άρα την ύφεση την έφαγε όλη κατακούτελα ο ιδιωτικός τομέας. Και δίκιο θα έχει.
Αυτό που φοβάμαι όμως είναι πως οι πολιτικοί της χώρας έχουν κάτι άλλο στο νου τους τώρα. Το δημόσιο και τις σπατάλες του απέδειξαν μετά από ένα ολόκληρο χρόνο απραξίας πως δεν θα τα μειώσουν, και την αγορά δεν θα την απελευθερώσουν από τη μέγκενη του δημοσίου, ούτε τα κλειστά επαγγέλματα θα ανοίξουν.
Φοβάμαι πως τα πρώτα δείγματα φαίνονται στην πρόθεση της κυβέρνησης να αυξήσει τις αντικειμενικές πάνω από τις εμπορικές αξίες των ακινήτων. Με φόρους “Μεγάλης Ακίνητης Περιουσίας” σε οτιδήποτε πάνω από τριάρι στην Πλατεία Βάθης, και με την ανεργία στο ζενίθ της τελευταίας εικοσαετίας, δεν είναι μακριά η στιγμή που ο Έλληνας θα πρέπει να πουλήσει το σπίτι του για να πληρώσει τους φόρους περιουσίας που θα ανεβαίνουν ολοένα, καθώς πλέον δεν θα υπάρχει κερδοφορία ή εισόδημα για να φορολογηθεί.
Όταν η ανεργία θα είναι 25%, και ταυτόχρονα όποιος έχει ένα διαμερισματάκι πάνω από 70 τετραγωνικά δεν θα δικαιούται επίδομα ανεργίας ούτε φοροαπαλλαγές (δηλαδή το 70-75% των Ελλήνων, από το 85% των Ελλήνων που έχει ιδιόκτητη κατοικία), όταν το 25% των Ελλήνων θα είναι στην ανεργία αλλά θα πρέπει να φάει και να ταΐσει τα παιδιά του, τότε να δούμε αν θα το πουλήσει το “τιμημένο” το διαμέρισμα! Αλλά δεν θα το πουλήσει στην υπερφουσκωμένη αντικειμενική του αξία των 400.000 ευρώ που λογαριάζει το κράτος. Θα είναι τυχερός αν πιάσει 150 χιλιάρικα, ίσα ίσα να πληρώσει τους φόρους που θα χρωστάει, την τράπεζα, την μετακόμιση στο νοίκι, και καμιά δεκαριά κούτες γάλα για τα παιδιά του.
Φοβάμαι πως η ποινικοποίηση της ιδιοκατοίκησης, με το κόψιμο του επιδόματος ανεργίας και κάθε φοροαπαλλαγής από όποιον έχει σπίτι, σκοπό έχει μόνο έναν: να τον κάνει να χάσει το σπίτι του.
Ας μη ξεχνάμε ότι οι Έλληνες με το υψηλότερο ποσοστό ιδιοκατοίκησης στην Ευρώπη (85%) κατέχουν στην κυριότητά τους ακίνητα που υπολογίζονται να έχουν αξία ανάμεσα σε 800 δισ. ευρώ και 1 τρισ. ευρώ. Ας μη ξεχνάμε ότι η “τακτοποίηση” των ημιυπαίθριων ήταν η πρόβα για τα “αυθαίρετα”. Όταν φαγωθούν και αυτά τα χρήματα περιμένετε να ανέβει η φορολογία στην ιδιοκτησία.
Όταν όλα τα άλλα λεφτά τελειώσουν, που όλα δείχνουν ότι τα έσοδα ήδη έχουν αρχίσει να κάμπτονται, τότε το κεφάλαιο που έχει αποθηκεύσει ο Έλληνας σε κεραμίδια θα είναι ο επόμενος λογικός στόχος. Γιατί; Είδε κανείς να πιάνουν κανένα από τους μιζαδόρους φοροφυγάδες που “έδωσαν” οι πολυεθνικές των ορθοπεδικών, των υποβρυχίων, και των τηλεφωνικών κέντρων;
Ούτε εγώ. Ετοιμαστείτε να σας πάρουνε το σπίτι.
* Ο Άγης Βερούτης είναι επιχειρηματίας, Σπούδασε Μηχανολόγος Μηχανικός στις ΗΠΑ όπου και εργάστηκε σχεδόν είκοσι χρόνια.
11/5/2011