Και είναι ακριβώς οι ίδιοι που αυτοχρίστηκαν "σωτήρες" μας και για μια ακόμη φορά διεκδικούν τη ψήφο μας στις επερχόμενες εκλογικές αναμετρήσεις, ως επίμονοι "αχθοφόροι" ενός δυσβάστακτου σάκου με ψέματα και έωλες υποσχέσεις.
Του Στέλιου Συρμόγλου
Και πρώτιστα βέβαια ο σημερινός πρωθυπουργός του "σωλήνα" της κομματικής διαπλοκής και συγκυρίας, ο οποίος με την λιπόψυχη πολιτική του και τη δουλοφροσύνη του προς τους δανειστές, μια έφραση πολιτικής του εκπόρνευσης που καταγράφει η αντιληπτική ικανότητα και της πλέον αφελούς συνοικιακής μανικιουριστριας, με την "νευρικότητα" της απερισκεψίας του, με αναίδεια εκπλήσσουσα για τους μη γνωρίζοντες τον πολιτικό άνδρα, καταδείχνει το νανοειδές πολιτικό του ανάστημα και τη χαμαιζηλία του...
Ενας πρωθυπουργός έτοιμος να προβεί στο...σάλτο μορτάλε, απαλλάσσοντας εαυτόν και την χειμαζόμενη ελληνική κοινωνία από τη χαλκευμένη λογική περί πολιτικής εντιμότητας. Και είναι ο Αντώνης Σαμαράς, ο οποίος ανέκαθεν απομυζούσε τους προσοδοφόρους "μαστούς" της ΝΔ, αν και πάντα σχοινοβατούσε χωρίς πυξίδα πολιτικής πλεύσης, έχοντας να επιδείξει ένα πολιτικό παρελθόν αχαριστίας έναντι των πολιτικών του ευεργετών και "προδοσίας" της φιλελεύθερης παράταξης.
Και εγκλωβισμένος στις Συμπληγάδες της εξουσιολαγνείας και των σκοπιμοτήτων, μετατρέπει μια ολόκληρη παράταξη σε "κάλαθο των αχρήστων". Μεταμορφώνει την ΝΔ σ' ένα "κομματίδιο" αντίστοιχο του εύρους του συνεταίρου του στην πολιτική αθλιότητα και στην εξαθλίωση της ελληνικής κοινωνίας Βαγγέλη Βενιζέλου, ο οποίος με τη σειρά του αναζητεί εναγώνια πολιτική στέγη, για το "στεγάσει" την αλαζονεία του και την παχύδερμη λογική του...
Και δεν καταλαβαίνω όλους αυτούς που φοβούνται να αντιδράσουν στο φιλελεύθερο χώρο, όχι γιατί αγνοώ το φόβο ως οντολογικό γνώρισμα, αλλά γιατί στα λιμνάζοντα βαλτόνερα της ελληνικής κοινωνίας ο φόβος είναι ένα υδροχαρές εκτόπλασμα. Και γιατί οι κομματικές δομές και η απαρχαιωμένη αντίληψη προβεβλημένων πολιτικών περί εγκλωβισμού των πολιτών σε μια λογική "προβατοποίησης", αποτελούν τη γενεσιουργό αιτία του φόβου. Και όταν γνωρίζεις από που πηγάζει ο φόβος για τον μέσο πολίτη, ο οποίος για χρόνια σιωπά και η σιωπή του αυτή έχει καθιερωθεί ως δηλωτικό ζωής και μοίρας, τότε ο φόβος δεν προσφέρεται σαν γενιότητα επεξηγηματικής συλλογιστικής. Συνθέτει τη διαλεκτική του κωμικού, του τραγικού, του γελοίου και ενίοτε προσλαμβάνει διαστάσεις αντίδρασης.
Αυτό μπορώ να το καταλάβω. Οπως μπορώ να καταλάβω την πεπατημένη πλέον λογική πρωτοκλασάτων πολιτικών της ΝΔ, οι οποίοι γεωμετρώντας επί χρόνια τη ψυχοσύνθεση του νεοέλληνα, του νεοδημοκράτη ψηφοφόρου, εξασφάλισαν το βόλεμά τους και θωράκισαν την αυτάρεσκη συμπεριφορά τους, δημιουργώντας όλες τις προυποθέσεις ώστε οι πολίτες να βαδίζουν αμαχητί προς την εκατόμβη. Ομως, κινδυνεύουν να "χάσουν" αυτό το "βόλεμα" και να βρεθούν με τη σρρίκνωση της ΝΔ στα Τάρταρα ως άχρηστοι και "ανάπηροι" πολιτικά και ηθικά.
