Αναφέρει λοιπόν ένα μύθο που ταιριάζει απόλυτα στη μυθολογία που "σκαρώνουν", για πολλές δεκαετίες, οι πολιτικοί και τα κόμματα σε τούτο τον τόπο.
Του Στέλιου Συρμόγλου
Κατατρεγμένος ο λαός και ορφανεμένος από βασιλιά, λέει ο Μακρυγιάννης, έψαχνε να βρει κάποιον καλό άνθρωπο, λιτό και συνετό, που να του εμπιστευτεί τους καημούς του, τα βάσανά του και τα οράματά του. Βρήκανε λοιπόν κάποιον δεσπότη που ήταν κάτι περισσότερο από ασκητής. Εβαζε το διάκο, κάθε φορά που βρισκόταν λίγο ψωμί, να απλώνει κάτω ένα δίχτυ και επάνω να ακουμπάει τη φτωχομπουκιά. Μια ζωή η ίδια ιστορία...Ολοι θεωρούσαν το δεσπότη υπόδειγμα λιτής και ευπρεπούς ζωής, έναν άνθρωπο του Θεού και με την καλοσύνη του να διαχέεται στον περιβάλλοντα χώρο.
Τον παρακάλεσαν να γίνει βασιλιάς τους. Το δέχθηκε ταπεινόφρονα για το καλό του λαού. Ο διάκος, κατά τη συνήθεια του δεσπότη, άπλωσε κάτω το δίχτυ όταν ήρθε η ώρα του πρώτου 'βασιλικού" γεύματος, έβαλε επάνω το ψωμί και περίμενε σεμνά τον ποιμενάρχη του. Ο δεσπότης του λέει άγρια: Τι είναι αυτό ωρέ; Το δίχτυ και το ψωμί, δεσποτά μου, όπως πάντα, απαντά ο διάκος. Μάζεψέ τα ωρέ και φέρε τραπεζομάντιλο μεταξένιο, μαχαιροπήρουνα αργυρά και μαγέρεψε ωρέ βασιλικά!.. Μα δεσπότη μου,ψελλίζει ο διάκος...Αντε,ωρέ, μια ζωή άπλωνα το δίχτυ για να πιάσω το μεγάλο ψάρι, λέει οργίλος ο δεσπότης, και τώρα που το πιάσαμε, σκέτο ψωμί θα τρώμε; Ο διάκος έμεινε άναυδος...
Ετσι, την...πατάει κάθε φορά ο λαός. Μετά τις προεκλογικές υποσχέσεις περί "λαού στην εξουσία" και "ανάπτυξη" και "έξοδο από την κρίση", ακολουθούν τα ταξίδια με διαμονή σε πολυτελή ξενοδοχεία και τα Λουκούλεια γεύματα των ιθυνόντων, που συνήθως τρώνε με χρυσά κουτάλια.
Τα παραπάνω έλεγε ο Μακρυγιάννης για τον...Καποδίστρια. Εναν αποδεδειγμένα εμπνευσμένο και λιτό κυβερνήτη. Για φαντασθείτε τι θα έλεγε για πολλούς από τις σημερινές καρικατούρες της πολιτικής. Για όλους αυτούς τους αυτάρεσκους και νάρκισσους πολιτικούς, οι οποίοι συχνά μπαίνουν στην πολιτική "ανυπόδητοι" και σε μερικά χρόνια "βλακωδώς" ανταγωνίζονται μεταξύ τους κάνοντας επίδειξη προκλητικής ζωής, ενώ κάποιοι πιο "πονηροί" και έμπειροι στη ρεμούλα διάγουν βίο λιγότερο προκλητικό.
Και δεν είναι καθόλου περίεργο που σκάνδαλα καταλήστευσης του δημοσίου χρήματος από ανθρώπους της εξουσίας ή χρηματισμού τους από τους ελλοχεύοντες κρατικοδίαιτους μεγαλοεπιχειρηματίες, ουδέποτε απετέλεσαν αντικείμενο συζήτησης στη Βουλή. Επί τέτοιων επίμαχων θεμάτων όλοι κρατούν αρποκράτεια σιωπή. Και ας μην "παρασυρόμαστε" από την περίπτωση Τσοχατζόπουλου, που εξυπηρετούσε την πολιτική συγκυρία...
Αυτή είναι η θλιβερή πραγματικότητα. Με τις όποιες ολίγες εξαιρέσεις προσώπων στον ευρύτερο χώρο της πολιτικής να εμφανίζονται απογοητευμένοι. Και όσοι επιμένουν να συγκρούονται με την κατεστημένη νοοτροπία της αρπακτής, νιώθουν ότι δονγιχωτίζουν ή τίθενται στο περιθώριο της πολιτικής ως "γραφικοί" και "απροσάρμοστοι". Μα αυτά συνέβαιναν, δεν συμβαίνουν σήμερα, θα σπεύσετε κάποιοι να αντιτάξετε, ως ευαπάτητοι και υποχείρια της πολιτικής κοροιδίας και απάκτης...Αυτή είναι και η "ευελιξία" του πολιτικού συστήματος...Επινοεί τρόπους διαφυγής από την πραγματικότητα και ταυτόχρονα δημιουργούνται οι "πολιτικοί της φυγής" από τις ευθύνες και την αλήθεια των πραγμάτων..
