Αν μάλιστα λάβουν υπόψη τους ότι ο ελληνικός λαός έχει σπουδαίες καταβολές και ήταν ένας ευφυής λαός, ότι υπήρξε φαινόμενο της ιστορίας, ένα φαινόμενο αντίστασης και αντοχής, συνειδητοποιούν πόσο τρομερές πρέπει να ήταν οι συνθήκες που τον συνέθλιψαν και τον έκαναν να είναι σήμερα οικονομικά επαίτης, πολιτικά ενδεής, κοινωνικά ανασφαλής και πολιτιστικά ο οπισθοδρομικός λαός της Ευρώπης.
Του Στέλιου Συρμόγλου
Και δεν φταίει αποκλειστικά η τουρκοκρατία για την κατάντια μας. Αυτή είναι μια δικαιολογία "αναμάσημα" για να καλύψουμε τα "αμαρτήματά" μας, αλλά κυρίως χρησιμοποιείται ως προκάλυψη απ' όσους διαχρονικά συνέβαλαν στην προιούσα διάβρωση των πολιτιστικών μας αξιών και στην άμβλυνση της πολιτιστικής και πολιτικής μας συνείδησης.
Ενα εύγλωττο παράδειγμα αντοχής του Ελληνισμού αποτελεί το ότι κάτω από τετρακόσια χρόνια δουλείας, κατόρθωσε να διατηρήσει αλώβητη τη γλώσσα του. Μια γλώσα που εξελίσσεται διαδοχικά από τα ομηρικά χρόνια και η νέα περίοδός της αρχίζει αμέσως μετά τη γλώσσα του Ευαγγελίου. Χρειάστηκαν ωστόσο μερικές μόνο δεκαετίες για τον εκχυδαισμό της ελληνικής γλώσσας, για να εξυπηρετεί το χαμηλό λαικισμό. Την πολιτιστική μας πτώση δηλαδή κι όχι τον πολιτισμό, του οποίου το πρώτο γνώρισμα είναι η τέλεια γλώσσα. Για δεκαετίες ολόκληρες η ίδια η Πολιτεία ασχημονούσε σε βάρος της μόρφωσης και της "καλλιέργειας" του λαού με λόγια γενναιόδωρα και έργα πενιχρά. Πραγματικά γελοιοποίηση!
Αν ανατρέξουμε στο παρελθόν, θα διαπιστώσουμε οτι η Επανάσταση του 1821, έδειξε πως είχαμε καλές και βαθιές ρίζες. Παρατηρήσαμε τότε μια διφυή ανάταση, που μετεωρίστηκε στο ίδο ύψος. Από τη μια οι Κολοκοτρώνηδες και οι Καραισκάκηδες και από την άλλη ο Σολωμός και ο Κάλβος. Αυτό αποτελεί μια αναμφισβήτητη ένδειξη γεροσύνης μιας φυλής που θα μπορούσε να έχει λαμπρό μέλλον. Δεν υπήρξε όμως τέτοιο μέλλον. Ακολούθησαν δεκάδες χρόνια ζόφου. Και άλλες τόσες δεκαετίες ολέθριων πολιτικών. Με άτομα στο πολιτικό προσκήνιο χωρίς ελεύθερη συνείδηση, στέρεη κρίση, ιδανικά, εσχάτως δε και ημιμαθή και παντελώς ανίκανα, χωρίς να είναι εμποτισμένα με τις αξίες του διαιώνιου πολιτισμού.
Με το πνεύμα της "ολιγάρκειας" στην Παιδεία,τΤο πνεύμα του "περίπου", το πνεύμα του "μη ακριβώς" να μετασχηματίζει τις κοινωνικές ομάδες. Με τη "χαλαρότητα", τον ερασιτεχνισμό, την ασυνέπεια, το ασύστολο ψέμα και την πονηρία να κυριαρχούν σε πολιτικό και κοινωνικό επίπεδο, ενώ άρχισε να ευδοκιμεί και η αντίληψη του "δε βαριέσαι", του "ωχ αδελφέ" σ' όλες τις μορφές της νεοελληνικής ζωής. Η πολιτική δημοκρατία δεν προσαρμόστηκε στις νέες συνθήκες και απαιτήσεις του ευρωπαικού γίγνεσθαι, γιατί δεν μετασχηματίστηκε ιδεολογικά και δεν ενσωμάτωσε νέους στόχους και νέες θεωρίες. Αποδυναμώθηκε η κοινωνική συνοχή, που εξασφαλίζει την ελεύθερη ανάπτυξη του ατόμου.
