του Στρατή Μαζίδη
Κοιτάζοντας εντελώς ψυχρά την κατάσταση, είναι γεγονός ότι μια κυβέρνηση (έστω και πραξικοπηματική μέσα από προβοκατόρικες ενέργειες) δεν μπορεί να παραμένει θεατής μπροστά σε καταλήψεις δημοσίων κτιρίων, οδοφράγματα, επεισόδια και αιτήματα αυτοδιάθεσης.
Ωστόσο ακριβώς λίγα χιλιόμετρα βόρεια της συγκεκριμένης περιοχής της έντασης βρίσκεται μια πανέτοιμη πολεμική μηχανή, η οποία πολύ αμφιβάλλω ότι θα παραμείνει με σταυρωμένα τα χέρια σε μια ενδεχόμενη (και πολύ πιθανή) κλιμάκωση της κρίσης κατά την οποία θα αρχίσει και η ρωσόφωνη πλευρά να μετρά θύματα.
Ας μην ξεχνάμε ακόμη ότι ήδη η Κριμαία επέστρεψε στη Ρωσία δίχως να ανοίξει μύτη και τα υπόλοιπα λιμάνια της ανατολικής Ουκρανίας μαζί με το ρωσόφωνο πληθυσμό αποτελούν ένα ακόμη δέλεαρ επέκτασης.
Για το τέλος κρατώ έναν προβληματισμό. Δεν είχαν προβλέψει οι πραξικοπηματίες του Κιέβου αυτή την εκδοχή; Πίστευαν πως ανεβαίνοντας με δόλιο τρόπο στη διακυβέρνηση μιας χώρας, που υποφέρει από διεφθαρμένους πολιτικούς, βρίσκεται στο χείλος της χρεοκοπίας και αποτελείται εν πολλοίς από ρωσόφωνους, ότι θα κατάφερναν την πολιτική αλλαγή δίχως καμία αρνητική επίπτωση με πρώτη και σοβαρότερη τον περιορισμό της εδαφικής κυριαρχίας;
Κι επειδή κάπου εδώ σταματά η λογική, αρχίζουν οι θεωρίες συνωμοσίας...
Σε κάθε περίπτωση τα "αρκουδάκια" φαίνεται πως θα αντιμετωπίσουν σοβαρούς κινδύνους από νεοναζί λαθροκυνηγούς. Η μαμά "αρκούδα" θα τα προστατεύσει;