Ένα πολύ ενδιαφέρον άρθρο του Joshua Hersh φιλοξενεί η Huffington Post όπου αναφέρεται σε σύριους αντάρτες που είχαν αρχικά ενταχθεί στον Ελεύθερο Συριακό Στρατό της αντιπολίτευσης.
Ο Μοσάμπ Χαλάφ, 22 ετών σήμερα, θυμάται το γεγονός που τον σημάδεψε την άνοιξη του 2011 ώστε να ταχθεί με το πλευρό της αντιπολίτευσης. Ήταν όταν ένας φίλος του, του πρότεινε να πάνε μαζί σε μια διαδήλωση στο Ατάλ, προάστιο της Δαμασκού. Εκεί ο Μοσάμπ είδε τις δυνάμεις ασφαλείας να πιάνουν, να παραμερίζουν και να ξυλοκοπούν δίχως έλεος έναν υπερήλικα.
«Τον γρονθοκοπούσαν, έπεφτε στο έδαφος και του φώναζαν να σηκωθεί ενώ δεν μπορούσε. Κι όταν σηκωνόταν, τον χτυπούσαν ξανά και έπεφτε. Ήταν σαν τέρατα» διηγείται ο ίδιος.
Το δεύτερο γεγονός που τον σημάδεψε ήταν όταν οι διαδηλώσεις είχαν χάσει τη δυναμική τους ώστε λίγους μήνες μετά έλαβαν ένοπλη μορφή. «Τότε κατάλαβα πως ότι γνώριζα για το καθεστώς ήταν ένα μεγάλο ψέμα» ενώ ο Μοσάμπ παρότρυνε τους φίλους του να μη βγουν στο αντάρτικο αλλά να συνεχίζουν να μάχονται ειρηνικά. Λίγες ημέρες μετά, δύο από αυτούς έπεφταν νεκροί με το Μοσάμπ να δηλώνει ότι "σε μένα επικράτησε η λογική. Οι φίλοι μου πνίγηκαν τελικά από τα συναισθήματά τους».
Ωστόσο ο συνεχιζόμενος εμφύλιος όπως αναφέρει το άρθρο έχει διχάσει τους αντιφρονούντες. Η ανάγκη λήψης σκληρών αποφάσεων, το αγκάλιασμα των εξτρεμιστών και η υποστήριξη σε σκληρές ομάδες μαχητών, προβληματίζουν.
Ενδεικτική η αναφορά ενός σύριου αντικαθεστωτικού blogger από το Χαλέπι με το ψευδώνυμο Edward Dark που το περασμένο φθινόπωρο δημοσίευσε ένα άρθρο με το οποίο υποστήριζε ότι η αντιπολίτευση έχασε την επανάσταση και πως ήρθε η στιγμή των συνομιλιών και της εθνικής συμφιλίωσης.
Δε συνεχίζουν να υποστηρίζουν την επαναστάση όλοι όσοι εγκατέλειψαν τη χώρα αλλά και δεν την καταδικάζουν όσοι παρέμειναν σε αυτή, αναφέρει το άρθρο.
Πάρα ταύτα ο προβληματισμός παραμένει.
«Δεν αγαπώ αυτή την επαναστάση. Σκοτώνει τους ανθρώπους» δηλώνει πρώην υποστηρικτής της αντιπολίτευσης και κάτοικος Δαμασκού. «Πλέον δε με ενδιαφέρει αν ο Ασαντ θα παραμείνει στην εξουσία. Απλά θέλω να σταματήσει το αιματοκύλισμα».
Ένας ακόμη, ο Χαλέντ Χαρμπάς διηγείται τη δική του ιστορία όταν οργάνωνε μια αντικαθεστωτική ομάδα στη Χάμα. Όταν εξαπλώθηκαν οι διαμάχες, η ομάδα του απορροφήθηκε από τον Ελεύθερο Συριακό Στρατό. Ο ίδιος απομακρύνθηκε και σχολιάζει: «κατάβαλα ότι αυτό δεν ήταν επανάσταση. Δεν είχε απεργίες και διαδηλώσεις. Ήταν πόλεμος".
Το άρθρο κλείνει με έναν προβληματισμό του Μοσάμπ, ο οποίος εργάζεται στη συριακή αντιπολίτευση:
«Το καθεστώς μας οδήγησε σε αυτή την κατάσταση. Ήθελε να το κάνουμε αυτό. Δεν κατηγορώ τους ανθρώπους που πήραν τα όπλα. Αλλά ήταν ένα λάθος. Ένα όπλο καταστρέφει τον άνθρωπο που το κρατά πριν καν το χρησιμοποιήσει».
Αυτό που αξίζει εμείς να σημειώσουμε είναι πως η Συρία βγαίνει πλέον σιγά σιγά κατεστραμμένη από αυτή τη σύρραξη. Οι πόλεις μοιάζουν με φαντάσματα. Μαζί με αυτές και οι ίδιοι οι άνθρωποι. Είναι φανερό πως η αντιπολίτευση απέτυχε. Όχι μόνο δεν έριξε τον Ασαντ (για να εγκαθιδρύσει ένα ακόμη χειρότερο απολυταρχικό ισλαμικό καθεστώς) αλλά βύθισε τη χώρα στο αίμα και τις φρικαλεότητες.
Καιρός να σταματήσει ο πόλεμος στην ιστορική αυτή γωνιά της γης.