Ως "αναγκαιότητα" και αναπόφευκτη πολιτική απόφαση υποδέχθηκαν τα διαπλεκόμενα ΜΜΕ την μετατροπή της ελληνικής κοινωνίας σε "αποικία τιμωρημένων πολιτών".
Του Στέλιου Συρμόγλου
Τα χρόνια που διέρρευσαν μαρτυρούν τη σπαρακτική πολιτική που εφαρμόστηκε και εξαθλίωσε ευρέα στρώματα της κοινωνίας και τα έριξε μέσα σ' ένα χάος, στη σύγχυση και την αμηχανία. Μια ολόκληρη κοινωνία με πληγές ολάνοιχτες και τα ερείπια των μνημονιακών πολιτικών να καπνίζουν ακόμη...
Σε τούτα τα τέσσερα χρόνια η ελληνική κοινωνία βρέθηκε να δίνει μια σκληρή μάχη, εκ του συστάδην, με το αναπάντεχο και με τη δεινή δοκιμασία της συνείδησης. Κοινωνική αξιοπρέπεια και εθνική περηφάνεια βρέθηκαν να "πυρπολούνται" στην πυρίκαυστη ζώνη ξένων και εγχώριων συμφερόντων. Με τη σημερινή πολιτική αυθεντία στην Ελλάδα να συνθέτει ένα θρασύ, θα έλεγα βλάσφημο και δυναμικό πιστεύω, που εκμεταλλεύεται, απαρνιέται, παρωδεί και χρησιμοποιεί ή και καταχράται οτιδήποτε είχε επινοήσει, καθιερώσει και ίσως τιμήσει η πολιτική δημοκρατία σε παρελθόντες χρόνους.
Επί τέσσερα χρόνια προσπαθούν οι "αυθεντίες" της πολιτικής να παραπείσουν την κοινωνία ακόμη και για την έσχατη βεβαιότητα του τίποτα και να του προσδώσουν ιδιότητες τέτοιες, έτσι ώστε να διαμορφώνει προσδοκίες. Η σημερινή πολιτική αυθεντία ωστόσο δεν μπορεί να βρεί "σωτηρία" στα σχήματα, τους λεκτικούς ακροβατισμούς, τις θεωρητικές προσεγγίσεις και τις ξεπερασμένες ιδέες. Για τους σκπτόμενους τουλάχιστον πολίτες, τους ρεαλιστές και ορθολογικούς, που γεωμετρούν τα μέγαλα στίγματα της ανθρωπιάς των προσώπων και των σημάτων της καθημερινότητας, η πολιτική αυθεντία, όπως εκδηλώνεται με όλα τα χρακτηριστικά της υποκριτικής αναίδειας, αξίζει χλευασμού και επιθετικής αντιμετώπισης.
Γιατί, για όσους επιμένουν να σκέπτονται και να αντιδρούν, για όσους διαθέτουν "υψηλόκορμη" συνείδηση, κι ας συλλαμβάνουν ενίοτε εαυτούς να σκιαμαχούν, κάνενα λάλημα πετεινού δεν απελπίζει την αγρύπνια της εξωτερικής τους όρασης. Και δεν τους "τρομάζουν" οι δικτάτορες των αριθμών, της παραγωγής εκβιαστικών διλημμάτων και ψεμάτων, οι οποίοι ως "χαρισματούχοι" ομολογητές του κοινωνικού θανάτου και της "σκελετοποίησης" των ελπίδων του λαού, "ληστεύουν" ταυτόχρονα κάθε προοπτική της χώρας.
Το πρόβλημα είναι τόσο επίκαιρο και επιτακτικό, όσο ζωτικό και καυστικό, επειδή η ασθένειά του πολιτικού μας συστήματος δια της αυθεντολογίας παρέσυρε και παρασύρει στη δουλεία και την τυραννία. Δεν έχει σημασία, αν ο όρος "αυθεντία" προηγείται ή έπεται στη γέννηση του όρου "ελευθερία". Συναντώνται και συνυπάρχουν στον όρο "δημοκρατία". Για την ελληνική κοινωνία, η πολιτική αυθεντία των τελευταλιων χρόνων συνιστά μια "τραγωδία", που δεν έχει στόχο να πετύχει μια ειδική κάθαρση των συναισθημάτων μας, όπως συμβαίνει στην αρχαία τραγωδία, αλλά συγκροτεί την κοροιδία, την απάτη και την έωλη κοινωνική προσδοκία.
Ετσι, οι "αυθεντίες" της πολιτικής, μας οδηγούν μεν σε οικονομικά αδιέξοδα, αλλά φροντίζουν να μας τα παρουσιάζουν ως "διέξοδα", χωρίς η "κάθαρση" που κατά κόρον προβάλλουν να βασίζεται στην εμπειρική αλήθεια και επιστημονική απόδειξη, αλλά στην αποκάλυψη!.. Η διαφορά μας ως μια σκληρά χειμαζόμενη κοινωνία πολιτών από τον Φαουστικό τύπο της Αναγέννησης που πάχιζε να συνταιριάζει την αποκάλυψη με την εμπειρική αλήθεια, είναι απλή: Η οδυνηρή εμπειρική μας πραγματικότητα αποτελεί αναμφισβήτητο γεγονός, ενώ η αποκάλυψη δεν αποτελεί πια ούτε συζητήσινη υπόθεση. Είναι ένα όμορφο "παραμύθι", που στηρίζεται σε αθέμελες επινοήσεις και επικοινωνιακά τεχνάσματα των πολιτικών της "αυθεντίας" ή και σε αβάσιμες προβολές των ψυχικών μας πόθων.
Ετσι γινόμαστε παθητικοί αποδέκτες της πολιτικής κοροιδίας. Με την αλαζονεία να εκτρέπει την εξουσία σε δρόμους ευκαιριακά ωφελιμιστικούς, αφήνοντας άναυδους και καταφρονημένους τους πολίτες. Ετσι "στήνονται" οι προσδοκίες για έξοδο από το οικονομικό αδιέξοδο και για την "έξοδο" της χώρας στις διεθνείς αγορές, με πρόσφατο παράδειγμα την "επιτυχή έξοδο" πριν το Πάσχα, ως αποτέλεσμα μιας καλοστημένης παράστασης εν όψει και των εκλογικών αναμετρήσεων...Και βέβαια μια κοινωνία με "σκελετομένους" από την αναμονή πολίτες, βρίσκεται στο έλεος του τίποτα και της μεταφυσικής του αδύνατου, απομονωμένη στη Συσιφιακή της σιωπή και με τη μόνιμη "σταυρική" της επίκληση για ανάκαμψη. Και η...ανάκαμψη δεν θα έρθει ποτέ με τέτοιες πολιτικές υποτέλειας!