Διαβρώθηκαν θεσμοί ή υπέστησαν μεταβολές προς το χειρότερο, για την εξυπηρέτηση πολιτικών σκοπιμοτήτων. Ετσι, η μορφή των νέων κρυσταλλώσεων οδήγησε στην οπισθοδρόμηση, στην ενίσχυση του ραγιαδισμού και του ωχαδερφισμού, στην ανάπτυξη κατάλληλων συνθηκών για τον κοινωνικό φόβο, την ανασφάλεια και την νοοτροπία της "αρπακτής".
Η πεμπτουσία του Αρχαίου Ελληνισμού, η φιλόσοφος θέα της φύσης, του ανθρώπινου θείου, λοιδωρήθηκαν αρκούντως, ενώ οι συνθέτουσες του Ελληνισμού που διεκφράζουν το λαό ιστορικά, αντιμετωπίστηκαν με ειρωνεία από τους εκφραστές της ...οπισθοδρομικής προοδευτικότητας. Παραίτηση όμως των Ελλήνων από τις φιλοσοφικές τους καταβολές, από τη γλώσσα τους ως συνεκτικού δεσμού του έθνους, σήμαινε και εθνική αυτοκτονία. Αγνόηση επίσης της χριστιανικής τους συνείδησης, έστω και στα ρευστά όρια της μυστικίζουσας εκκοσμίκευσης, συνεπαγόταν αμφισβήτηση της ιστορικης τους τροπής...
Λάθη πολλά. Λάθη ασύγγνωστα και τεράστια σε μιαμικρή σε εύρος γεωγραφικά χώρα. Η Ελλάδα περιέπεσε σε μια εσωτερική αστοργία. Την βλέπαμε σαν ξένη γη και νιώθαμε "επιδρομείς" προσπαθώντας ο καθένας να αρπάξει ό,τι πρόλαβε. Και βέβαια δεν υπολογίσαμε τους ξένους επιδρομείς οικονομικών και όχι μόνο συμφερόντων...Και οι βαρβαρικές "επιδρομές" συνεχίζονται ιδιαίτερα σήμερα. Μια ολόκληρη χώρα έχει γίνει εκτροφείο θηραμάτων και κυνηγών. Και έτσι χάνουμε τις πραγματικότητες, που διασφαλίζουν τη μόνη δυνατότητα πρόσβασης στην προοπτική.
Και μέσα στο τραγικό σύμπλεγμα της κατωτερότητας που νιώθει πλέον ο Ελληνας πολίτης απέναντι των δυνάμεων της ...σωτηρίας του και της εξάρτησής του από τις προθέσεις των δανειστών του, που μεταβάλλονται αναλόγως για την απαραίτητη ενδοτικότητα των εγχώριων αβέλτερων της πολιτικής, κάθε ελπίδα κονιορτοποιείται. Και η αναζήτηση της νέας μορφής ζωής, μορφής ηθικής, μορφής πολιτικής, μορφής πολιτιστικής, που όλες μαζί συμπλέκονται και συγκροτούν την ιδέα της ανάκαμψης, αποτελεί μια προοπτική άκρως απομακρυσμένη με δεδομένο μάλιστα τον επώδυνο ακρωτηριασμό της ψυχής του Ελληνα...
Επέτειος μιας άλλης "εθνοσωτήριας επάναστασης" σήμερα. Της 21ης Απριλίου 1967. Εκείνης των συνταγματαρχών με τη "γύψινη λογική", που οδήγησαν τη δημοκρατία στο απόσπασμα και κατέλυσαν τους δημοκρατικούς θεσμούς.
Και σήμερα ωστόσο, με τις εφαρμοζόμενες μνημονιακές και όχι μόνο πολιτικές, η δημοκρατία έχασε το περιεχόμενο της. Εκποιούνται καθημερινά ελευθερία του ήθους και αξίες. Το Σύνταγμα ευτελίζεται και η πολιτική αιωρείται μεταξύ βλακείας και ανομολόγητων συμφερόντων. Και επικρατεί προιόντος του χρόνου, η "δικτατορία" της πείνας για τις περισσότερες κοινωνικές ομάδες. Και η πείνα είναι ο μεγαλύτερος δικτάτορας. Μεταβάλλει τον πολίτη σε ωμοφάγο σαρκοβόρο θηρίο. Γι' αυτό τα πάντα, οι επανάστασεις και οι εμφύλιοι, ξεκινάνε από τα στομάχια των πεινασμένων και ξαναγυρίζουν εκεί. Κι αυτό ας αποτελεί των σύγχρονων τυράννων ο φόβος!