Φοβούμαι ότι διατρέχουμαι μια περίοδο, που λίγοι μπορούν να επιστρατεύσουν τα αποθέματα των ψυχικών τους δυνάμεων, ώστε να ξεφύγουν από την καταλυτική ραστώνη, που είναι και σύμπτωμα της κοινωνικής παράλυσης. Για εκείνους δε που αντέχουν ακόμα να πολιτικολογούν και να "προβληματίζονται", χωρίς να διανοούνται ότι η πολιτική συνυφαίνεται με την πράξη, από τον Πλάτωνα μέχρι τον Μπένθαμ και τον Μάρξ, δεν μπορεί παρά να συμφωνούν ότι δύο πράγματα συνέβαιναν μέχρι πρόσφατα εναλλακτικά: Ή ο σοσιαλισμός απέτυχε στο "πρόσωπο" του ΠΑΣΟΚ ή η Δεξιά, ως όνομα κυρίως, έχει τραγική συνέπεια για τον τόπο, οπότε εξορκίζεται πάση θυσία.
Αν πάλι επιστρατεύσουν το δογματικό λόγο, όπου κατέληξε η "αριστερή ιδεολογία" και τελικά ...γκρεμοτσακίστηκε, χωρίς να παρασυρόμαστε από την ευκαιριακή και κατά κάποιο τρόπο "εκτρωματική" ανάπτυξη του ΣΥΡΙΖΑ, γίνεται κατανοητό που βρίσκεται ο λαός και οι λαικές δυνάμεις και πως χρειάζεται μόνο ένα ρεαλιστικό πρόγραμμα υπέρβασης της πραγματικότητας με ηγέτη άφθαρτο και "πρόθυμο"να χρησιμοποιεί το...δίχτυ του δεσπότη για να "ακουμπά" τον άρτον τον επιούσιο.
Και στο αδυσπώπητο ερώτημα που συχνά τίθεται, αν μπορούν να υπάρξουν τέτοιοι πολιτικοί ή τέτοιος ηγέτης, η απάντηση είναι κατηγορηματικά θετική. Μόνο που ένας τέτοιος ηγέτης θα αναδυθεί μέσα από την οργή και την αντίδραση του λαού, που θα αποτέλεσει και το κύριο "στήριγμά" του. Δεν πρόκειται να εμφανιστεί από το πουθενά, ούτε θα τύχει υποδοχής "σωτήρα". Θα προσκρούσει στην πολεμική των διαπλεκόμενων συμφερόντων και κυρίως στην καχυποψία του λαού, τον οποίον εξάλλου θα "βομβαρδίσουν" με άφθονο προπαγανδιστικό υλικό...Μόνο με το "ξεσήκωμα" των συνειδήσεων διαμορφώνονται οι συνθήκες για την εμφάνιση ηγετικών φυσιογνωμιών.
Δεν αναδεικνύονται ηγέτες από μια κοινωνία νεοελλήνων της απάθειας και της δειλίας, που διέρχεται πλέον μια κρίση ταυτότητας με επίκεντρο τη θέση του ήθους ακόμα και στις μεταξύ τους σχέσεις. Ετσι καταντήσαμε. Με τις ποικίλες εκλογικεύσεις διαφόρων κοινωνικών θεμάτων και διαφορών, που ΄ξταν ανέκαθεν τα προσχήματα για την εξασφάλιση και στη συνέχεια τη διάσωση προσωπικών διαδρομών. Με πολιτικές πράξεις που ουδέποτε αοσκοπούσαν να υποστηλώσουν τις ιδέες. Ετσι μας κατάντησαν οι διάφοροι "ψευδοσωτήρες" τωρινοί και παλαιότεροι. Ολα αυτά τα ανερμάτσιτα ανθρωπάκια του πολιτκκού προσκηνίου με την έπαρση δεκάδων δεσποτάδων και την απληστία εκατοντάδων επισκόπων...
Και ενώ ο ανεπτυγμένος κόσμος μεταβάλλεται κατά ιλιγγιώδη τρόπο, ανεξάρτητα της οικονομικής κρίσης, στην Ελλάδα παρουσιάζεται ως δικαιολογία από τα διάφορα κνώδαλα της πολιτικής απάτης. Η Ελλάδα αναδιπλώνεται στις συνέπειες και τη συμπεριφορά του παερλθόντος και της πολιτικής απάτης του σήμερα. Αξιοσημείωτη "σταθερότητα" ή αποβλακωτική στασιμότητα; Η απάντηση δική σας!..