Από την άποψη αυτή έχει τεράστιο ενδιαφέρον, δηλαδή ενδιαφέρον για το πως καταφέρνει να ζει. Είναι ένα μοναδικό φαινόμενο ο "μέσος Ελληνας", αφού δεν κατόρθωσε ούτε μια στιγμή να λειτουργήσει ολόκληρος.
του Στέλιου Συρμόγλου
Πάντα αναγκασμένος να εκφράζεται και να επικοινωνεί σαν να είναι κομμένος στα δύο. Στη μέση. Και αλίμονο αν οι μελέτεςς των εμβριθών κοινωνιολόγων βασίζονταν στους...ολόκληρους Ελληνες...
Εκτός που είναι απειροελάχιστοι και δακτυλοδεικτούμενοι, έχουν σημαντικά αναπτυγμένο αμυντικό σύστημα σε αντίθεση με τον "μέσο", ο οποίος έναι μέσου αναστήματος, μέσων πολιτικών πεποιθήσεων, έχει ενίοτε μουστάκι ή γενειάδα, πιστεύει στην παραοικονομία, στον αθλητισμό έως το ποδόσφαιρο, όπως και στο κλασικό ωχαδερφισμό, ενώ τα τελευταία χρόνια έχει πολύ σφιγμένο ζωνάρι λόγω και της οικονομικής καχεξίας του...
Ο "μέσος Ελληνας" είναι μοναδικός. Εχει πιστέψει πολλά και έχει προδοθεί. Μέχρι πρόσφατα τον κατηγορούσαν ότι είχε τις περισσότερες αργίες στη δουλειά του, χωρίς να υπολογίζουν και όλες τις κοπάνες που κατά καιρούς κάνει. Πολέμησε και πάλεψε για να πετύχει πράγματα στη ζωή του, αλλά ζει για τη στιγμή που θα πάρει τη σύνταξή του και θα κάααααθεται. Εδωσε μάχες για εργασιακά δικαιώματα , αλλά τα τελευταία τέσσερα χρόνια παρακολουθεί με απάθεια από τον καναπέ του σπιτιού του, να καταπατώνται όλα αυτά τα δικαιώματα και να ευτελίζεται το επίπεδο της ζωής του, εκτεθειμένος στη δίνη των μνημονίων και των πολιτικών πρακτικών της συμφοράς του.
Καθυβρίζει τους πολιτικούς σε κλειστό πάντα κύκλο φίλων, για να μην εκτεθεί. Την ίδια ώρα, όμως, συμμετέχει σε πολιτικές συγκεντρώσεις και όταν νιώθει το όποιο πολιτικό χέρι να τον κτυπάει "φιλικά" στην πλάτη και τον όποιον αβέλτερο πολιτικό να το αποκαλεί "αδελφό", νιώθει υπερήφανος. Και μολονότι κατ' ιδίαν βρίζει το σάπιο πολιτικό σύστημα, δεν αισθάνεται καμία ενοχή για το αναντίρρητο γεγονός ότι παχυλώς το εξέθρεψε...
Η τιμή μετράει πολύ γι' αυτόν και συχνά παλεύει για ένα φιλότιμο...γελάει πολύ, συνήθως με τους άλλους, χρησιμοποίωντας την εύηχη λέξη "πλάκα", αλλά δεν διαθέτει χιούμορ. Γιατί η "πλάκα" στηρίζεται στα ελαττώματα των άλλων και προκαλεί την όποια θυμιδία, το χιούμορ ωστόσο απαιτεί νοητική επεξεργασία και ευγένεια. Και η ευγένεια είναι αγαθό εν ανεπαρκεία στον ελλαδικό χώρο. Και βέβαια γίνεται θηρίο, όταν τολμήσεις να τον θίξεις σατιρίζοντάς τον. Επαναπαύεται στο θαυμασμό που οι ξένοι έχουν για τους προγόνους του και απολαμβάνει την...εθνική του παραίσθηση. Γκρινιάζει και φωνάζει πολύ. Προχωράει βιαστικός στο δρόμο, εκπτύοντας συνήθως την άφθονη έκκριση σιάλο, κοινώς τις ροχάλες του στα πεζοδρόμια, μπροστά στους ανυποψίαστα για την επίθεση...σιέλου διερχόμενους συμπολίτες του.
Και καθώς προχωράει βιαστικός στο δρόμο, ρίχνει και μια κλεφτή ματιά στις διερχόμενες γυναίκες προσμετρώντας το libido του. Ρίχνει τις γόπες από τα τσιγάρα του στο δρόμο, σπρώχνει για να μπεί στο λεωφορείο ή στους συρμούς του Μετρό και μουτζώνει ασύστολα εκστομίζοντας αχαρακτήριστες ύβρεις, συνήθως εναντίον γυναικών οδηγών, όταν οδηγεί το αυτοκίνητό του και ενοχλείται από τη συμπεριφορά των άλλων οδηγών.