Εκτίθενται ως ανίκανοι και υπόδουλοι σε πολιτικές πρακτικές που υποθηκεύουν το μέλλον του τόπου και διαλύουν ένα πρώην μεγάλο κόμμα. Και μαζί τους εκτίθεται ο λαός στο ιστορικό κακό, που ελλοχεύει. Φτάσαμε εξ' αντικειμένου σε μια αδιέξοδη πραγματικότητα. Εχει συντελεστεί πλέον η υποτίμηση της πολιτικής υπόστασης του Ελληνα. Εχουν εκλείψει οι ρεαλιστές της πολιτικής. Εχουμε τους συγκροτούντες απόψεις με δημοσκοπικά ευρήματα και μάλιστα αρκούντως "μαγειρεμένα". Απονευρώθηκε το ένστικτο της φιλελεύθερης παράταξης, με την παραπαίουσα Αριστερά να προσπααθεί να βρεί την έκφρασή της με τον ΣΥΡΙΖΑ, που έγινε "καταφύγιο" κάθε πικραμένου και ανεκδιήγητου πολιτικά Πασόκου.
Με τον Αντώνη Σαμαρά να μετεωρίζεται μεταξύ ανομολόγητων συμφερόντων και πολιτικής βλακείας, ως πρόεδρος της ΝΔ ελέω Δημήτρη Αβραμόπουλου, ο οποίος "ταμπουρώνεται" πίσω από την πολιτική του δειλία και ανασφάλεια, αρκούμενος στα προνόμια του υπουργικού θώκου και στη ματαιόσπουδη λογική της αναμονής, αποδυναμώνεται καθημερινά ο φιλελεύθερος τρόπος σκέψης, που βασίζεται στην εκλογικευμένη δυσπιστία και δεν δέχεται ορισμούς με αυθαίρετες καταβολές. Γιατί ο "φιλελευθερισμός δίνει μεγάλη σημασία στο άτομο, αλλά παραμένει σκεπτικός απέναντι σε καταφάσεις", συνήθιζε να λέει ο Κωνσταντίνος Καραμανλής.
Και μια που η γραφίδα μου "σκόνταψε" στις αναμνήσεις μου από τον μεγάλο για τα ελληνικά δεδομένα αυτόν πολιτικό, είναι αναπόφευκτη η σύγκριση με τα σημερινά απολιθώματα και κακέκτυπα πρόσωπα της πολιτικής. Γιατί ο Καραμανλής δεν ήρθε από τη Βενετία, ανθύπατος των Φράγκων αφεντάδων, για να ασελγήσει πάνω στο κορμί του έθνους. Δεν θα χρησιμοποιούσε το χέρι του για να υπογράψει μνημόνια της ντροπής υπό το κράτος της δήθεν αδιέξοδης κατάστασης, ώστε να οδηγηθεί ο λαός στην εξαθλίωση και στην ταπείνωση.
Ο εκ Μακεδονίας πολιτικός άνδρας αν ζούσε σήμερα, έχοντας για δεκαετίες κινήσει με φιλελευθερισμό δεξιόστροφα τους λεπτοδείκτες του πολιτικού του οράματος, που αιματοδοτήθηκε με το αποθεματοποιημένο πλάσμα της μεταπολεμικής αστικής ιδεολογίας, ιδρύοντας την ΝΔ, δεν θα μπορούσε να ανεχθεί το κόμμα αυτό να μετατρέπεται σε μουσειακό κτέρισμα. Αν ζούσε σήμερα ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, θα ένιωθε οργή για τον Αντώνη Σαμαρά, ο οποίος αλλοίωσε ιδεολογικά τη "φυσιογνωμία" της ΝΔ και την αποχύμωσε από το στελεχιακό δυναμικό της. Και ως "αρχηγός" της συναυλίστηκε με εκείνους που ανήκουν όχι απλώς στην κατηγορία των μικρών πολιτικών μεγεθών, αλλά και συγκαταλέγονται μεταξύ των υβριστών της για δεκαετίες ολόκληρες.
Αυτός ο πολιτικός, αν ζούσε σήμερα, με όλες τις αρετές και τα πάθη του, με όλα τα τρωτά του, εραστής ωστόσο των ωραίων πολιτικών εμπαιγμάτων, με τη Ρωμιοσύνη να κάθεται στο πρόσωπό του, με το νου του να τρέχει μπροστά από το γερασμένο σώμα του και με τις γεροντικές του φλέβες να ξαναπαίρνουν φωτιά, για την την αθλιότητα της πολιτικής και την ανικανότητα των πολιτικών του επιγόνων, θα θεωρούσε τον Αντώνη Σαμαρά απόπτυσμα της πολιτικής!..