του Στρατή Μαζίδη
Οκτώ θεατρικές σεζόν, τέσσερα χρόνια, βραβεία και αναγνώριση από το σύνολο του πνευματικού / καλλιτεχνικού κόσμου θα αποτελέσουν το επισφράγισμα μιας όμορφης πολιτιστικής πορείας, ενός κύκλου που ολοκληρώνεται για να ανοίξει ο επόμενος.
Απόψε το βράδυ στις 21:30 και αύριο Κυριακή στις 19:30 ολοκληρώνονται οι θεατρικές παραστάσεις και η αυλαία για το Χαλέπα θα πέσει οριστικά στο Θέατρο 4 Εποχές.
Όταν παρακολούθησα πριν από περίπου δέκα μήνες για πρώτη φορά την παράσταση (ευτυχώς διότι όλο το αμελούσα) πίστευα ότι στο τότε κείμενό μου "Χρειαζόταν μια κοιμωμένη για να ξυπνήσει τους βαθιά ροχαλίζοντες..." (που μπορείτε να δείτε εδώ) πως εξαντλούσα ότι θα μπορούσα να σκεφθώ σχετικά με την παράσταση.
Λάθος!
Βλέποντας την αντίστοιχη ειδοποίηση της καινούριας σελίδας του θεάτρου πως η παράσταση ολοκληρώνεται, αισθάνθηκα ότι θα έπρεπε να τη δω μια τρίτη και τελευταία φορά.
Ο βίος του Γιαννούλη Χαλεπά, αυτής της σπουδαίας μορφής της νεώτερης ιστορίας, παρουσιάζει πολλές ομοιότητες με το σύγχρονο έλληνα. Όλοι ξεκινάμε με όνειρα στη ζωή, έρχονται κάποιες επιτυχίες που τα ζωηρεύουν και στη συνέχεια ακολουθούν οι δοκιμασίες με τις ανατροπές. Μέσα από την παράσταση αντιλαμβανόμαστε πως ο βασανισμένος και αδικημένος από τη ζωή Χαλεπάς στο τέλος καταφέρνει να επικρατήσει, να δικαιωθεί και να αναγνωρισθεί. Και έχει σημασία αυτό διότι δεν πρόκειται για κάποιον ήρωα ενός θεατρικού συγγραφέα.
Ο Χαλεπάς υπήρξε όπως υπάρχουμε κι εμείς.
Δοκιμάστηκε, όπως δοκιμαζόμαστε κι εμείς.
Υπέφερε, όπως υποφέρουν πολλοί από εμάς.
Δικαιώθηκε όπως ελπίζουμε να δικαιωθούμε κι εμείς.
Αν στα χρόνια του μνημονίου ο καλλιτεχνικός κόσμος μπορεί να προσφέρει κάτι στο κοινό για την πνευματική του τροφή γεμάτο με πολλά μηνύματα τόσο για το τότε όσο και για το τώρα, τότε ο "Γιαννούλης Χαλεπάς: η κοιμωμένη μου" είναι σίγουρα το πρώτο που θα πρέπει να παρουσιάσει.
Στο καστ, το βασικό δίδυμο παραμένει το ίδιο. Η Γιούλη Ζίκου δικαιωμένη πλήρως να κρατήσει την παράσταση και φέτος, συνεχίζει να γοητεύει με αυτή τη μεταμόρφωσή της και δεν αναφέρομαι στο παρουσιαστικό. Όλα όσα κάνει επί σκηνής, απλά δε γίνονται και όσοι δεν τα είδατε, πρέπει να το κάνετε. Ακόμη και χθες το βράδυ την παρατήρησα ως Ρηνιώ να κλαίει πραγματικά στο άκουσμα δυσάρεστων ειδήσεων. Αυτό όσο καλός ηθοποιός και δάσκαλος υποκριτικής να είσαι, αν δε διαθέτεις επιπλέον χαρίσματα, δεν το πετυχαίνεις. Η κα Ζήκου με το τέλος της εποχής των ταινιών της δεκαετίας του 1980, μαζί με κάποιες συμμετοχές στα τότε σίριαλ εκείνης της ΕΡΤ, επέλεξε σκόπιμα να εξαφανιστεί αντί να βρει μια θέση σε μια από τις πολλές που άνοιγε κι υποσχόταν ο ερχομός της ιδιωτικής τηλεόρασης. Η συνειδητή επιλογή να μην παραμείνει στην επιφάνεια και τον αφρό αλλά να βουτήξει στα βαθιά νερά ψάχνοντας για το κάτι άλλο, ως καλλιτέχνιδα τη δικαιώνει. Αξίζει να την επιβραβεύσει και το κοινό.
Ο Πέτρος Αποστολόπουλος πάλι, κάλλιστα θα μπορούσε να είναι ο αληθινός Χαλεπάς. Ή μήπως είναι; Ευαίσθητη ψυχή, άνθρωπος με ανησυχίες και καλλιέργεια, πραγματικός θεατρικός ηθοποιός, ακόμη και όταν είχε αποφασισθεί να ολοκληρωθούν οι παραστάσεις, εξακολουθούσε να ασχολείται με τη ζωή του μεγάλου μας γλύπτη και να εντρυφεί περισσότερο σε αυτόν. Ωστόσο, δεν υπήρχε πλέον τίποτε περισσότερο να βελτιώσει καθώς μαζί με τη Ζίκου έφτασαν στο απώγειο τους δύο βασικούς ρόλους. Δικαιούται κι αυτός το χειροκρότημα. Όχι μόνο για το ρόλο, αλλά και για να συνεχίσει το δύσκολο δρόμο που διάλεξε.
Μαζί τους στο ρόλο της ανιψιάς η Λήδα Κατσούδη της οποίας ο ερχομός στο καστ, άλλαξε την προσωπικότητα της Ειρήνης δίνοντας περισσότερη ζωή, ζεστασιά και ενθουσιασμό. Αν και ουσιαστικά εξ όσων γνωρίζω επρόκειτο για το θεατρικό της ντεμπούτο, δεν έχει τίποτε να φοβηθεί.
Υπομονή, επιμονή, αντοχή, μνήμη και ελπίδα είναι τα μηνύματα της ζωής του Γιαννούλη Χαλεπά και ταυτόχρονα της παράστασης που κράτησε επί τέσσερα χρόνια συντροφιά στο θεατρικό κοινό και τόσο πιστά μετέδωσαν οι ηθοποιοί.
Ευχόμενος καλή επιτυχία στο τελείως διαφορετικό και καινούριο που ετοιμάζει η ίδια ομάδα στο θέατρο «4 Εποχές» σας συνιστώ ανεπιφύλακτα να σπεύσετε σήμερα και αύριο να δείτε την παράσταση.
Θα με θυμηθείτε!