Α, ναι...Ο "μέσος Ελληνας" διαμαρτύρεται για όσα συμβαίνουν εν Ελλάδι και είναι αθυρόγλωσσος και επιπόλαιος στις πολιτικές του εκτιμήσεις. Κάτι που εκμεταλλεύονται τα κομματικά "μαγειρεία" και διασφαλίζουν αμνηστία με την αμνησία του "μέσου Ελληνα". Είναι ειδήμων όχι μόνο στην πολιτική και στην κοινωνία, αλλά και στο σέξ, κι άς αποδείκνυεται συχνά πυκνά "καληνυχτάκιας" και "δρομέας του 5λεπτου" στην έκφραση του ερωτικού πάθους. Γλεντάει και αγαπά το καλό φαγητό, το ποτό και την καλοπέραση, αδιαφορώντας για τη χοληστερίνη του και τις επιβαρυντικές επιδράσεις των τουρκοπακιστανικής προέλευσης μουσικών ασμάτων και ήχων στην ακοή του...
Επιρρεπής και στη σπερμολογία και στη διαστρέβλωση των πραγματικών γεγονότων...Πρόθυμος για την αναπαραγωγή του όπου κουτσομπολιού, όσο κι αν διασύρει συνανθρώπους του. Είναι ο "μέσος Ελληνας", αυτός που συναντάμε όλοι στο δρόμο μας.
Είναι ο άνθρωπός μας! Αυτός ο μέσος Ελληνας που φιλοτέχνησε την εικόνα της σημερινής Ελλάδας και γαλούχησε τους σημερινούς "σωτήρες" της. Είναι ο μέσος Ελληνας που ανέχεται και αποδέχεται μια προιούσα εκφυλιστική κατάσταση. Κακότυχα τα δέκα εκατομμύρια Ελληνες, πλούσιοι και φτωχοί, γιατί στο κορμί τους φυτεύτηκαν χιλιάδες βδέλλες που μας ρουφάνε το αίμα. Οποιος έχει αντίρρηση, ας ψαχτεί. Βδέλλες θα βρει!..
Ο "πάσα ένας" σκέφτεται τα "καλά και τα συμφέροντα". Τι να πρωτοαναφέρει κανείς για την νοοτροπία του "μέσου Ελληνα" και τις αντιδράσεις του. Τις συνειδήσεις που χωρίς αναστολή τεντώνονται κατά που βολεύει σαν λαστιχάκια; Τον ταξικό φθόνο, που καταλήγει στη βουλιμία της κατακρεούργησης του συνανθρώπου; Στην αμοραλιστική πίστη που κινεί τη γλώσσα στο να κραυγάζει ο "θάνατός σου η ζωή μου"; Στον πολιτισμό που εκτρέφει το ανθρώπινο κτήνος με τα ξυλοκέρατα του μηδενός; Στην αποφυγή των μεγάλων και επίπονων προσπαθειών, πολύ περισσότερο των αγώνων, που διεκδικούν ένταση δύναμης και θελήσεων;
Στην ανοχή του στα πολιτικά δρώμενα, με αποτέλεσμα να γίνεται ουραγός των εγωιστικών διαθέσεων του κυβερνώντος κόμματος και έτσι καταλήγει με τη σιωπηρή ανοχή του, ακούσιος συνυπεύθυνος των λύσεων που επιχειρούνται σε βάρος του κοινωνικού συνόλου; Ναι, ο "μέσος Ελληνας", με άλλες λέξεις, γίνεται συνένοχος στο έργο της κατάλυσης των δημοκρατικών θεσμών και παραδέχεται έτσι την ανατροπή του ιστορικού νόμου της εξέλιξης της κοινωνίας, που λειτουργεί μόνο με την ανεμπόδιστη σύγκρουση των αντιθέσεων.
Ψάξτε να βρείτε κάτι όρθιο. Τζάμπα κόπος. Μονάχα τα κλάματα "νηπίων και θηλαζόντων" είναι γνήσια και ανθρώπινα. Χρηστότητα; Δεν βλέπετε πως και οι κότες ακόμη μάθανε να κλέβουν, να ληστεύουν και να υπεξαιρούν; Δικαιοσύνη; Δεν είδατε τίποτα; Ανέβλεψε η τυφλή Θέμιδα... Και ξέρετε τι βλέπει; Σκότος και ζόφο! Τι έχουν να δουν ακόμη τα μάτια μας...Και μετά, μέσοι και μη Ελληνες, καταριόμαστε τη μοίρα μας και το ριζικό μας και αφορίζουμε άσκεφτα και αβασάνιστα τους περιθωριακούς, τους έστω διαφορετικούς, όσους τέλος πάντων και από αυτούς έμειναν. Και που τελικά είναι οι μόνοι που αντιστέκονται και δεν θέλουν να μπουν στο μεγάλο οίκο ανοχής, όπου ξημεροβραδιάζουμε. Δίκαια λοιπόν τραγουδάνε με τον ποιητή: "πουταναριό της γης το χάνι, ακόμα κι ο Θεός τα χάνει".